Δεν πρέπει να προσεγγίζουμε τον Θεό με την προσευχή, για να ζήσουμε ορισμένα συναισθήματα ή για να έχουμε μυστικιστικές εμπειρίες. Πρέπει να τον προσεγγίζουμε για να ζούμε μέσα στην παρουσία Του.
Αν θελήσει να μας κάνει συνειδητή την παρουσία Του, ας είναι δοξασμένος. Αλλά κι όταν θελήσει να μας χαρίσει την εμπειρία της πραγματικής απουσίας Του, πάλι να Τον δοξάσουμε, γιατί όπως είδαμε, είναι ελεύθερος να έρθει ή όχι κοντά μας. Εμείς δεν ζούμε μέσα στην παρουσία Του, γιατί κάτι άλλο και όχι ο Θεός τραβάει πιο πολύ την προσοχή μας. Ενώ όταν Εκείνος δεν κάνει αισθητή την παρουσία Του, θέλει να μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε κάτι περισσότερο για Εκείνον και για τον εαυτό μας. Δεν είναι άσκοπο το ότι με το θέλημα του Θεού αισθανόμαστε την απουσία Του στις προσευχές μας. Μ’ αυτό μπορεί να μας ζητάει να Τον λαχταράμε πιο πολύ και να μάθουμε, μέσα στην τέλεια μοναξιά μας, τι αξία έχει η παρουσία Του. Παρά ταύτα συχνά δεν έχουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού, επειδή δεν δίνουμε στον εαυτό μας μια τέτοια ευκαιρία. Μια γυναίκα που προσευχόταν δεκατέσσερα χρόνια με την προσευχή του Ιησού, παραπονέθηκε ότι ποτέ δεν είχε εμπειρία της παρουσίας του Θεού. Όταν της έγινε σχετική υπόδειξη και κατάλαβε ότι αυτή μιλούσε συνέχεια στον Θεό, συμφώνησε να μείνει σιωπηλή μπροστά στον Θεό για λίγες μέρες. Σ’ αυτές τις μέρες ένιωσε την παρουσία του Θεού. Κατάλαβε ότι η σιωπή που την περιέλαβε δεν ήταν ένα κενό, δεν ήταν η απουσία του θορύβου και της ταραχής. Αλλά μέσα σ’ αυτή τη σιωπή υπήρχε μια πανίσχυρη, θετική και όχι αρνητική οντότητα. Ήταν μια παρουσία, η παρουσία του Ίδιου του Θεού, που της αποκαλύφθηκε με το να δημιουργήσει μέσα της αυτή τη σιωπή. Στη συνέχεια ανακάλυψε πως η προσευχή ξεπήγαζε και πάλι από μέσα της, χωρίς προσπάθεια και πως τώρα πια δεν υπήρχε στην προσευχή της η διάχυση και ο θόρυβος που εμπόδιζαν το Θεό να της αποκαλυφθεί.
Εάν είχαμε ταπεινό φρόνημα ή και μόνο κοινή λογική, δεν θα περιμέναμε αμέσως μόλις πήραμε την απόφαση να προσευχηθούμε να έχουμε τις εμπειρίες του Ιωάννου του Σταυρού, είτε της Αγίας Θηρεσίας, είτε του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Οπωσδήποτε δεν ζητάμε πάντοτε να έχουμε την εμπειρία, που είχε ένας Άγιος, αλλά συνήθως θέλουμε να ζήσουμε πάλι μόνο κάποια παλιά δική μας εμπειρία. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι το να δίνουμε όλη την προσοχή μας σε μια παλιά εμπειρία μας, μάς κάνει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια ενδεχόμενη νέα εμπειρία που θα μπορούσε πολύ φυσικά να μας δοθεί.
~ Από το βιβλίο «Ζωντανή Προσευχή» του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αντωνίου Bloom, Εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 2019
Η Προσευχή είναι το οξυγόνο μας.
Πράγματι αν νιώσουμε την απουσία του Θεού πανικοβαλόμαστε και αυτό το επιτρέπει ο Θεός για να τον αναζητήσουμε.
Όταν μία μαμά πάει ένα παιδάκι για να παίξει στον παιδότοπο.
Αυτό μόλις δει όλα αυτά τα παιχνίδια που υπάρχουν ενθουσιάζεται και με χαρά απορροφιέται από αυτά.
Όμως αν κάποια στιγμή αντιληφθεί την απουσία της μάνας του ότι δεν είναι εκεί που τον άφησε και δεν υπάρχει στον ορίζοντα του, αμέσως πανικοβάλλεται.
Του φεύγει κάθε ενθουσιασμός για τα παιχνίδια βάζει τα κλάματα και αναζητεί αγωνιωδώς τη μάνα του.
Και μόλις την βρει επανέρχεται η χαρά στο προσωπάκι του.
Έτσι πολλές φορές και ο Θεός κρύβεται από εμάς για να τον αναζητήσουμε, για να αισθανθούμε τη ματαιότητα του κόσμου τούτου.
Όποτε έχουμε στο στόμα μας την Ευχούλα αμέσως νιώθουμε μία γλυκύτητα και μία παρηγοριά μέσα μας.
Για αυτό να θυμόμαστε συνέχεια την Ευχούλα:
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Αυτό θέλει ο Χριστός και η Μητέρα Του η γλυκιά μας Παναγία να συνομιλούμε συνεχώς μαζί Τους.