Ποδιά, Σημαία και Προσευχή

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ 

 

Παρερχομένων των ετών, αντιλαμβάνεται κανείς όλο και περισσότερο γιατί οι δυνάμεις που φωνασκούν για πρόοδο, ασπάζονται τον εκσυγχρονισμό και τύπτουν τα στήθη των επί εδάφους για την όλο και μεγαλύτερη εκκοσμίκευση του κράτους και της κοινωνίας αποστρέφονται εμμανώς τα ευσεβή ήθη ενός ενδόξου παρελθόντος ευγενείας, τιμής και υπερηφάνειας. Ο απλούστατος λόγος έγκειται στην ασυναγώνιστη σύγκριση του δικού τους πολιτισμού, των παθών, του ατομικισμού και της απόλυτης δυστυχίας, με εκείνον της προγονικής αρετής που κατεύγαζε από το ύψος και την ποιότητα ενός βίου εμπλέου από ηρωϊσμό, θυσία και αγιοσύνη. Το σχολείο είναι ο κατ’ εξοχήν διαπλαστικός φορέας του Έθνους. Εκεί διαμορφώνονται συνειδήσεις, σφυρηλατούνται χαρακτήρες και συγκροτείται ενιαία ταυτότητα. Η Αριστερά σ’ όλες τις φάσεις των μεταλλάξεών της, από την παλαιά μαρξιστική έως την ερμαφρόδιτη ρόζ δικαιωματιστική, το είχε εμπεδώσει ευφυώς από νωρίς. Δια τούτο κυριαρχούσα επί της ουσίας ιδεολογικά κατά την μεταπολίτευση κατέβαλε τα πάντα, για να το αποδομήσει συθέμελα, καταργούσα ό,τι συντηρούσε την επαφή με τις ιστόρικές μας ρίζες και την αίσθηση της φυλέτικής μας συνεχείας με πρώτα εξ όλων την ποδιά, την έπαρση της σημαίας και σταδιακώς και την προσευχή, η οποία πλέον σε ελάχιστες μονάδες λαμβάνει χώρα.

Η ποδιά, η ομοιόμορφη σχολική ενδυμασία, επετέλεσε επί πολλά έτη έναν ανεκτίμητο ρόλο στην ψυχοσύνθεση των Ελληνόπουλων, ήτοι στερέωσε την αντίληψη της ισότητος ανάμεσα στους ομαίμους αδερφούς, εξάλειψε την ξιπασιά της ταξικής υπεροχής, αποδοκίμασε την επίδειξη πλούτου και κατέλειψε πεδίον λαμπρόν στους μαθητές να διακριθούν όχι για την φίρμα του ιμάτισμού τους, αλλά για την αριστεία τους, το φιλότιμό τους και τον κώδικα αξιών τους. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι που αντιστέκονται σθεναρά έως του νύν στην επιστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος στην πατροπαράδοτη μορφή του είναι οι γόνοι της ελιτοκρατίας και της επηρμένης μπουρζουαζίας που υπήρξαν ανέκαθεν τα οχήματα του νεοεποχίτικου συρμού, σ’ αντίθεση με τα λαϊκά στρώματα, τα οποία συμπεριφέρονται έως και σήμερα πολύ πιο συντηρητικά. Οι ανώτερες εισοδηματικές τάξεις είναι εκείνες που στέλνουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, επειδή απέτυχαν στις πανελλήνιες εξετάσεις να εισαχθούν σε σχολές Νομικής, Ιατρικής ή Πολυτεχνείου, στηρίζουν την ίδρυση ιδιωτικών ακαδημιών κομμένων και ραμμένων στα μέτρα τους, υπεραμύνονται της μιμήσεως ξένων προτύπων και σιωπούν σκόπιμα μπροστά στις προδοσίες και τις αδικίες της πολιτικής ολιγαρχίας, γιατί διασυνδέουν τα συμφέροντά τους μ’ αυτήν, με αποτέλεσμα να ανατρέφουν τέκνα εγωϊστικά που αναζητούν την ευτυχία στη στενή σφαίρα της αλαζονείας τους κι όχι στη μέθεξη στην κοινότητα, την εκκλησία και την παράδοση όπου αποσβέννυνται οι διαφορές ανάμεσα στους Έλληνες. Η πρωϊνή προσευχή και η έπαρση της σημαίας με ανάκρουση του εθνικού ύμνου λειτουργούν στον εσωτερικό κόσμο των παιδιών στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη στην οποία τούς άγει το χρήμα, τα φουσκωμένα μυαλά των γονέων τους και η μόδα. Η ομαδική προσευχή καλλιεργεί την ταπείνωση των ανηλίκων ενώπιον του Θεού, τά διδάσκει την ανθρώπινη ασημαντότητα μπροστά στην παντοδυναμία του Κυρίου και τα μυεί σταδιακά στη μυστηριακή πνευματική ζωή από την οποία διέρχεται μονοδρομικά η σωτηρία μας, ενώ η θέα της κυματιζούσης σημαίας άνωθεν του αγαθού βλέμματος αθώων, απονήρευτων και αβιάστων ψυχών τούς μαρτυρεί την προσωπική αποστολή του καθενός μας που δεν συνίσταται στην επίτευξη της ατόμικής μας ευδαιμονίας, αλλά στην υπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος και στην επέκταση του Γένους δια της δημιουργίας ευλογημένης πολύτεκνης οικογενείας κι όχι στην εφάμαρτη μοναχική ηδονιστική καλοπέραση άχρι τελευτήσεως άνευ πεποιθήσεως της μεταφυσικής διαστάσεως του ανθρώπου. Ποίο παιδί σήμερα ειλικρινά μεγαλώνει με το όνειρο να διακονήσει με αυταπάρνηση το Έθνος των Ρωμιών ἵνα δοξασθῇ ή να γίνει Άγιος και με την οσιότητά του να βοηθήσει τους πλησίον εκείνου αδερφούς να γίνουν κι αυτοί κοινωνοί της ενθέου πολιτείας και μαζί μ’ αυτόν άπασα η Ελληνική Φυλή μέτοχος της αθάνατης επουρανίου Βασιλείας κι όχι να θησαυρίσει, να συνουσιάσει όποια οπή βρεί εύκαιρη, να στήσει καριέρες με χλιδή και κουστούμια και να αποκτήσει αβέρτα τίτλους σπουδών για κίβδηλα βιογραφικά διαστάσεων σινδόνης χωρίς ψυχική ωφέλεια;

Το Εθνικό κράτος της 4ης Αυγούστου του Πατρός Εθνάρχου Ιωάννου Μεταξά είχε συλλάβει τη σημασία όλων των παραπάνω θεσμών, οι οποίοι άνδρωσαν γενεές σπουδαίων αναστημάτων, οι οποίες, όταν ήλθε η ώρα, έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία, στις βουνοκορφές και τις πλαγιές της Βορείου Ηπείρου, επειδή είχαν δομήσει φρόνημα αγωνιστικό, ανδρείο, λεβέντικο, εθνικιστικό. Ποίο θηλυπρεπές και ανορχίδωτο αγόρι απ’ αυτά που μπαινοβγαίνουν κατά πλειοψηφία στις σχολικές αίθουσες επιθυμεί σήμερα να ομοιάσει στους ήρωες του Έπους του ’40; Και ποιό εκδιδόμενο ημίγυμνο κορίτσι που κυκλοφορεί ωσάν πορνίδιο πολυτελείας διακατέχεται την διανυομένη περίοδο από τον πόθο να γίνει μάνα, να γεννήσει τέκνα που θα στρατευθούν για την Πατρίδα; Η παρακμή, ο μηδενισμός, η μπίχλα, η διαστροφή και η ανεντιμότητα από τις οποίες πάσχουν νοσηρώς τα Ελληνόπουλα θεραπεύονται μόνο με καταφυγή σε καθεστώτα που επιβάλλουν την πειθαρχία, τον σεβασμό και τις παιδαγωγικές που με φόβο Θεού και ράβδου σμίλευσαν προσωπικότητες με μέταλλο πολύτιμο.

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

4 Άποψη για τα “Ποδιά, Σημαία και Προσευχή”

  1. Χρήστος

    Ευλογημένε Μάχιμε Αγωνιστή Πέτρο.
    Τα Άρθρα σου είναι μία όαση στην άνυδρη εποχή μας.
    Και πολύτιμο Οξυγόνο στην αποπνηκτική ατμόσφαιρα που ζούμε.

    Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα στα υπέροχα Άρθρα σου.
    Απλά θέλω να τα τονίζω για να μείνουν βαθιά χαραγμένα μέσα μας.

    Πρώτα ο Θεός η συνέχεια αύριο στο υπέροχο Άρθρο σου.

  2. Χρήστος

    Ευλογημένε και τρισευλογημένε Πέτρο.
    Ας ξεκινήσω από τον τίτλο του Άρθρου σου:

    Ποδιά, Σημαία και Προσευχή.
    Ας δούμε πώς ήταν όσοι μεγάλωσαν με αυτά τα τρία.

    Οι γονείς μας μάς μεγάλωσαν με ένα απλό όνειρο: να κάνουμε οικογένεια.

    Όχι μια οικογένεια όπως όπως, αλλά μια «καλή οικογένεια» (αυτός ο όρος χρησιμοποιούνταν), δηλαδή μια δεμένη οικογένεια, που θα την αγαπάμε και θα τη φροντίζουμε με υπευθυνότητα και συνέπεια και θα δεχόμαστε κι εμείς από αυτήν αγάπη και φροντίδα – και σεβασμό, υπήρχε κι αυτός ο όρος στο λεξιλόγιό τους.

    Η δημιουργία μιας τέτοιας οικογένειας πίστευαν ότι δεν είναι θέμα τύχης, αλλά προσπάθειας ή μάλλον μιας ολόκληρης στάσης ζωής· να σέβεσαι τους γονείς σου, ν’ αγαπάς τον ή την σύζυγό σου και να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με αυτές τις αξίες.

    Η επαγγελματική αποκατάσταση ήταν άμεση προτεραιότητα, φυσικά πιο άμεση από τη δημιουργία οικογένειας.
    Όμως ήταν προτεραιότητα επειδή είχε ένα στόχο: να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα εισοδήματα, με τα οποία θα μπορούσαμε να συντηρήσουμε την οικογένεια που θα δημιουργούσαμε.
    Το επάγγελμα ήταν μέσον, η οικογένεια ήταν ο σκοπός – ή μάλλον και η οικογένεια ήταν μέσον, ενώ ο απώτερος σκοπός ήταν η ευτυχία μέσω της αγάπης και όλων των ηθικών και πνευματικών αγαθών, που έχει να μας προσφέρει η δική μας οικογένεια.

    Το να μείνεις μόνος εθεωρείτο τραγωδία.

    Ένα αγόρι ή κορίτσι (προπαντός κορίτσι) που ονειρευόταν μια μεγάλη καριέρα ή περιπέτεια ή «να αλλάξει τον κόσμο», θα υφίστατο πίεση να προσγειωθεί.

    Σήμερα ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

    Αν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι εκμυστηρευτεί ότι το όνειρό του είναι να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να τα μεγαλώσει με αγάπη και φροντίδα, και γι’ αυτόν το λόγο θα απέρριπτε μια επαγγελματική πρόταση π.χ. που θα απομυζούσε κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου του και κάθε ικμάδα των δυνάμεών του, όσο καλά αμειβόμενη και κοινωνικά καταξιωμένη κι αν ήταν, αυτό το παιδί θα πέσει θύμα συστηματικής ψυχολογικής πίεσης να μην ακολουθήσει τα όνειρά του (δήθεν ότι «δεν είναι δικά του», αλλά υποβολιμαία), αλλά να «αλλάξει όνειρα» και να προσαρμοστεί στο συρμό.

    Θα συνεχίσω..

  3. Χρήστος

    Οι γενιές του παρελθόντος, μέχρι την εποχή μου, επειδή αφουγκράζονταν τις προηγούμενες, κληρονομούσαν μια σοφία που τους επέτρεπε να επιβιώνουν και να διατηρούν έστω μια ιδέα αξιοπρέπειας, στοιχεία που σήμερα βρίσκονται σε έλλειψη.

    Θα γράψω και μία ιστορία:
    Ένας βασιλιάς ρώτησε έναν φτωχό τεχνίτη, τον οποίο είχε εκτιμήσει, αν τα χρήματα που κέρδιζε ήταν αρκετά για να ζήσει.
    Κι εκείνος του απάντησε:
    «Όχι μόνο ζω με τη γυναίκα μου, αλλά πληρώνω κι ένα παλιό χρέος και βάζω και στην τράπεζα».
    Ο βασιλιάς έμεινε άναυδος.
    Και ο άνθρωπος του εξήγησε: «Πληρώνω ένα παλιό χρέος, εννοώ ότι συντηρώ τους ηλικιωμένους γονείς μου, όπως είχαν κάνει κι αυτοί σε μένα όταν ήμουν μικρός. Και βάζω και στην τράπεζα, δηλαδή κάνω μια επένδυση για το μέλλον: μεγαλώνω τα παιδιά μου, ώστε κι εκείνα να φροντίσουν εμένα και τη μητέρα τους όταν γεράσουμε».
    Αυτή ήταν η σοφία των παλιών ανθρώπων, που είχαν ζήσει πολλές συμφορές σε πόλεμο και ειρήνη, η ζωή τους σίγουρα ήταν βασανισμένη και κουραστική, αλλά ένιωθαν ότι είχαν ρίζες στο έδαφος και, πατώντας γερά στα πόδια τους, πάλευαν για το παρόν και το μέλλον και δεν έχαναν την ελπίδα τους, πράγμα που πολύ συχνά το παθαίνει και ο σύγχρονος άνθρωπος.

    Σήμερα ένα μόνο όνειρο υπάρχει: η επαγγελματική αποκατάσταση.

    Η δημιουργία οικογένειας δεν είναι καν μέσα στα όνειρα της νέας γενιάς.
    Μόνο η σύνθεση κάποιων ερωτικών σχέσεων με «συντρόφους», όχι με συζύγους, που θα κρατήσουν όσο κρατήσουν, για να μην είμαστε ή να μη νιώθουμε μόνοι. Και όταν οι σχέσεις αυτές εμφανίσουν δυσκολίες, τις διαλύουμε και συνθέτουμε άλλες.

    Και θα κλείσω με τον επίλογο..

  4. Χρήστος

    Ο Χριστιανισμός δεν αποδέχεται το μοντέλο της γυναίκας που πίνει, καπνίζει, βρίζει, γυρίζει τον κόσμο, είναι θελκτική για τους άντρες και κοιμάται με όποιον γουστάρει.
    Ούτε το αντίστοιχο πρότυπο του άντρα αποδέχεται.

    Και τα δύο αυτά πρότυπα γνωρίζει εκ πείρας ότι είναι πρότυπα αυτοκαταστροφής.

    Οι νέοι σήμερα είναι έρμαια των παθών, υπαρξιακά κενοί και – παρά την αλματώδη ανάπτυξη της ιατρικής– απελπιστικά θνητοί.

    Γιατί να έχουμε πολλά παιδιά. Τι να τα κάνουμε τα πολλά παιδιά; Σε τι μας είναι χρήσιμα;
    Ένα και γερό· απλώς και μόνο για να νιώθουμε ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι· αντί για τα υπόλοιπα υιοθετούμε ένα σκυλάκι κι έτσι έχουμε πάντα ένα μέλος στην οικογένεια, ισότιμο με παιδί, που έχει ανάγκη τη φροντίδα μας και που δεν πρόκειται να μας απογοητεύσει ποτέ.
    (Υπενθυμίζω μια παροιμία του παλιού καιρού:
    ότι το πρώτο σου παιδί το κάνεις για σένα, ενώ τα υπόλοιπα τα κάνεις για χάρη των ίδιων των παιδιών, το καλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις στο παιδί σου είναι αδερφάκια)

    Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου, απομονωμένοι και μπουσουλώντας σε ένα ημίφως που κυριαρχεί γύρω μας και μέσα μας, συχνά αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους σαν να είναι ζώα και τα ζώα σαν να είναι άνθρωποι.

    Ο τρόπος ζωής του παρελθόντος, μας μετέφερε ανά τους αιώνες αυτήν τη σοφία της επιβίωσης και του αγώνα για Ελευθερία, αξιοπρέπεια και Οικογένεια, δεν ήταν τρόπος ζωής άθεος ή άθρησκος, αλλά γεμάτος Πίστη.

    Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης ή «Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος», μας δίνει τα εφόδια για να ανεβούμε την Κλίμακα, (την Σκάλα), με τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας και φυσικά την εμπειρία του.

    Αυτός όμως ο Μοναχός ήταν Χριστιανός, γι’ αυτό και αγνοημένος σήμερα, ενώ αν ήταν βουδιστής ή ινδουιστής θα είχε κινήσει αμέσως το ενδιαφέρον από τους περισσότερους.

    Σήμερα οι σκοτεινές αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις αυτό προσπαθούν να πετύχουν, να απομακρύνουν τους νέους από τον Χριστό και την Αιώνια Ζωή.

    Μη τους κάνετε τη χάρη να τους υπακούσετε.
    Θέλουν μόνο την καταστροφή σας.

    Ο μεγαλύτερος θησαυρός κάθε οικογένειας, και της δικής μας, είναι ο Χριστός.
    Όπως λέει κι ένας ύμνος που ψάλλουμε στην Εκκλησία: «Αυτός εστίν η Ζωή και το Φως και η Ειρήνη του κόσμου».

    Χαίρε ευλογημένε Πέτρο!

Αφήστε ένα σχόλιο