Γράφει η Ραφαηλία Μπαζτή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Ελληνική Παιδεία: Είναι αμφίβολο αν μπορούμε να τοποθετούμε τον όρο «Ελληνική» μπροστά από την λέξη «Παιδεία» και να εννοούμε το εκπαιδευτικό σύστημα στην πάλαι ποτέ ελληνοχριστιανική χώρα μας . Μαθητές και εκπαιδευτικοί τηρούν κατά γράμμα τις ευρωπαϊκές αρχές, ιδεολογίες και οδηγίες αποβλακώσεως, αποκοιμήσεως και υποτιμήσεως των ιδεών ταύτης της Πατρίδος.
Πέρασε η ημέρα μνήμης θανάτου του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και είναι σχεδόν βέβαιο πως σε κανένα σχολείο δεν άκουσαν τα παιδιά από τα χείλη των καθηγητών/δασκάλων τους ούτε μια φράση για αυτόν τον μεγάλο ήρωα. Στα ελληνικά σχολεία, «γινόμαστε πατριώτες» κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου και αυτό πάλι με μία μεγάλη επιφύλαξη ως προς χλιαρούς λόγους περί φιλοπατρίας και προς μίμηση των ηρώων του Γένους, τους οποίους εξαγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν ξεχάσει μόνο από πού ξεκίνησαν αλλά και από πού κατάγονται. Ακολουθώντας πιστά την νεοταξίτικη γραμμή μυώντας τους νέους στην δυτική ατομοκεντρική θολοκουλτούρα καταφέρνουν την καταστροφή και άλλων γενεών.
Παιδιά στα προαύλια γυμνασίων και λυκείων και δυστυχώς δημοτικών προπηλακίζουν ασύστολα, με εξευτελιστικές εκφράσεις και το χειρότερο βλασφημούν με λόγια και πράξεις τον ίδιο τον Θεό. Εκεί έχει φτάσει πλέον η νεολαία της Ελλάδος, οι οποίοι την εποχή της απελευθερώσεως από την τουρκοκρατία οι νέοι δεν ήταν απλώς το μέλλον της Πατρίδος, αλλά η σωτηρία μας.
Τώρα δεν είναι όχι το μέλλον και το παρόν, αλλά ούτε καν τον παρελθόν. Οι σημερινοί νέοι δεν γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτούς που θυσίασαν τα νιάτα, τα πλούτη, και τα παιδιά τους, για να είναι αυτοί ελεύθεροι. Παιδιά και εκπαιδευτικοί χωρίς σεβασμό , πίστη και αγάπη στα ανώτερα ιδανικά. Και όσοι από τούς εκπαιδευτικούς ξεχωρίζουν ως λαμπρά υποδείγματα δίνουν σκληρή και πολλές φορές επώδυνη μάχη, για να μπορέσουν να γλυτώσουν έστω και ένα παιδί από τον αιώνιο λήθαργο. Αλλά υπάρχουν και μερικά παιδιά, έστω και λίγα που υπομένουν τις κοροϊδίες, τους πειρασμούς, και τις διώξεις και προσπαθούν να αγωνιστούν και να επιβιώσουν. Και ναι, η Ε.Ο.Ν. είναι η μόνη νεολαία που δρα, αγωνίζεται, πολεμά, ελπίζει σε ένα μέλλον καλύτερο από το παρόν και ένα παρελθόν εκεί που του αξίζει, όχι παραγμωνιζμένο και ξεχασμένο στα βάθη των αιώνων. Η Ε.Ο.Ν. ονειρεύεται και αγωνίζεται για σχολεία που προσφέρουν πραγματική, ουσιαστική γνώση, και το σημαντικότερο: ελληνοχριστιανική παιδεία!
Ας στηρίξουμε, λοιπόν, όλοι όπως μπορούμε αυτόν τον σπουδαίο και μεγάλο Αγώνα! Ας βάλουμε και εμείς τον λιθαράκι μας, ώστε να αποκτήσουμε την Ελλάδα που ονειρεύτηκε ο Μακρυγιάννης, ώστε να γίνει η παιδεία όπως μας την κληροδότησαν οι Άγιοι μας .
Για να ξανά γίνει η Ελλάδα ελληνική !
Ευλογημένη Ραφαηλία είπες μία πολύ βαριά κουβέντα:
Γιατί δεν είναι ελληνική και χρειάζεται να ξαναγίνει η Ελλάδα μας;
Ξέχασαν τα παιδιά μας την Ιστορία μας;
Ή ξέχασαν ακόμα και να γράφουν,ν όπως ορθογραφία και καλλιγραφία;
Ή μήπως δεν ισχύει πλέον αυτό που είπε ο Μέγας Στρατηλάτης ο Αλέξανδρος:
Στους γονείς οφείλομεν το ζην,
στους δε διδασκάλους το ευ ζην.
Μήπως έπαψε πλέον να υπάρχει, η ηθική, η αρετή, η δικαιοσύνη και το ύψιστο ιδεώδες, για την αναζήτηση της αιώνιας Αλήθειας;
Μήπως σήμερα ισχύει ότι μια ζωή, που έχει ως απώτερο στόχο την ηδονή και την απόλαυση μέσα από σωματικές εμπειρίες, είναι μια ζωή ανάξια και κατώτερη αν δεν στοχεύει στην αναζήτηση της Αλήθειας;
Μήπως μία τέτοια ζωή, που έχει ως απώτερο στόχο την ηδονή και την απόλαυση μέσα από σωματικές εμπειρίες και την μη αναζήτηση της Αλήθειας, είναι μια ζωή ανάξια και κατώτερη;
Ρωτάω: Μήπως;
Ή μήπως δεν ισχύει αυτό είπε ο Αριστοτέλης στον Μέγα Αλέξανδρο:
“Εύχομαι, όταν μια μέρα γίνεις Βασιλιάς να είσαι το ίδιο αδιάφορος και απαθής στη γλώσσα της κολακείας, όπως είσαι αδιάφορος κι απαθής στην ομιλία, που ο πατέρας σου με υποχρέωσε να εκφωνήσω τώρα μπροστά σου”.
Αυτά εικάζονται πως ήταν τα πρώτα λόγια του Αριστοτέλη, προς τον νεογέννητο Μέγα Αλέξανδρο.
Ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας είχε καλέσει τον φιλόσοφο από τα Στάγιρα με σκοπό να εκφωνήσει έναν όμορφο λόγο μπροστά στην κούνια του μετέπειτα στρατηλάτη.
Υ.Γ. Το προηγούμενο ποίημά σου είναι ένα Αριστούργημα!
Χαίρομαι που οι δύο Σχολιαστές με κάλυψαν πλήρως!
Πρώτα ο Θεός η συνέχεια αύριο..
Για αυτά τα Μήπως..
Δυστυχώς σήμερα τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε έναν ανάποδο κόσμο!
Τους παρουσιάζουν το μαύρο ως άσπρο και το αντίθετο.
Μας βομβαρδίζουν καθημερινά με διαφημίσεις για να προβάλλεται η νοστιμιά κάποιων έτοιμων γευμάτων με το χαρακτηρισμό «μαμαδίστικο φαγητό».
Όμως οι μαμάδες που είχαν έτοιμο φρέσκο και ζεστό φαγητό για τα παιδιά τους όταν επέστρεφαν απ’ το σχολείο και για τον άντρα τους όταν επέστρεφε από τη δουλειά ήταν οι μη εργαζόμενες έξω από το σπίτι νοικοκυρές.
Αν λοιπόν αυτό το «μαμαδίστικο φαγητό» αποτελούσε ποιότητα ζωής, ποια ποιότητα ζωής έχει το σημερινό παιδί, που ξυπνάει μόνο του σ’ ένα άδειο σπίτι (εκτός αν έχει αδέρφια), ετοιμάζεται και φεύγει για το σχολείο (συνήθως νηστικό, γιατί δεν έχει όρεξη για πρωινό) και όταν επιστρέψει, σε σπίτι που πιθανόν θα είναι πάλι άδειο, θα φάει χθεσινό φαγητό από το ψυγείο και θα δει τη μητέρα του «όταν» τη δει;
Και αν ξυπνήσει εγκαίρως για το σχολείο και αν πάει από την πρώτη ώρα…
Αυτή είναι η ποιότητα ζωής που διαμορφώνει την αυριανή γενιά ενηλίκων χωρίς οικογένεια;
Ακούς από τα βοθροκάναλα «Ο εαυτός σου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις».
Αξιοθρήνητο σύνθημα, που υπονοεί ότι δεν έχω ανθρώπους που τους αγαπώ πιο πολύ από τον εαυτό μου, δεν έχω αξίες και ιδανικά για τα οποία θα ήμουν πρόθυμος να υποστώ ταλαιπωρίες και διώξεις, δεν έχω Πατρίδα, για την οποία θα ήμουν πρόθυμος να πεθάνω.
Είμαι φτερό στον άνεμο, με πατρίδα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πολιτισμό ό,τι δημοσιεύεται σ’ αυτά;
Ο μεγάλος θησαυρός μας, είναι οι δικοί μας άνθρωποι, ο ή η σύζυγος (όχι «σύντροφος», δεν «τρώμε» απλώς μαζί, αλλά σηκώνουμε μαζί το ζυγό, δηλαδή τα βάρη της ζωής) και τα παιδιά μας, αλλά και οι γονείς μας και οι ευρύτεροι συγγενείς, χωρίς να αποκλείουμε τους φίλους, τους γείτονες κ.τ.λ.
Και ο μεγαλύτερος θησαυρός της Οικογένειας, είναι ο Χριστός – όχι μόνο για τη ζωή στο παρόν, αλλά και στην αιωνιότητα.
«Πώς καταφέρατε να μείνετε μαζί επί τόσες δεκαετίες;» ρώτησαν κάποιοι νέοι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι.
Κι εκείνο απάντησε:
«Το καταφέραμε, γιατί προερχόμαστε από μια εποχή, στην οποία, όταν κάτι χαλούσε, το διορθώναμε, δεν το πετούσαμε».
Ευχαριστούμε την ευλογημένη Ραφαηλία.
Το χθεσινό το σχόλιο που έγραψα, μάλλον δεν έκανα κάτι σωστά και δεν έχει δημοσιευθεί.
Θα το ξανά ανεβάσω τώρα.
Αν ανέβει τώρα απλά θα είναι ανάποδα, πρώτα έπρεπε να ήταν αυτό και μετέπειτα το άλλο, όμως δεν πειράζει μικρό το κακό, συμβαίνουν και αυτά.
Ευλογημένη Ραφαηλία είπες μία πολύ βαριά κουβέντα:
Γιατί δεν είναι ελληνική και χρειάζεται να ξαναγίνει η Ελλάδα μας;
Ξέχασαν τα παιδιά μας την Ιστορία μας;
Ή ξέχασαν ακόμα και να γράφουν,ν όπως ορθογραφία και καλλιγραφία;
Ή μήπως δεν ισχύει πλέον αυτό που είπε ο Μέγας Στρατηλάτης ο Αλέξανδρος:
Στους γονείς οφείλομεν το ζην,
στους δε διδασκάλους το ευ ζην.
Μήπως έπαψε πλέον να υπάρχει, η ηθική, η αρετή, η δικαιοσύνη και το ύψιστο ιδεώδες, για την αναζήτηση της αιώνιας Αλήθειας;
Μήπως σήμερα ισχύει ότι μια ζωή, που έχει ως απώτερο στόχο την ηδονή και την απόλαυση μέσα από σωματικές εμπειρίες, είναι μια ζωή ανάξια και κατώτερη αν δεν στοχεύει στην αναζήτηση της Αλήθειας;
Μήπως μία τέτοια ζωή, που έχει ως απώτερο στόχο την ηδονή και την απόλαυση μέσα από σωματικές εμπειρίες και την μη αναζήτηση της Αλήθειας, είναι μια ζωή ανάξια και κατώτερη;
Ρωτάω: Μήπως;
Ή μήπως δεν ισχύει αυτό είπε ο Αριστοτέλης στον Μέγα Αλέξανδρο:
“Εύχομαι, όταν μια μέρα γίνεις Βασιλιάς να είσαι το ίδιο αδιάφορος και απαθής στη γλώσσα της κολακείας, όπως είσαι αδιάφορος κι απαθής στην ομιλία, που ο πατέρας σου με υποχρέωσε να εκφωνήσω τώρα μπροστά σου”.
Αυτά εικάζονται πως ήταν τα πρώτα λόγια του Αριστοτέλη, προς τον νεογέννητο Μέγα Αλέξανδρο.
Ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας είχε καλέσει τον φιλόσοφο από τα Στάγιρα με σκοπό να εκφωνήσει έναν όμορφο λόγο μπροστά στην κούνια του μετέπειτα στρατηλάτη.
Υ.Γ. Το προηγούμενο ποίημά σου είναι ένα Αριστούργημα!
Χαίρομαι που οι δύο Σχολιαστές με κάλυψαν πλήρως!
Πρώτα ο Θεός η συνέχεια αύριο..
Για αυτά τα Μήπως..