Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
ΦΟΡΟΥΣΕ ἕνα φοῦτερ τοῦ ΠΑΟΚ μέ τόν δικέφαλο ἀετό. Καθόταν σέ ἕνα στενό πεζούλι, γωνία βασιλέως Ἡρακλείου καί πλατείας Ἀριστοτέλους, δίπλα σέ ἕνα πρακτορεῖο τοῦ ΟΠΑΠ, καί σέ ἕνα ὑποκατάστημα τῶν ΕΛΤΑ, πού ἐκτελεῖ καί τραπεζικές ἐργασίες γιά λογαριασμό τῆς Western Union (τό χρησιμοποιοῦν φανατικά οἱ μετανάστες γιά ἀποστολή ἐμβασμάτων σέ συγγενεῖς τους στήν Ἀνατολή.)
Τά μάτια του ἦταν πράσινα, ὑγρά, νοτισμένα, μελαγχολικά, καί ἐκεῖνος σκυφτός. Δέν ἀναζητοῦσε μέ τό βλέμμα του τόν κόσμο. Τό πλαστικό κυπελλάκι πού εἶχε μπροστά του περιεῖχε μερικά νομίσματα τῶν 50 cent καί τοῦ 1 εὐρώ. Λίγα πράγματα.
Ἡ ὄψη του δέν τόν βοηθοῦσε. Ἔμοιαζε καλά, ὄχι ταλαιπωρημένος. Δέν «πρότεινε» τό κυπελλάκι στούς περαστικούς, δέν ἔλεγε κάποιο «ποίημα» γιά τήν ζωή του καί δέν ζητιάνευε. Ἁπλῶς τό κρατοῦσε στά χέρια καί περίμενε μήπως κάποιος φιλοτιμηθεῖ. Ἔψαχνα νά ἀγοράσω κρατικό λαχεῖο γιά τό καλό στήν μνήμη τοῦ πατέρα μου, ἀλλά αὐτά εἶχαν ἐξαφανιστεῖ ἀπό προσώπου γῆς μαζί μέ τούς λαχειοπῶλες, τούς ὁποίους ἐπίσης τό κεντρικό κράτος ἄρχισε νά καταδιώκει φορολογικά. Δέν εἶναι τῆς ὥρας νά πῶ πῶς. Μετά τά μπουρμπουάρ στοχοποιοῦνται ὡς ὕποπτες φοροδιαφυγῆς καί …οἱ «τετράδες» μέ τόν λήγοντα!
Στόν δρόμο γιά τό πρακτορεῖο ὁ τύπος μοῦ κέντρισε τήν προσοχή. Σταμάτησα. Τοῦ εὐχήθηκα «καλή χρονιά» καί πιάσαμε τήν κουβέντα. «Ἀπόκληρος εἶμαι!» μοῦ εἶπε χωρίς καμμία συστολή. «Ἀπό Θεσσαλονίκη;» τόν ρώτησα. «Ὄχι, ἀπό ἕνα χωριό τῆς Καβάλας, τήν Γερακαρού», καί μοῦ διηγήθηκε μέσες ἄκρες τήν ἱστορία του.
Πῶς σέ ἡλικία 14 ἐτῶν ἐμπνεόμενος ἀπό τόν λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου πρός τήν νεολαία («καί σκουλαρίκι νά φορᾶτε σᾶς πάω!») πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος. Γιά πόσα χρόνια ἔμεινε ἐκεῖ καί τό «τρύγησε» πνευματικῶς. Πῶς καί ὑπό ποῖες συνθῆκες ἔφυγε ἀπό τό περιβόλι τῆς Παναγίας. Πῶς ἐργάστηκε γιά πολλά χρόνια ἰδιωτικός ὑπάλληλος σέ βενζινάδικα, σέ ἑστιατόρια, σέ κουρεῖα, ὅ,τι δουλειά βρισκόταν. Πῶς ἔπαιξε ποδόσφαιρο καί μετά ἔμαθε kick boxing. Πῶς ἡ ζωή τά ἔφερε ἔτσι ὥστε ἐπί 13 ὁλόκληρα χρόνια νά εἶναι κανονικός ἄστεγος καί νά κοιμᾶται τά βράδια στά πεζούλια τῆς Θεσσαλονίκης. Πῶς μέσα στόν ὕπνο του κλέφτες τοῦ πατοῦσαν ὁ ἕνας τό κεφάλι μέ τήν μπόττα γιά νά τόν ἀκινητοποιήσουν, καί ὁ ἄλλος τοῦ ἀφαιροῦσε τόν σταυρό πού φοροῦσε, τό παντελόνι, μέχρι καί τό …ἐσώρουχο. Πῶς ἐν τέλει κατάφερε νά ξαναβρεῖ δουλειά μέ μισθό 700€ καί νά ἀποκτήσει γιά δύο χρόνια σπίτι ἀπό τήν Πρόνοια.
«Ὁ ἐργοδότης μοῦ ἔδινε μισθό 700€. Ἀλλά στήν τράπεζα μοῦ ἔβαζε 1.200 καί μετά μοῦ ζήταγε τά 500 πίσω! Ἐγώ δέν καταλάβαινα τί συνέβαινε. Μέχρι πού ἡ ΜΚΟ “Πρᾶξις” μέ εἰδοποίησε ὅτι θά πληρώσω μεγάλο φόρο γι’ αὐτό τό εἰσόδημα, ὅτι θά χάσω τό κοινωνικό τιμολόγιο, ὅτι θά χάσω τό σπίτι μέ βάση τό εἰσοδηματικό κριτήριο, ὅτι θά χάσω τά κοινωνικά ἐπιδόματα καί ὅτι γενικῶς θά μείνω ξανά στό δρόμο. Ὅταν ζήτησα ἀπό τόν ἐργοδότη νά μοῦ βάζει μόνο 700 ἀρνήθηκε (σ.σ. προφανῶς ξέπλενε χρῆμα μέσῳ τοῦ ἀνύποπτου ἄστεγου.) Καί ξαναβρέθηκα μέ πρόβλημα! Ἔχασα τήν στέγη μου» μοῦ διηγήθηκε.
«Καί τώρα ποῦ μένεις;» τόν ρώτησα. «Τώρα μένω στό ὑπνωτήριο ἀστέγων τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης. Μένουμε 63 μέσα σ’ αὐτό καί ἀποκαλούμαστε στή γλῶσσα τῶν ἀδύναμων ὡς… “οἱ ὠφελημένοι”. Ἐνῷ ὅλοι οἱ ἄλλοι πού εἶναι πάρα πολλοί σέ πληροφορῶ καί κοιμοῦνται στό δρόμο ὀνομάζονται “οἱ ἀδέσποτοι”. Τό κτήριο εἶναι στή στάση Μέγαρα στήν ἔξοδο τῆς πόλης καί πολύ κοντά μας εἶναι τά μπουζούκια, ἀλλά μή μέ ρωτᾶς ποιά μπουζούκια. Δέν θέλω νά ξέρω. Πάλι καλά πού ἔχω νά κοιμᾶμαι!».
Πράγματι, τό ὑπνωτήριο τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης πού λειτουργεῖ μόνο βράδυ βρίσκεται στήν ὁδό Γεωργίου Ἀνδρέου 13 στήν περιοχή τοῦ Μύλου Θεσσαλονίκης. Στεγάζεται σέ κτήριο τῆς «Φιλοπτώχου Ἀδελφότητας Θεσσαλονίκης», ἡ ὁποία ἔχει δράση ἄνω τῶν 150 ἐτῶν, καί στό Δ.Σ. τῆς ὁποίας μετέχουν καθηγητές Ἰατρικῆς, καθηγητές Νομικῆς, δικηγόροι, ἐπιχειρηματίες, ἀρχιμουσικοί. Χρηματοδοτεῖται ἀπό κονδύλια τοῦ ΕΣΠΑ γιά τήν προγραμματική περίοδο 2021-2027 μέ 2 ἑκατομμύρια εὐρώ.
Καί πράγματι, ὅπως ἀνακάλυψα, σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπό αὐτό στήν Γεωργίου Ἀνδρέου 9 εἶναι ἡ «Πύλη Ἀξιοῦ», ὅπου κάποτε μεσουρανοῦσε ἡ Μαρινέλλα καί σήμερα ὁ Κωνσταντῖνος Ἀργυρός. Δύο κόσμοι σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς. Ὁ λογαριασμός μιᾶς βραδιᾶς γιά τό μπουκάλι οὐίσκι, τά παρελκόμενα σύν καί τά λουλούδια, ἰσοῦνται περίπου μέ τήν ἀμοιβή ἑνός μηνός τοῦ Γιάννη, ἔτσι ὀνομάζεται ὁ ἄστεγος, ὅταν ἦταν ὑπάλληλος. Ἐπειδή ἡ χαρά γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους εἶναι δυσεύρετος, τό ἴδιο καί ὁ σεβασμός, διερωτῶμαι: Μήπως ὁ Κωνσταντῖνος Ἀργυρός, ὁ ἐπιχειρηματίας (νομίζω ὁ κύριος Μπερτάκης), σέ συνεργασία μέ τόν Δῆμο Θεσσαλονίκης, ἀφιέρωναν μιά βραδιά πού ἔχει ρεπό τό κατάστημα γιά νά περάσουν τήν πύλη τους οἱ ἄστεγοι τῆς Θεσσαλονίκης; Ἰδέα ρίχνω, Δήμαρχε, κύριε Ἀγγελούδη.
Ὁ διάλογός μας ὁλοκληρώθηκε. Ἄφησα ἕνα ἀξιοπρεπές χαρτονόμισμα στό κυπελλάκι τοῦ Γιάννη καί τοῦ εὐχήθηκα «καλή χρονιά» μέ ὑγεία. Μοῦ εἶπε τό πλῆρες ὄνομά του, τό ὁποῖο μοιάζει μέ τό ὄνομα διάσημου Ἕλληνα μουσικοσυνθέτη, πού δέν εἶναι πιά στήν ζωή, καί μοῦ εὐχήθηκε χαμογελαστός καί χαρούμενος «ὁ Θεός μαζί σου».
Πράγματι, ὁ Θεός περνᾶ κάθε μέρα μπροστά ἀπό τά μάτια μας. Ἀρκεῖ νά μποροῦμε νά τόν δοῦμε. Ἀρκεῖ νά θυμόμαστε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πού ταπεινώνεται μπροστά στά μάτια μας καί ἐπιτρέπει στήν ἀξιοπρέπειά του νά πληγώνεται, σίγουρα κάποιο πρόβλημα ἔχει. Δέν ἐκτίθεται κανείς γιά ψύλλου πήδημα. Δέν παίζει θέατρο. Τμῆμα τῆς πολιτικῆς μας τάξεως εἶναι δυστυχῶς ἀναίσθητο καί θεωρεῖ τούς ἀστέγους «ἀποτυχημένους». Τμῆμα τῆς πολιτικῆς μας τάξεως δέν καταλαβαίνει τά προβλήματα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, γιατί ποτέ δέν ταπεινώθηκε. Ἀλλά ἡ ταπείνωση προϋποθέτει τήν πίστη.
Καί οἱ πιστοί πολιτικοί σήμερα μετριοῦνται στά δάχτυλα ἑνός χεριοῦ. Οἱ περισσότεροι εἶναι «ἄπιστοι» καί χρησιμοποιοῦν τούς ἄστεγους ὡς ἄλλοθι, ὡς ἀξεσουάρ, ὡς πύλη εὐαισθησίας…
Μία στυγνή πραγματικότητα εν μέσω Εορτών.
Δηλαδή μία πραγματικότητα που σε πολύ μεγάλο βαθμό προκαλεί αντιπάθεια και μίσος σε αυτούς που δεν έχουν καμία εγσπλαχνία, ούτε λύπηση, ούτε συμπόνια, αλλά μόνο μία τσιμεντένια καρδιά.
Αυτά τα τομάρια που μαζεύουν λεφτά και για τα δεκασεγγονά τους, αντί να σκεφτούν πώς θα λύσουν το δράμα αυτόν τον δυστυχισμένων ανθρώπων.
Προσπαθούν να βρουν τη λύση πώς θα απαλλαχτούν από το (βάρος) αυτών των ανθρώπων.
Αντί να τους ευσπλαχνιστούν, κοιτάζουν πώς να απαλλαγούν από αυτούς που τους χαλάνε τη (βιτρίνα).
Παλιά όταν ακούγαμε για άστεγο αμέσως το μυαλό μας πήγαινε σε κάποιον ναρκομανή.
(Άλλη πονεμένη ιστορία το πώς κατάντησε να γίνει ναρκομανής, θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή).
Τη σήμερον ημέρα άστεγος μπορεί να είναι ο όποιοσδήποτε, δηλαδή μπορούμε να βρεθούμε και εμείς στην θέση του από τη μία στιγμή στην άλλη.
Νομίζουμε ότι αυτό που συνέβη στον συνάνθρωπό μας και έφτασε σε αυτό το κατάντημα δεν θα συμβεί ποτέ σε μας.
Νομίζουμε ότι είμαστε εξασφαλισμένοι, μα και αυτούς τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο, πριν φτάσουν σε αυτό το σημείο το ίδιο πίστευαν και αυτοί με εμάς.
Ο,τι ποτέ δεν πρόκειται να καταλήγαν να κοιμούνται στο παγκάκι.
Γιατί ήταν νοικοκυραίοι άνθρωποι όπως και εμείς.
Όμως τα έφερε έτσι η μοίρα, λόγω ασθένειας, λόγω εργασίας, λόγω χρεών, λόγω του ότι τους ήρθαν τα πράγματα όπως δεν τα περίμεναν κι βρέθηκαν σε αυτό το σημείο.
Και γιορτινές μέρες αντί να βρίσκονται μέσα στην θαλπωρή του σπιτιού τους, τρέμουν και ξεπαγιάζουν από το κρύο.
Κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να τους βρούνε παγωμένους.
Κάποτε τα βοθροκάναλα έστω και από υποκριτική συγκίνηση αναφέρονταν ότι κάπου βρέθηκε νεκρός ένας άστεγος.
Σήμερα ΤΊΠΟΤΑ.
Είναι σαν να μην υπάρχουν.
Μα θα μου πείτε, άμα ασχολούνταν με τους άστεγους θα αναγκαζόταν κάθε μέρα να αναφέρουν και κάποιον θάνατο.
Και αυτό είπαμε χαλάει τη (βιτρίνα).
Χαλάει το success story!
Και δείτε σε τι κατάντημα έχουμε φτάσει σήμερα.
Το λέει ο τίτλος του Άρθρου:
Οἱ «ὠφελούμενοι» καί οἱ «ἀδέσποτοι».
Δηλαδή το να κοιμάσαι σε υπνωτήριο αστέγων είναι τρομερό πλεονέκτημα εν έτει 2025!
Αυτό δεν συνέβαινε ούτε στα χρόνια της κατοχής.
Τότε μπορεί να πέθανε ο κόσμος από την πείνα όμως πέθαινε μέσα στο σπιτικό τους.
Σήμερα οι άστεγοι δεν πεθαίνουν από την πείνα, γιατί υπάρχουν τα συσσίτια της Εκκλησίας και πολλών συνανθρώπων μας που τους βοηθούν από το υστέρημα τους.
(Αυτό θα έλειπε με τόση πληθώρα αγαθών που υπάρχει σήμερα να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα).
Όμως υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από το κρύο, τις κακουχίες και την απανθρωπιά των υψηλά ισταμένων.
Και φυσικά υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας ενώ έχουν το σπιτικό τους, κάνουνε αιματηρές θυσίες, στην θέρμανση, στην διατροφή και σε άλλα υλικά αγαθά.
Για να εξοικονομήσουν κάποια χρήματα που θα τους τα πάρουν τα φαν δηλαδή τα κοράκια, για να μη χάσουν το σπιτικό τους και βρεθούν και αυτοί σε ένα παγκάκι.
Αυτά τα κοράκια που πίνουν το αίμα του Ελληνικού Λαού με τις ευλογίες των από πάνω.
Θα συνεχίσω..
Πριν συνεχίσω να κάνω μία παρένθεση.
Δειλία = προδοσία.
Η δειλία είναι βαρύτατο αμάρτημα, και η χειρότερη κόλαση, μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, θα είναι για τους δειλούς.
Κλείνω την παρένθεση.
Πάω να αναφερθώ σε έναν Άγιο που γιορτάσαμε τώρα.
Είναι ένα Φωτεινότατο παράδειγμα ο Μέγας Βασίλειος ο Ουρανοφάντωρ, ο εις εκ των Τριών Ιεραρχών, μία από τις πιο φωτεινές μορφές της Χριστιανοσύνης.
Ο έξοχος συγγραφέας, ο αληθινός ποιμένας, ο θησαυρός της Ορθοδοξίας, ο ταπεινός υπηρέτης του Χριστού.
Ασθενικός στο σώμα, αλλά Γίγαντας στο πνεύμα, διαμάντι στην ψυχή.
Ένιωθε τόσο αναπαυμένος ψυχικά, όταν μάθαινε ότι η δυστυχία λιγοστεύει.
Ίδρυσε το άπειρου κάλους και αμύθιτης αξίας το φιλανθρωπικό συγκρότημα που ονομάστηκε ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΑ, εις την Καισάρειαν της Καππαδοκίας, αναδειχθής Επίσκοπος, για να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία.
Γιατί σήμερα δεν γίνεται μία Βασιλειάδα;
Τότε για να γίνει χρειαζότανε χρόνια ολόκληρα με τα πενιχρά μέσα που είχαν για να την οικοδομήσουν.
Σήμερα με την τεχνολογία και τα μέσα που υπάρχουν θα γινόταν στο άψε – σβήσε.
Γιατί έκανα την παρένθεση πριν συνεχίσω το σχόλιο;
Γιατί πρέπει να τα λέμε τα πράγματα έξω από τα δόντια και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Αυτοί που φέραν την Ελλάδα σε αυτό το κατάντημα, υπάρχει περίπτωση αυτή οι ίδιοι να γίνουν οι σωτήρες μας;
Αυτή που επιτρέπουν στα κοράκια να παίρνουν τα σπίτια του Ελληνικού Λαού, και δώσαν στις τράπεζες το αίμα του Ελληνικού Λαού για να τη σώσουν δήθεν.
Αυτή θα ξαναδώσουν πίσω τα σπίτια στους Έλληνες;
Αυτοί που κλείνουν τα είδη υπάρχοντα νοσοκομεία, θα χτίσουν Βασιλειάδα;
Μα από τα νοσοκομεία έχουν χάσιμο, από τις ιδιωτικές κλινικές θησαυρίζουν.
Οπότε για ποια Βασιλειάδα μιλάμε.
Και για να μη μακρηγορώ…
Θα βοηθήσουν τους άστεγους αυτοί οι ίδιοι που τους φέραν σε αυτό το σημείο;
Αυτός που σου παίρνει το σπίτι, είναι ποτέ δυνατόν να σου το δώσει πίσω;
Αν ήταν να σου το δώσει δεν θα σου το έπαιρνε ποτέ.
Για αυτό και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μίλησε με τέτοια σκληρή γλώσσα για τους άκαρδους πλούσιους.
«Είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά ο πλούσιος να εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού».
Η ταλαιπωροι αυτοί οι άνθρωποι γίνονται δεσμότες στο χειρότερο πάθος που μπορεί να καταστρέψει τον άνθρωπο.
Στο φοβερό και αδυσώπητο πάθος της φιλαργυρίας.
Πράγματι, η προσκόλληση στο χρήμα, δεν αφήνει χώρο για τον Χριστό.
Και τούτο, διότι η καρδιά του ανθρώπου, δεν μπορεί να χωρέσει δύο αγάπες συγχρόνως.
Οπότε με απλά λόγια μην περιμένουμε ποτέ βοήθεια από τους ανθρώπους που έχουν κυριευθεί από το πάθος της φιλαργυρίας.
Είναι το μόνο πάθος που κατάφερε να ανεβάσει τον Κύριον μας επάνω στο Σταυρό.
Και αυτό το πάθος βλέπουμε ότι εξακολουθεί και σήμερα να σταυρώνει τους συνανθρώπους μας.
Όμως από αυτήν τη ζωή όλη περαστική είμαστε.
Ουαί και αλίμονο για αυτούς τους ταλαίπωρους που έχουν εξουσία και βλέπουν μόνο για το τομάρι τους.
Ζούνε την κόλαση πριν την αιώνια κόλαση.
Η κραυγές όλων αυτών των δυστυχισμένων φτάνουν στον θρόνο του Θεού, και θα είναι η καταδίκη τους.
Εν έτει 2025 αντι να λιγοστεύουν οι άστεγοι ολοένα και αυξάνουν.
Και άλλοι ολοένα και πλουτίζουν.
Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε.
Μη μακαρίζεις κανένα πριν δεις το τέλος του.
Και απευθύνομαι σε αυτούς που θησαυρίζουν ενώ άλλοι πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα.
Θα ανεβάσω πάλι το βίντεο του Ντοστογιέφσκι.
Από τον Ντοστογιέφσκι δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο.
https://youtu.be/f5OzBlO-OqU?si=zjbmuOfZbORiBTyB
Ας γίνουμε εμείς ένα λιμάνι για όλους αυτούς τους Αδερφούς μας.