Τι είναι ο μικροαστός; Δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στην “ταξική” σημασία του ορισμού, όπως τον ερμηνεύουν οι αριστεροί. Αλλά κυρίως στην “μικροαστική” νοοτροπία ενός τμήματος του λαού, της κοινωνίας.
Ο μικροαστός ανεξαρτήτως οικονομικής καταστάσεως έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Πρώτον, δεν εμπνέεται από κάποιο ιδεολογικό όραμα και ούτε έχει πολιτικές ανησυχίες και αναζητήσεις. Ενδιαφέρεται για δύο μόνο στόχους του: Πώς να αυξήσει τον πλούτο του και πώς να τα έχει καλά με τον κόσμο. Γι’ αυτό και σήμερα είναι “δεξιός Νεοδημοκράτης”, αύριο που θα κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ θα είναι “κεντροαριστερός”, ίσως και “πατριώτης” ακόμη, εάν είναι η μόδα της εποχής. Συνήθως η ζήλια του για τους μεγαλοαστούς και τους πλουσιότερους από αυτόν, τον οδηγεί στο να συμμαχεί με πολιτικάντηδες, συμφεροντολόγους και να πατάει επί πτωμάτων στην εργασία του, με μοναδικό του στόχο την ατομική του “ανέλιξη”. Τα ρουσφέτια και οι απατεωνιές γίνονται στοιχείο του χαρακτήρα του, ώστε να επιβιώσει και να “κυριαρχήσει” εγωιστικά στην σύγχρονη σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα.
Πνευματικά θα λέγαμε ότι είναι η κυριαρχία των παθών του εγωισμού και της κενοδοξίας στον άνθρωπο. Πολιτικά, ίσως, είναι εν τέλει, ο μικροαστός, ο μεγαλύτερος οπαδός του νεοφιλελευθερισμού. Του (α-)πολιτικού χώρου που ονομάζουν οι δημοσιογράφοι ως “κέντρο” ή “μεσαίος χώρος”. Ένα “ΠΟΤΑΜΙ” που ρέει προς πάσα κατεύθυνση και πουθενά.
Αντίθετα, ο συνειδητοποιημένος ΕΟΝίτης έχει σταθερά και συγκεκριμένα Πιστεύω. Οι Αρχές του δεν του επιτρέπουν να θέτει ως πρώτη του προτεραιότητα το οικονομικό όφελος ή την (ψευτο)”ιδεολογική” ζήτηση της μάζας, με όρους ελεύθερης αγοράς και χρηματιστηρίου. Ούτε ο κόσμος μας ενδιαφέρει τι προσκυνάει ούτε το ατομικό μας βόλεμα. Η αλληλεγγύη, ο εθνικός και πνευματικός αγώνας, η κοινωνία προσώπων, η συλλογική ζύμωση, η θυσιαστική προσφορά για τον διπλανό, μας προσφέρουν υπέρλογες εμπειρίες. Ο Χριστός και η Ελλάδα έχουν κατακτήσει την καρδιά μας. Και έναν καρδιακό αγώνα δεν μπορεί να τον νικήσει καμία κοσμική λογική.
