Γράφει ο Δημήτρης Καπράνος
«Ἡ ρουμανική δημοκρατία κινδυνεύει γιά πρώτη φορά ἀπό τήν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ τό 1989, μέ μιά κατάσταση πού περιπλέκεται μετά τήν νίκη τοῦ Ντόναλντ Τράμπ στίς προεδρικές ἐκλογές στίς ΗΠΑ.»
Αὐτά λένε οἱ Ρουμᾶνοι «εὐρωπαϊστές», οἱ Ρουμᾶνοι, δηλαδή ἐκεῖνοι πού κυβέρνησαν τήν χώρα, ἀφοῦ ὑπηρέτησαν πιστά τόν Τσαουσέσκου (τόν ὁποῖο φρόντισαν νά ξεπαστρέψουν ὅταν εἶχε ἐξοφλήσει τά δάνεια τοῦ ΔΝΤ), ἔγιναν σέ μιά νύχτα ἀπό κομμουνιστές «δεξιοί» καί «ἀνέλαβαν τήν σωτηρία τῆς πατρίδας», μέ τήν σημαία πού εἶχε μιά τρῦπα στήν μέση!
Γιατί κινδυνεύει ἡ Ρουμανία, ἆρά γε; Μά ἐπειδή ὁ Γκεόργκε Σιμιόν, ἄν περάσει στόν β΄ γῦρο τῶν ἐκλογῶν, ἔχει πολλές πιθανότητες νά ἐκλεγεῖ Πρόεδρος τῆς Ρουμανίας τῶν 19 ἑκατ. πολιτῶν. Μά, ἐπειδή ὁ Σιμιόν, καμμιά φορά, φοράει τό κόκκινο κασκέτο μέ τό ὄνομα τοῦ Τράμπ καί δέν κρύβει τόν θαυμασμό του γιά τόν νικητή τῶν ἐκλογῶν στίς ΗΠΑ.
Κινδυνεύει, ἐπίσης, ἐπειδή ὁ Σιμιόν δηλώνει ἀντίθετος σέ ὁποιαδήποτε στρατιωτική βοήθεια στό Κίεβο, τό ὁποῖο ἀπαγόρευσε τήν εἴσοδό του στήν χώρα γιά «ἀντι-ουκρανικές δραστηριότητες».
Κινδυνεύει, ἐπίσης, ἐπειδή ὁ Σιμιόν τάσσεται κατά «τῆς διεφθαρμένης φούσκας» τῶν Βρυξελλῶν καί ἄλλα «τινά».
Βεβαίως, ἡ δημοκρατία στήν Ρουμανία δέν κινδυνεύει ἀπό τόν τερατώδη πληθωρισμό, πού ἔχει γονατίσει τόν κοσμάκη, οὔτε ἀπό τά σκάνδαλα διαφθορᾶς πού ἔχουν γίνει καθημερινότητα γιά τούς ἐπιγόνους τοῦ Τσαουσέσκου καί τῆς Ἕλενας! Ὁ α΄ γύρος τῶν ἐκλογῶν ἔγινε χθές.
Ἔχω φίλους στήν Ρουμανία, αὐτήν τήν πανέμορφη καί ταλαιπωρημένη χώρα. Καί προχθές, παλιός καί καλός φίλος, μέ τόν ὁποῖο μιλούσαμε γιά τά δικά τους, μοῦ θύμισε τί εἶχε πεῖ γιά τήν ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στήν ΕΕ ὁ σπουδαῖος Μᾶνος Χατζιδάκις.
«Ἑτοιμαζόμαστε γιά μία ἄλλου εἴδους σκλαβιά. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἑνότητα τί νομίζετε ὅτι εἶναι; Εἴμαστε πραγματικά ἕνα κράτος μέ δύναμη, ὥστε νά μπορέσουμε νά τῆς ἐπιβάλουμε ἀπόψεις; Θά γίνουμε μιά ἐπαρχία στήν ὁποία θά μᾶς διοικεῖ ἡ Εὐρώπη. Καί θά ’ χουμε μιά ψευδαίσθηση ὅτι συνδιοικούμεθα στήν Εὐρώπη. Λοιπόν, αὐτή δέν εἶναι μιά σκλαβιά; Τοὐλάχιστον μέ τά κριτήρια πού εἴχαμε ἐπί Τουρκοκρατίας; Καί πάλι οἱ ἐξαιρέσεις ἐπί Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν. Καί ἀναπτύχθηκαν στόν εὐρωπαϊκό χῶρο. Τό ἴδιο θά συμβεῖ καί τώρα. Μόνο πού δέν θά ζοῦν στήν Ἀθήνα, καί θά ζοῦν στόν εὐρωπαϊκό χῶρο. Μά ποιός ἀπό μᾶς δέν θά τό ἔκανε, ἄν εἶχε τίς δυνατότητες ἔστω καί πρίν 20 χρόνια; Ὑπάρχει καμμία ἐγγύηση σωστῆς ἀναπτύξεως ἐδῶ μέσα στόν τόπο αὐτό; Ποτέ! Ἀλλά βέβαια ὁ τόπος μας προχωράει πάντα μέ τίς ἐξαιρέσεις του. Ἔτσι θά προχωρήσουμε καί στό μέλλον. Περί Τουρκοκρατίας, λοιπόν, ἀσφαλῶς θά εἶναι μία μορφή τῆς εὐρωπαϊκῆς μας θητείας. Πού βέβαια δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά ἀπαλλαγοῦμε οὔτε νά ἐλευθερωθοῦμε. Διότι θά εἶναι μιά ἐπιλογή μας, ἐνῷ ἐπί Τουρκοκρατίας ἔγινε μιά ὑποταγή μας. Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά.»
Εἶναι βέβαιο ὅτι ἄν ὁ Χατζιδάκις τά ἔλεγε αὐτά σήμερα, θά εἶχε ξεσηκωθεῖ ἐναντίον του ὅλο τό «φιλοευρωπαϊκό» μέτωπο, θά εἶχε κατηγορηθεῖ ὡς «ἐθνικιστής» καί θά εἶχαν λυσσάξει οἱ κήρυκες τῶν νέων ἠθῶν καί ἀξιῶν.