Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
(**δημοσιευθέν στην “Ελεύθερη Ώρα της Κυριακής” 29/08/2021)
Μέσα στο έρεβος της νέας εποχής με τη σήψη, την υποκουλτούρα και τα σκύβαλα της παγκοσμιοποιήσεως να κυριαρχούν μονοπωλιακά στο πεδίο του πολιτισμού, σαν ένα φώς αναστάσιμο να έλαμψε απανταχού, ακτινοβολώντας διαχυτικά τις ακτίνες της αληθείας στο χάος του σκότους. Την περασμένη Πέμπτη προβλήθηκε για πρώτη φορά στις ελληνικές κινηματογραφικές οθόνες ένα αριστούργημα της συγχρόνου ιστορίας ταινιών, ένα έπος της εβδόμου τέχνης, μία πραγματική αποκάλυψη των ανωτέρων καλλιτεχνικών δυνατοτήτων, τις οποίες δύναται να κατακτήσει η ανθρώπινη δημιουργικότητα, ο Άνθρωπος του Θεού-Μan of God. Μία κορυφαία συμπυκνωμένη παρουσίαση των τριάντα τελευταίων ετών του βίου του Αγίου Νεκταρίου, τον οποίο υποδύεται σε ρόλο πρωταγωνιστικό μία από τις ελάχιστες καθ’ όλα συμπαθητικές φυσιογνωμίες των ημερών μας από την τάξη των ηθοποιών, ο Άρης Σερβετάλης, αναδεικνύει μία άλλη όψη της ελληνικότητας και της μικροϊστορίας των σπουδαίων μορφών του Γένους, λησμονημένη από το ευρύ κοινό και το Έθνος ολάκερο και φιλοδοξεί να κατακτήσει περιλάμπρως τα πρωτεία μιάς νέας τάσεως στη συγκαιρινή κινηματογραφική παραγωγή, κηρύττοντας μία μικρή Επανάσταση Ιδέων στην καθεστηκυία παρακμή.
Ο κινηματογραφικός φακός της Σέρβας σκηνοθέτου Yelena Popovic στρεφόμενος σε μιά θεματική πρωτότυπα βιογραφική κομίζει στις προσλαμβάνουσες παραστάσεις ενός εξαθλιωμένου λαού, χωρίς συνείδηση και ταυτότητα, χαμένου στα καθημερινά προβλήματα, τη γνωριμία με τη βιοτή ενός νεοφανούς Αγίου της Εκκλησίας μας, του οποίου το έργο και το συναξάρι συγκροτούν αναμφισβήτητα μία αληθινή μαρτυρία Ορθοδόξου Πίστεως. Με πλοκή άριστα συντεθειμένη, χωρίς υπερβολές, παρεκβάσεις και φλυαρίες ανιαρές, το σενάριο επιτυγχάνει με ζηλευτή απλότητα και συντομία να αναπαραστήσει όλα τα αποφασιστικά σημεία της ζωής του εκδιωχθέντος και κυνηγηθέντος υπό των υπούλων συκοφαντών εν τη ιεραρχία Μητροπολίτου Πενταπόλεως, κερδίζοντας το εύθραστο ενδιαφέρον του θεατού, ο οποίος παρακολουθεί τα δρώμενα όχι με ανάσα κομμένη και άγχος υποδόριο, αλλά με μιά απαράμιλλη ηρεμία, λές και δανείζεται ανεπαίσθητα λίγο από την ασκητική ταπεινότητα του Επισκόπου. Η μορφή του Αγίου Νεκταρίου στην οποία διαρκώς προσκολλάται το μάτι του θεατού δεσπόζει σ’ ένα τόπιο γαλήνης με σκηνές απέριττης ομορφιάς από την ελληνική ύπαιθρο, όπου ο ήλιος, η θάλασσα, τα βουνά, τα στάχυα, τα άνθη και το χώμα θα έλεγε κανείς αυθόρμητα πως αγιάζονται από το έντονο λειτουργικό στοιχείο και την κατανυκτική μουσική επένδυση σε μιά ατμόσφαιρα μυστηριακή με την προσευχή, το ράσο, το κομβοσχοίνι, τους αγιογραφημένους ναούς και τις λεπτές, περιορισμένες και ανάλαφρες κινήσεις του Αγίου να μας ωθούν επί μιάμιση περίπου ώρα σε μία άπληστη γευσιγνωσία των καρπών της ενθέου πολιτείας. Δεν είναι λίγες οι σκηνές, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι εν μέσω ενός πανηγυρικού εσπερινού με το χέρι σου να πηγαίνει αβίαστα και ασυνείδητα να σχηματίσει το σημείο του σταυρού και το στόμα σου να αναφωνήσει εν μέσω της καταμέστου αιθούσης ” Αμήν ”. Κι αυτό, διότι η ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη καταλύοντας κάθε εγνωσμένο θεατρικό πρότυπο δεν ενσαρκώνει απλώς έναν τυπικό υποκριτικό ρόλο, αλλά γίνεται μία μοναδική φιγούρα εμπειρικής μέθεξης, μία αυτόνομη ζωντανή προσωπικότητα. Γίνεται ο ίδιος ένας οιονεί Άγιος, δημιουργώντας την εντύπωση της προώρου εν σαρκί Αναστάσεως του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος κείται έμπροσθεν ημών ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την ανηφορική οδό της αγιοσύνης, της ομοιώσεως τω Κυρίω.
Η συγκλονιστική εμφάνιση του Άρη Σερβετάλη, ο οποίος καταφέρνει κάτι πραγματικά σπάνιο και καθηλωτικό στη σύλληψή του -το οποίο δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να παραλειφθεί- να ανοίξει τις επτασφράγιστες θύρες της εγωτικής μας ψυχής και να βάλει μέσα μας το βίωμα της τριαδικής αγάπης, τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος απουσιάζει χρόνια τώρα από την μαρασμένη μας ύπαρξη, θα ήταν αδικία κατάφωρη και ασυγχώρητη να μην αναγνωριστεί ότι πλαισιώνεται από έναν κύκλο εξαιρετικών ηθοποιών, όπως του Στάνκογλου, της Καραμπέτη, του Τσακίρογλου και του Μίκυ Ρούρκ, οι οποίοι απογειώνουν το κινηματογραφικό αποτέλεσμα εναρμονισμένοι πλήρως στο κλίμα και την αίσθηση, που επιχειρείται να οικοδομηθεί, με την σκηνοθεσία και τις φωτογραφίες να αγγίζουν στην τελειότητα, αποτυπώνοντας τόσο την έννοια του ”ωραίου” όσο και κι εκείνη του ”υψηλού” στην τέχνη.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως ο ” Άνθρωπος του Θεού” υπό καθεστώς ανηλεούς αντιχριστιανικής προπαγάνδας συνιστά μιά αληθινή ομολογιακή πράξη, μιά ρηξικέλευθη κίνηση σκιαγράφησης της ζωής ενός Αγίου, που θα έπρεπε να κατέχει περίοπτη θέση στον κόσμο των προτύπων της νέας γενεάς. Η Αριστερά, καθώς και το εγχώριο γλοιώδες φιλελευθεράτο, το οποίο αγωνιά κάθιδρο μη και γίνει η Ελλάδα Ιράν της Δύσεως και παραδωθεί στους ταλιμπάν του χριστιανοφασισμού, έχουν ξεκινήσει ήδη τις ύβρεις και τα αναθέματα προς την ταινία, τους συντελεστές και τους ένθερμους οπαδούς της, μοιράζοντας ψόφους. Κλείστε τα αυτιά σας στις σειρήνες της Νέας Τάξης, πάρτε τα παιδιά σας, φίλους και συγγενείς σας και πηγαίντε να δείτε μιά πραγματικά σπουδαία ταινία, η οποία είναι βέβαιο πως θα χαράξει την μνήμη μας, θα συνθλίψει πολλά από τα στερεότυπα της παγκοσμιοποίησης και θα ιχνηλατήσει ένα μονοπάτι εσωτερικής αλλαγής και πνευματικής ανακαίνισης, μιάς αληθινής εν Χριστώ Αναστάσεως.
