Γράφει ο Πέτρος Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Δεν θα ήταν ψέμα να ισχυριστεί κανείς πως η διάθεση των ανθρώπων να προχωρήσουν σε κάτι πέραν από τον εαυτό τους ευρίσκεται σε μηδενική στάθμη. Ο σύγχρονος θνητός έχει μάθει να περιχαρακώνεται στις ατομικές του επιθυμίες, να αποζητεί την αυτοδικαίωση, να μεριμνά μονάχα για τις στενές του φιλοδοξίες. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση δεν οφείλεται μόνο ο νεοεποχίτικος συρμός του αλαζονικού ευδαιμονισμού, οι ρυθμοί μιάς ρομποτοποιημένης ζωής ή άλλως οι υψηλές απαιτήσεις μιάς κοινωνίας που δεν σε υπολογίζει αν δεν φτάσεις στην κορυφή. Ας μην επιχειρούμε να εντοπίσουμε την εσφαλμένη αφετηρία πάντα σε αόριστες πηγές του περιγύρου μας. Πρώτη και χειρότερη η δομή της σημερινής οικογενείας έπλασε φρικτούς εγωϊστές, Έλληνες εν προκειμένω που είτε θα αναζητούν το νόημα της υπάρξεως τους σε καριέρες, πτυχία, τίτλους, θέσεις και αξιώματα, κοπιώντας για τους κούφιους επαίνους του δήμου και των σοφιστών, είτε θα αποβλέπουν σε μία πληκτικώς φιλήσυχη ζωούλα, χωρίς στοχεύσεις, χωρίς όνειρα, χωρίς εντάσεις, απλά για να αναπνέουν, χωρίς σκοτούρες, χωρίς έγνοιες, χωρίς πολλά πολλά προβλήματα στο κεφάλι τους. Αυτά τα δύο μοντέλα κυριαρχούν, τα οποία όμως αμφότερα συντείνουν σ’ ένα σιχαμερό μικροαστισμό, ο οποίος έχει ως θεμέλιο λίθο του ένα δαιμονικώς ουρανόμηκες εγώ, την πιο αρρωστημένη εκδοχή της πεπτωκυίας μας φύσεως.
Από τις συγκαιρινές πυρηνικές οικογένειες εκπηδούν δυστυχώς Έλληνες, οι οποίοι στη συντρίπτική τους πλειοψηφία δεν θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια. Η φήμη, ότι η ανισομέρεια ανάμεσα στις δυσβάσταχτες οικονομικές ανάγκες ενός μέσου νοικοκυριού και στους προσφερομένους πενιχρούς μισθούς της αγοράς, εμποδίζει τους νέους να προχωρούν σε γάμο και κατόπιν σε τεκνοποιία, στρέφεται γύρω από μία δυσθεώρητη ψευδαίσθηση, την οποία τρέφουμε και καλλιεργούμε κι εμείς με τη σειρά μας, για να δικαιολογήσουμε την απροθυμία μας. Δεν σταμάτησε το Γένος των Ελλήνων να διαιωνίζεται, αν πενόταν ή αν συρρικνωνόταν το μέγεθος της τσέπης εκάστης γενεάς. Τα δεδομένα είναι πολύ πιο απλά, ξεκάθαρα και ευκόλως διαγνώσιμα, μόνο που δεν θέλουμε να τα αντικρίσουμε, γιατί ξεσκεπάζεται ο νοσηρός εγωϊσμός μας. Οι νέοι δεν αρέσκονται στο να κάνουν οικογένεια, γιατί δεν τούς έμαθαν ποτέ να μοιράζονται, να θυσιάζονται, να αγωνίζονται για τον πλησίον τους. Αρκούνται στην ευκαιριακή ή εν συνοικήσει πορνεία, την οποία λογίζουν πεπλανημένα ως μία εφάμιλλη κατάσταση, η οποία μπορεί να τούς άγει στην ευτυχία. Η έλευση, όμως, εις έγγαμη συμβίωση και ύστερα ο καρπός αυτής, ήτοι η γένεση και ανατροφή παιδιών, προϋποθέτει έξοδο από το εγώ, αυτοπαραίτηση από το αυτοείδωλο, συντριβή της ατομικής βουλήσεως και πρόταξη της ανάγκης του ετέρου πόλου σχέσεως. Εν άλλοις λόγοις, η δημιουργία οικογενείας εδράζεται στην θυσία και συντηρείται με την υπακοή στο θέλημα των μελών της κι όχι στο δικό μας, η οποία κτάται μέσω της αρετής της ταπεινώσεως από την οποία προκύπτει η ευλογημένη αλληλοπεριχώρηση, κατά τους Αγίους Πατέρες, η κένωση δηλαδή της δικής μας υπάρξεως για την πλήρωσή της με την ύπαρξη του άλλου. Με την αρετή της ταπεινώσεως, ωστόσο, μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία εμποτίζει αληθινά τον άνθρωπο μέσα από τη συμμετοχή του στα μυστήρια και τις ακολουθίες. Ας στρέψει γύρω του το βλέμμα του κανείς, για να παρατηρήσει εμπειρικά ποιά πρότυπα Ελλήνων στις ημέρες μας συνεχίζουν να δημιουργούν οικογένειες και δη πολύτεκνες. Είναι τυχαίο ότι στην χώρα μας -πέραν των ισλαμιστών λαθρομεταναστών που γεννοβολούν ασυστόλως- μόνο οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όχι φυσικά οι απλώς βεβαπτισμένοι πλήν όμως νερόβραστοι και αποκεκομμένοι από την Πίστη, αλλά οι βιωματικοί !, ήτοι εκείνοι με πραγματική πνευματική ζωή, εξακολουθούν να υπανδρεύονται και να κάνουν παιδιά; Η συντηρητική πτέρυγα των ορθοδόξων, εκείνη που λειτουργείται κάθε Κυριακή, που εξομολογείται, μεταλαμβάνει των αχράντων μυστηρίων και προσπαθεί να πειθαρχήσει στους πνευματικούς νόμους είναι αυτή πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις του Έθνους, προσφέρει στην Φυλή μας Ελληνόπουλα για την πρώτη γραμμή, υγιή, ρωμαλέα και ζηλευτά τέκνα που διδάσκονται να πατάσσουν τον ατομισμό τους και με αυταπάρνηση να μάχονται για τον διπλανό τους, γιατί παραδειγματίζονται από την ατελεύτητη, απροσμέτρητη, καρδιακή θυσιαστική αγάπη των γονέων τους. Αντίθετα, η απομάκρυνση από την εν Χριστώ ζωή διαπλάθει φεμινίστριες και γεροντοπαλλήκαρα, μαλθακούς καριερίστες και επηρμένους θολοκουλτουριάρηδες, μίζερους και αποτυχημένους, κοινώς όνους χωρίς προοπτική ευτυχίας, χωρίς μέλλον μετανοίας.
Ο Θεός δεν μάς έκρυψε ποτέ την αλήθεια και ποιός είναι ο πραγματικός προορισμός του ανθρώπου επί της γής, για να κερδίσει την αιώνια ευτυχία που δεν είναι άλλη από την Άνω Βασιλεία του Υψίστου. Δύο παραμένουν οι ατραποί που οδηγούν στην αγιότητα, ήτοι σε απόλυτη κοινωνία με τον Αναστάντα Χριστό, ο μοναχισμός και η οικογένεια. Αν θέλει, όμως, κανείς να βοηθήσει το Έθνος του ουσιαστικά, αν θέλει κανείς να υποστηρίζει δικαιωματικά ότι είναι όντως Εθνικιστής, αγωνιστής των ιδεών και του Ελληνισμού, τότε δεν έχει άλλη επιλογή από το να βάλει στην άκρη τον εαυτό του, τις περίεργες φιλοσοφίες του και τις θεωρίες πλάνης του και να ασχοληθεί με το πώς θα αιμοδοτήσει την Φυλή μας με κόρες και παλληκάρια έτοιμα για τα δύο «Π», για Πόλεμο και Παράδεισο ταυτόχρονα.
