Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Παρότι ο παππούς Θουκυδίδης μέσα από την εμβριθή ιστόρική του έρευνα μάς διδάσκει πως η ανθρώπινη φύση δυσκόλως επιδέχεται αλλαγές, ας μην τρέφουμε από έλλειψη αυτογνωσίας ψευδαισθήσεις πως ο Έλλην παρέμεινε απαράλλακτος, ήτοι αυτούσιο πολιτισμικό αντίγραφο εκ του πρωτοτύπου των αρχαίων ευκλεών προγόνων. Ήλλαξε άρδην, καταπίπτοντας όλο και χαμηλότερα στην κλίμακα των αρετών, εγγίζοντας πλέον τη σημερινή θλιβερά απόληξη του νεοραγιαδισμού, η οποία του υπαγορεύει να καταβυθιστεί όλο και περισσότερο στον βούρκο της αθλιότητος, της ιδιοτελείας και της μεμψιμοιρίας. Σ’ ένα σίγουρα θα μπορούσαμε κεκλεισμένοις τοις οφθαλμοίς να εμπιστευτούμε την κρίση του Αλιμιώτη, στο απροσμέτρητο δέος, το βαθύ σέβας και την καθηλωτική σιωπή με τα οποία αντιμετωπίζει ο λαός μας εισέτι το ανυπέρβλητο γεγονός του Θανάτου, της κοινής μοίρας απάντων των πλασμένων κατ’ εικόνα Θεού ζώντων. ‘‘Ετούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του’’. Πραγματώνοντας τον στίχο του ποιητού, το Έθνος έκλισε σύσσωμο ευγνωμονούν το γόνυ μετά τιμής και σεμνότητος έμπροσθεν της σορού των δύο αξιομακαρίστων Αξιωματικών της Πολεμικής μας Αεροπορίας, του Σμηναγού Ευσταθίου Τσιτλακίδη και του Υποσμηναγού Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα, οι οποίοι έπεσαν εν ώρα καθήκοντος υπέρ της γλυκυτάτης ημών Πατρίδος.
Παρά την αλλοτρίωση, την εξαλλαγή και τη ριζική μετάλλαξη του συλλόγικού μας προσώπου, οι ήρωες, οι οποίοι ετελεύτησαν τον βίο τους για ιδανικά της Φυλής μας, τα οποία υπερβαίνουν την θνητή μας ελαχιστότητα, δεν έπαυσαν να αναγνωρίζονται από τον λαό μας ως ένα σκαλί ελαφρώς πιο κάτω από τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Όσος εγωϊσμός κι αν ενδημεί στα έγκατα της ανθρωπίνης ψυχής, εκείνη δεν θα αρνηθεί ποτέ ενδομύχως ότι αυτοί που εκμηδένισαν το αυτοείδωλό τους διέβησαν δαφνοστεφθέντες το κατώφλι της αιωνιότητος. Τα δύο γεράκια των αιθέρων μας, σ’ αντίθεση με τους ξεχειλωμένους εκ του κωνωπείου κριτές της γούνινης παντόφλας που υπηρέτησαν στο Κολωνάκι, έγιναν θυσία φρικτή και αιματηρή πάνω στο άνθος της ηλικίας και της ομορφιάς τους για την γή των πατέρων μας, την ημετέρα Ελευθερία και την ελληνικότητα του Αιγαίου, αυτή που ξεπουλά συν τω χρόνω εν είδει ιδιοκτήτου ελαιώνος κάτωθεν της τραπέζης η ανοσία πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία θεατρικώς και δίχως ίχνος ντροπής παρέστη στην κηδεία ενός ανδρός που πρέσβευσε εν ζωή τα άκρως αντίθετα από τις κρατικοδίαιτες ύαινες της δημοσίας σφαίρας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις στην οποία είχα την ανυπολόγιστη τιμή να υπηρετήσω ως Έφεδρος Αξιωματικός έχουν στις τάξεις τους στελέχη ικανά, έτοιμα και αποφασισμένα να εγκαταλείψουν οιανδήποτε στιγμή τα επίγεια, για να διαφυλάξουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τα κυριάρχικά μας δικαιώματα σε ξηρά, θάλασσα και αέρα από κάθε επιβουλέα της εθνικής μας επικρατείας, ιεραρχώντας την εκτέλεση του στρατιωτικού καθήκοντος πάνω από το πεπερασμένο μιάς άδοξης δειλής βιοτής. Το απέδειξαν προσφάτως στον Έβρο κατά την απόκρουση της μαζικής λαθρομεταναστευτικής εισβολής, πρό δύο ημερών στο Φαρμακονήσι με το Λιμένικό μας να υπερφαλαγγίζει τα μεμέτια του νεοθωμανισμού, κάθε μέρα με τις αμυντικές υπερασκήσεις και κάθε ώρα με τις γενναίες αναχαιτίσεις τουρκικών αεροσκαφών. Δεν θα βρείς πουθενά αλλού ανθρώπους ταγμένους σ’ ένα σκοπό τόσο ιερό που εμπερικλείει τις ζωές ενός ολοκλήρου Έθνους και την αμέριστη προστασία τους. Απέναντι στα στελέχη των ΕΔ στέκεται ανυπόληπτη, οικτρά και ολιγίστη η Αριστερά, η οποία κυριαρχώντας σε κάθε δημόσιο βήμα, ήτοι τα μέσα μαζικής εξαπατήσεως, τα πανεπιστήμια, την Βουλή, την δικαιοσύνη, τις κρατικές υπηρεσίες, δεν χάνει ευκαιρία να απαξιώσει χυδαία το έργο του φιλοχρίστου Στρατού μας, να επιτεθεί στο αξιόμαχο προσώπικό του και να διατρανώσει την εναντίωσή του στην ύπαρξη των συνόρων, της εθνοφυλακής, της θητείας του οπλίτου και κάθε θεσμού που θυμίζει ότι αυτός ο λαός έχει ταυτότητα να θωρακίσει και Θεό προς τον οποίον θα λογοδοτήσει. Η εγχώρια πολιτική και πνευματική ψευτοελίτ, η επηρμένη ταξική βαθμίδα της εντοπίου νομενκλατούρας μαζί με την γκρότεσκη ιντελεγκέντσια, η οποία ακριβώς νοσεί από την ψώρα του μαρξιστικού μηδενισμού, βρίσκεται συνειδητά και υπερήφανα απέναντι στο Έθνος κι όσα εκπροσωπεί ο άξιακός του κώδιξ, ευθυγραμμιζομένη, αφορμής δοθείσης, με τα πιο σκληρά ιμπεριαλιστικά τουρκικά συμφέροντα, γενομένη φερέφωνο της πιο παράλογης σουλτανικής προπαγάνδας, υποστηρίζοντας πράκτορες του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτήνη, την προσφυγή στην Χάγη για το μοίρασμα των δικών μας κεκτημένων με την αδηφάγο Τουρκία και κάθε φτηνή δικαιολογία εξοργιστικού ενδοτισμού που παράγουν τα φιλοτουρκικά ιδρύματα της ημεδαπής δίκην ΕΛΙΑΜΕΠ.
Μία φράση διαχωρίζει τον κόσμο τον δικό μας από εκείνων που συντάσσονται από απύθμενο μίσος προς το χώμα που πατούν με τον προαιώνιο εχθρό του Γένους, αυτή που εξεστόμισε ο νεαρός υποσμηναγός πριν η σάρξ του θρυμματιστεί κατά την πρόσκρουση : ‘‘ Η Ελλάς δεν μου χρωστάει, εγώ της χρωστάω’’. Αυτή θα είναι για πάντα η διαιρετική τομή ανάμεσα σ’ αυτούς που δίνουν την ζωή τους, αγωνιζόμενοι άχρι τελευταίας ρανίδος, για την Ελευθερία της Πατρίδος και εκείνους που κοιτάνε μονάχα πώς θα επωφεληθούν, ασχημονώντας επί της μνήμης των νεκρών μας και διανέμοντας γή και ύδωρ σε κάθε επίδοξο κατακτητή.
