Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μαθήτρια, μέλος Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Το σκληρότερο γεγονός των τελευταίων 2 αιώνων, από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες τις ελληνικής ιστορίας κατά το οποίο Τούρκοι.καταδικάζουν τους προγόνους μας σε βέβαιο, ατιμωτικό και απάνθρωπο θάνατο, το γεγονός της βίαιης εκδιώξεως από τα χωριά τα σπίτια και τα κτήματα, είναι το λιγότερο σε σχέση με όσες βιαιότητες ή καλύτερα εγκλήματα διέπραξε αυτός ο λαός, τον οποίον κάποιοι ονομάζουν γείτονα, ενώ όχι γείτονας δεν είναι, μα και η λέξη εχθρός είναι λίγη για να περιγράψει της κτηνωδίες που διέπραξαν. Βιασμοί γυναικών, αρπαγές, δολοφονίες και βασανιστήρια σε μικρά παιδιά, (Σφαγή των νηπίων της Σάντας), γιατί Ηρώδης δυστυχώς δεν ήταν μόνο ένας. Η κακία και ο φθόνος τους απέναντι στους Έλληνες ξεπερνούσε κάθε όριο, δεν είχαν ίχνος αισθήματος, σκότωναν σαν να είχαν ζωώδη ένστικτα. Τάγματα Εργασίας, δουλεία έως εξοντώσεως, άθλιες συνθήκες υγιεινής, αρρώστιες, τροφή στο ελάχιστο, νερό βρώμικο και πάνω στο σβέρκο ο Τούρκος με το μαστίγιο να χτυπά αλύπητα όποιον Έλληνα τολμούσε να σηκώσει το κεφάλι του και με το ηλιοκαμένο του πρόσωπο να δει τον ουρανό , τον ουρανό της δικής του Πατρίδος που ο παραχαράκτης της ιστορίας διαφέντευε .
Αυτός ο Λαός – αυτοί οι άνθρωποι που εμείς οι Έλληνες στους σεισμούς βοηθήσαμε με μεγάλη αυτοθυσία ως ορθόδοξοι χριστιανοί , εισέβαλε στις εκκλησίες, βεβήλωσε την Αγία τράπεζα και τα εικονίσματα, βασάνισε ανελέητα, σκληρά και χωρίς οίκτο τους ιερείς και τους Μητροπολίτες, καθιστώντας τους Αγίους. Έκλεψε, άρπαξε, έβρισε τα ιερά και όσια μας και μαχαίρωσε χιλιάδες Ρωμιούς. Διέλυσε έναν ολόκληρο λαό -ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον- γιατί αυτός ο Λαός δεν πεθαίνει ό,τι και να του συμβεί, εφόσον έχει τον Χριστό για πατέρα, αδελφό, μάνα και φίλο, μετά από κάθε σταύρωση περιμένει και την Ανάσταση.
Αν και τα θύματα αγνοουμένων και σκοτωμένων ξεπερνούν κατά πολύ τις 353.000 , όσοι έζησαν και ήρθαν στην μάνα Ελλάδα, μεγαλούργησαν, κράτησαν την πίστη, την παράδοση, τις μνήμες και ζωντανές τις αλησμόνητες πατρίδες. Χάρισαν Αγίους (Οσία Σοφία εν Κλεισούρα από τον Πόντο, Όσιος Παΐσιος και Όσιος Αρσένιος οι εκ Φαράσων της Καππαδοκίας) στόλισαν την Ελλάδα με λείψανα Αγίων και θαυματουργές εικόνες. Καταφέρνουν να μάς συγκινούν με τους ήχους τους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τον ήχο του κεμεντζέ και την ποντιακής μπότας που χτυπά το δάπεδο καθώς οι χορευτές της χορεύουν τη Σέρρα και αναστατώνουν την γη, θυμίζοντας σε ζώντες και κεκοιμημένους ότι ο Πόντος ήταν είναι και θα είναι Ελληνικός.
Όσα και να γράφει κανείς, δεν μπορεί να αποτυπωθεί ο πόνος.
Εύχομαι αδέλφια σύντομα να ακουστεί ο Κεμεντζές σε όλον τον Ελεύθερο Πόντο και να είμαστε όλοι εκεί να κλάψουμε και να φιλήσουμε τα ματωμένα χώματα του .
