Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Τελειόφοιτος Νομικής NUP
Αδύνατον πλέον θεωρείται να μην αντικρίσει κανείς στον θεσμό της Eurovision κάθε κατακάθι της κοινωνίας, από ομοφυλοφίλους και αγνώστου σεξουαλικού προσανατολισμού ανθρώπους μέχρι οιονεί εκπροσώπους του εωσφόρου, οι οποίοι τελευταίοι απολαμβάνουν ιδιαίτερης αποδοχής. Πολιτικά και μη χείλη υπεστήριξαν την παύση προβολής του θεσμού αυτού και την μη συνέχιση συμμετοχής της χώρας σε αυτόν τον διαγωνισμό. Πλέον πράγματι, μήτε προσφέρεται από όλους τους διαγωνιζομένους ποιοτικό θέαμα μήτε μεταλαμπαδεύονται ορθά μηνύματα εις το κοινό, τα οποία πλειστάκις είναι ακατάλληλα για ανηλίκους, ενώ είναι πιθανόν να τους οδηγήσει σε λανθασμένες αποφάσεις και δρόμους. Εν τούτοις, η Eurovision καίτοι έχει παύσει να αποτελεί έναν διαγωνισμό ανάδειξης του εκάστοτε πολιτισμού των ευρωπαϊκών χωρών μέσω ενός τραγουδιού και μιας χορογραφίας, οφείλουμε εμείς να μην αλλοιωθούμε υιοθετώντας αλλότρια μοντέλα, αλλά να συνεχίσουμε, όσο το κάνουμε μέχρι στιγμής, να αναδεικνύουμε την Ελλάδα. Πάντως, η Eurovision έχει αποκτήσει και πολιτικό χαρακτήρα, θυμηθείτε τη νίκη της Ουκρανίας κατά το έτος έναρξης της Ρωσικής επίθεσης, το οποίο βέβαια δεν συνέβη όταν η Ελλάδα τραγούδησε μελαγχολικά για την τραγωδία της Κύπρου.
Μολονότι ο θεσμός αυτός βαθμηδόν αποκτά και περισσοτέρους επικριτές λόγω του συγχρόνου μοντέλου του και της αλλοίωσής του, αν υπήρχε μια πιθανότητα να εισηγηθούμε τη συνεχίση σ’ αυτό το έκτρωμα, οφείλουμε ως Ελλάδα, να μείνουμε απαράλαχτοι και να προσπαθούμε να κρατήσουμε έναν αυστηρά Εθνικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας προσέτι να αποκομίσουμε εθνικά οφέλη, όπως στην οικονομία συνεπεία του τουρισμού ή στην αναγνώριση – προώθηση του μεγαλείου του ελληνικού πολιτισμού.
Σκεφτείτε τις Άγιες ημέρες του Μεγαλοβδόμαδου, που πολλοί συμπολίτες μας προτίμησαν την ξεκούραση, τις δραστηριότητες ή και τον ύπνο, αντί να παρευρεθούν στις ενορίες τους, το οποίο έκαναν μονάχα το Μεγάλο Σάββατο μέχρις που άλλαξε η ημέρα, όταν και σάκουσαν το Χριστός Ανέστη και εξαφανίστηκαν, όχι για να φάνε κρέας, αφού η πλειοψηφία αυτών δεν νήστεψε ούτε τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά για να βρεθούν στα νυχτερινά κέντρα, ώστε δήθεν να εορτάσουν εν χορδαίς και οργάνοις την Ανάσταση του Κυρίου. Βέβαια, εάν προσέξετε μόλις ακούγεται ο στίχος «Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν», τότε η πλειοψηφία των παρευρισκομένων στις Εκκλησίες ξεκινά και φεύγει. Όθεν, ακόμη κι αν οι ίδιοι οι εχθροί του Χριστιανισμού έρχονται στις Εκκλησίες δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία είτε χάνει τον χαρακτήρα της είτε όσοι πραγματικοί πιστοί υφίστανται σήμερα θα πρέπει να παύσουν να προσέρχονται ευλαβώς και ταπεινώς στις Θείες Ακολουθίες.
Ως προς τον ως άνω στίχο, παρατηρείστε την διάρκεια παραμονής των «επισήμων» στις Εκκλησίες, οι οποίοι πολιτικοί προσέρχονται λίγο προ της λήξεως καθήμενοι στα μπροστινά καθίσματα, ώστε, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, να αλιεύσουν ψήφους από το ποίμνιο, το οποίο αγαθή τη τύχη πλέον αντιλαμβάνεται τον λόγο της παρουσίας τους και τους τιμωρεί στη κάλπη. Μάλιστα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών θυμούνται τα πάθη του Ιησού Χριστού και σταυροκοπιούνται μονάχα όταν φέρουν και τον τίτλο του υποψηφίου, εκλεγμένου ή πολιτευτού, ενώ γενικότερα στη ζωή τους αδιαφορούν πλήρως για τη πίστη και ενίοτε βλασφημούν.
Ως έπος ειπείν, η μοντέρνα πλέον Eurovision καίτοι προβάλει άκρως λανθασμένα μηνύματα, η Ελλάδα πρέπει να εξεταστεί σοβαρά αν ωφελείται πράγματι μέσω της συμμετοχής της.
