Γράφει η Μαρκέλλα Πάρης, Φοιτήτρια Φυσικής ΑΠΘ, μέλος Ε.Ο.Ν.
-Πού βαδίζουμε τελικά;
Είναι άραγε τόσο δυσνόητο πια ;
Ζούμε σε μία ανηγμένη εκδοχή του χάους.
Πλέον αξίες , εν Χριστώ αδελφοί μου, έχουν μόνο οι νότες . Είναι τεράστια προσβολή , ακόμη και προς τον ίδιο μας τον εαυτό – έχοντας καθείς από εμάς την εικόνα του Θεού ζωγραφισμένη απάνω του , να απαξιώνουμε την ίδια την αξία, την τέχνη της μουσικής, τις αγιογραφίες και τα αγάλματα.
Όσο η παράνοια ακμάζει άλλο τόσο ο πολιτισμός θα παρακμάζει , διότι ο πολιτισμός γεννάται και αναγεννάται από την τάση της φύσης να αναδείξει την Θεία σοφία, όταν κανείς απαρνείται τον Θεό – ναι ! Χάνει την ομορφιά , την εικόνα της Χάριτος, την Πάναγνη Θεοτόκο , τον λυρισμό και την θλίψη που αναδύεται από το “Ω γλυκύ μου έαρ” .
Όμως , χάνεται επειδή εμείς χάνουμε τα μάτια μας, η ομορφιά είναι “εκεί, οι χορδές είναι “εκεί”, αναμένουν το άρπισμα .
Οτιδήποτε βρίσκεται γύρω μας είναι αντανάκλαση των αρετών, εμείς οφείλουμε να αξιοποιήσουμε αυτή την εξαιρετικά μοναδική και φωτεινή ευλογία που μάς αποδίδεται , να διαχειριστούμε την φλόγα – η φλόγα θα είναι μέσα μας • αν δεν μπορούμε να την ελέγξουμε θα γίνει φωτιά και θα μάς κάψει. Πράγματι, πόσο μπορεί να μάς διαφθείρει η σημερινή “μουσική “, και εμείς ως αντίδραση στην δυσαρμονία αρχίζουμε και χάνουμε την ακοή μας; Κι ύστερα, χάνεται η ομορφιά της αρμονίας, αφού κανείς δεν έχει αυτιά για να την συλλάβει, να την ακούσει.
Η μουσική είναι η λογική άμυνα της φύσης , όταν η ίδια δεν μπορεί να “μιλήσει”, μάς μιλάει ο Θεός μέσα από αυτήν .
Όταν οι άνθρωποι αντιτίθενται στην φωνή αυτή, αντιτίθενται στην λογική και το ένστικτο. Χωρίς Χριστό πού βαδίζουμε λοιπόν; Ο Θεός, έχει τοποθετήσει την λογική στον κόσμο μας, πολύ πριν αρχίσει ο άνθρωπος να την χρησιμοποιεί. Αρχίσαμε εμείς να χτίζουμε ανάκτορα, λοιπόν, για να υποδείξουμε την τέχνη της μουσικής στην ίδια την μουσική; Αρχίσαμε να φτιάχνουμε ολοένα και περισσότερους γκρίζους δρόμους ώστε να γίνει αμυδρός ο δρόμος προς τον Θεό ;
