Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Η οριστική αποδέσμευση της Ελλάδος από τη μέγγενη της βρυξελλιώτικης γραφειοκρατίας με την απαγκίστρωση από τον συρφετό της ενωμένης Ευρώπης και την έξοδο από τη δυναστεία των τραπεζιτών και των τοκογλύφων που πλουτίζουν παράνομα και καταχρηστικά σε βάρος των λαών δεν συνοψίζει μία εύκολη δημαγωγική προσέγγιση, όπως θα διετείνοντο με έπαρση οι ευκατάστατες ελίτ, αλλά τη σπαρακτική κραυγή των ιδίων των Εθνών για τη φυλετική και πολιτίσμική τους επιβίωση. Τα σκληρά μέτρα της σοσιαλδημοκρατικής κυβερνήσεως της Γερμανίας κατά των μεταναστευτικών ροών, τα οποία προβλέπουν αυστηρούς ελέγχους στα χερσαία σύνορα της χώρας σε κάθε όχημα που επιχειρεί να εισέλθει από τα εννέα γειτονικά μ’ αυτήν κράτη, καταλύει ουσιαστικά τη Συνθήκη Σένγκεν, εκφράζοντας την όλο και διογκουμένη απροθυμία των λαών να αποδεχτούν την εθνολογική αλλοίωση του πλήθυσμού τους, την αρπαγή των θέσεων εργασίας τους από ισλαμιστές επήλυδες και την ανατροπή του τρόπου ζωής τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αφροασιατικών ορδών που εισβάλλουν ανεξέλεγκτα άνευ νομίμων εγγράφων στην επικράτειά τους. Το ποτήρι υπερχείλισε και μαζί μ’ αυτό η υπομονή και η ανοχή των μικρομεσαίων τάξεων στις χώρες της Ευρώπης, οι οποίες ως η ραχοκοκαλιά κάθε κοινωνίας με μία στοιχειώδη εθνική συνείδηση δεν είναι διατεθειμένες να συνεχίζουν να εκτελούν τα παραγγέλματα των νεοταξιτών με εξαίρεση φυσικά την αφεντιά μας, η οποία χάσκει ωσάν μόσχος από την έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.
Οι ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις, οι γιγαντιαίες διαδηλώσεις μουσουλμάνων σε ευρωπαϊκές πόλεις, οι βεβηλώσεις χριστιανικών ναών και η τέλεση αλλεπαλλήλων ανθρωποκτονιών, βιασμών και ληστειών από «ασυνόδευτα προσφυγόπουλα» με την αύξηση της εγκληματικότητος δεν καταλείπει πλέον ασυγκίνητα τα ευρωπαϊκή Έθνη που βιώνουν την πραγμάτωση της υπαρξιακής απειλής. Είναι καιρός να συνέλθουμε από τον λήθαργο, να αφουγκραστούμε επιτέλους το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεώς μας και να επιλέξουμε να αποτινάξουμε μια για πάντα από πάνω μας τα τσιμπούρια της διεθνιστικής πολιτικής αγυρτείας, τα οποία μάς υπαγορεύουν τη βίαιη συνοίκηση με το εντός ολίγου πλειοψηφικό μαζικό ιμπεριαλιστικό ισλαμικό στοιχείο, το οποίο ομολογεί ότι ο νόμος της Σαρία και το Κοράνι δεν θα εξισωθούν ποτέ με την υπακοή στους δικούς μας θεσμούς και συντάγματα και θέτει εν κινδύνω την ασφάλεια, την υγεία, το βιοτικό επίπεδο και την ίδια τη ζωή των γηγενών πολιτών με εντελώς άλλη κουλτούρα και αίσθημα δικαίου. Μόνο το δικαιωματιστικό φρενοκομείο της λαθρολαγνίας, το οποίο σκιαγραφεί στις δηλώσεις του την ουτοπική πολυπολιτισμική τσιχλόφουσκα ως την Εδέμ της ειρήνης, δεν αντιλαμβάνεται πως τα καραβάνια των παρανόμων εισβολέων δεν αφομοιώνονται, δεν προσαρμόζονται και δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο από το σουνίτικο θρησκευτικό κώδικα βάσει του οποίου παίρνουν τα κεφάλια κάθε ευλυγίστου κιναίδου και δεν τολμούν να διανοηθούν την γυναίκα αξιωτέρα μιάς αιγός. Η Τουρκία εκμεταλλευομένη μεταξύ άλλων και τα κουκλοθέατρα αγαπουλισμού από τα αστικά δυτικά καθεστώτα, τα οποία υποδέχονται κάθε καρυδιάς καρύδι χωρίς έλεγχο, εξακολουθεί τα βρώμικα παιχνίδια και αθέμιτα αλισβερίσια με τους λαθροδιακινητές των παραλίων, οι οποίοι ως κυνικοί και αδίστακτοι κακοποιοί δεν έχουν σταματήσει να οικονομάνε από τις βάρκες που φορτώνουν καθημερινά και προωθούν αβέρτα στις θάλασσές μας. Το γενοκτονικό κράτος-συμμορία πρέπει να πάθει βαρειά νίλα δια παντός, ώστε να του κοπεί μία κι έξω ο αέρας, να παύσει τις συμφωνίες δουλεμπορίας με αντικείμενο τις ζωές των ανθρώπων και να αρχίζει να πληρώνει αποζημιώσεις για όρους και συμβάσεις που έχει καταπατήσει εδώ και έτη τσεπώνοντας τους πακτωλούς χρημάτων από τα ταμεία της Ε.Ε., η οποία με τη σειρά της υποχρεούται να τερματίσει τους ακκισμούς με τον Ερντογάν και το νεοθωμανικό σουλτανάτο του. Αντί το ημέτερο χαμαιτυπείον με υπουργό ταπεινώσεως τον Γεραπετρίτη και κάτι ευρωλιγουρικά ανδρείκελα δίκην Καιρίδη να πράξει το αυτονόητο απαιτώντας στα διεθνή φόρα κλείσιμο της στρόφιγγας προς την Τουρκία έχει πάρει αμπάριζα τα βοθροκάναλα της αισχύνης μυξοκλαίγοντας νυχθημερόν για το ακροδεξιό μέλλον που ανατέλλει και μάς παρουσιάζει τα σαπιοκάραβα που αγοράζει σε τιμές αισχροκέρδειας ως ασπίδα απέναντι στην πανοπλία της γείτονος.
Παράλληλα με το γερό ξεφτίλισμα της Τουρκίας, την οικονόμική της αφαίμαξη και την διεθνή της απομόνωση, εκ των οποίων ουδέν έχει λάβει χώρα προς το παρόν, η ανάκτηση της έθνικής μας κυριαρχίας για την αποφασιστική αποτροπή κάθε ροής μουσαφιραίων που στοχεύει να παραβιάσει σύνορο δικό μας και να περάσει ζωή χαρισάμενη παρασιτώντας εις βάρος του Γένους μας επιβάλλει την αμετάκλητη καταγγελία κάθε διεθνούς συμφωνίας και την αποχώρηση από κάθε διακρατική συμμαχία που δεν σέβεται το πρωτογενές δικαίωμα των Ελλήνων να έχουν αποκλειστική προτεραιότητα στη γή των πατέρων τους. Αμείλικτη φύλαξη των συνόρων, μαζικές επαναπροωθήσεις και προσωρινά κλειστά κέντρα κράτησης σε ξερονήσια και απομονωμένες αυστηρά φυλασσόμενες περιοχές μέχρι τον επαναπατρισμό για κάθε λαθρομετανάστη που υποδυόμενος τον ανήμπορο έρχεται να αφοδεύσει στο δικό μας έδαφος. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς πώς θα αντιδράσουν μετά τη Γερμανία δεκάδες άλλα κράτη, τα οποία πιεζόμενα από τους μέχρι στιγμής απαξιωμένους αυτόχθονες θα γράψουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι «ανθρώπινα δικαιώματα» και άλλες εξωτικές εφευρέσεις του προοδευτικού μετώπου.
Ευλογημένε Μάχιμε Αγωνιστή Πέτρο πολλά θα ήθελα να σχολιάσω στο αφυπνιστικό σου άρθρο.
Όμως αναγκαστικά επιλέγω κάποιο σημείο γιατί θα έπρεπε να γράφω μέρες.
Μας λες:
Το ποτήρι υπερχείλισε και μαζί μ’ αυτό η υπομονή και η ανοχή των μικρομεσαίων τάξεων στις χώρες της Ευρώπης, οι οποίες ως η ραχοκοκαλιά κάθε κοινωνίας με μία στοιχειώδη εθνική συνείδηση δεν είναι διατεθειμένες να συνεχίζουν να εκτελούν τα παραγγέλματα των νεοταξιτών με εξαίρεση φυσικά την αφεντιά μας, η οποία χάσκει ωσάν μόσχος από την έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.
Η λέξη κλειδί:
Η μικρομεσαία τάξη είναι η ραχοκοκαλιά κάθε κοινωνίας.
Αυτή την ραχοκοκαλιά θέλει να τσακίσει η Νέα Αταξία Πραγμάτων.
Δηλαδή να μην υπάρχει, ούτε ελεύθερος επαγγελματίας, ούτε μισθωτός.
Να τα αρπάξουν όλα οι πολυεθνικές και να γίνουμε όλοι είλωτες (δούλοι), που θα δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Να μην υπάρχει καμία κοινωνική πρόνοια, πολύ απλά ο πλούσιος θα ζει και ο φτωχός θα πεθαίνει, και θα πεθαίνει μύριες φορές πριν πεθάνει μία και καλή.
Κατά σύμπτωση, που τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο, και στην Εκκλησία μας το λέμε κατά συγκυρία, το Άρθρο σου συνέπεσε δίπλα μαζί με ένα άλλο Άρθρο που είναι ταυτόσημα.
Δηλαδή το ένα συνδέεται με το άλλο.
Στο διπλανό άρθρο σχολίασα για την παγκόσμια θρησκεία που θέλουν να μας επιβάλλουν.
Το δικό σου άρθρο έχει σχέση με την παγκόσμια εξουσία που πάλι θέλουν να μας επιβάλουν.
Πάνω σε αυτά τα δύο θα είναι κοσμοκράτορας ο αντίχριστος.
Στα μάτια του κόσμο θα φαίνεται ως ένας άλλος (Καποδίστριας).
Θα βγάλει τέτοιους νόμους ώστε να μην υπάρχει κανένας πεινασμένος και θεωρητικά κανένας αδικημένος.
Έχει σχέση με τον πρώτο πειρασμό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Φυσικά ο διάβολος δεν μπορεί να κάνει τις πέτρες άρτους, όμως θα προσπαθήσει να χορτάσει τους ανθρώπους με άρτους, ώστε να τον ακολουθήσουν σαν κοπάδια.
Για αυτό και αναρωτιέται ο Κύριος μας όταν θα ξαναέρθει στη Δευτέρα Παρουσία Του:
πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;
άραγε θα εύρη στους ανθρώπους αυτήν την ζωντανήν Πίστιν, που θα τους ενισχύη, ώστε να μη αποκάμνουν εις την προσευχήν;
Είμαστε πλέον τόσο κοντά στα χρόνια του αντιχρίστου για αυτό υπάρχει και αυτή η μεγάλη αποστασία μας, από τον Άγιο Τριαδικό Θεό μας.
Και η λέξη αποστασία σημαίνει απομάκρυνση.
Και όλα αυτά τα δεινά που γράφει μέσα στην Αποκάλυψη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης θα συμβούν όλα.
Θα συμβούν σημεία και τέρατα.
” Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι”
“Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, πού σᾶς φαίνονται τόσον μόνιμα καί στερεά, θά περάσουν καί θά ἐκλείψουν, οἱ Λόγοι μου ὅμως δέν θά περάσουν, ἀλλά θά ἐπαληθεύσουν καί θά παραμείνῃ ἀσάλευτος ἡ ἰσχύς των καί τό κῦρος των”
Κατα Ματθαίου 5,18 ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.