Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Φοιτητής Νομικής NUP, Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ
Η σχέση μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και όχι μόνο υπό το συνταγματικό πρίσμα (άρθρο 3 Συντ.), αλλά και κατ’ ουσίαν αφού οι Ορθόδοξες εκδηλώσεις και πανηγύρεις προσελκύουν την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού μεταξύ των οποίων είναι και άτομα που κατέχουν θεσμικές θέσεις εις το Κράτος μας. Βέβαια, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ένεκεν της κλιμακωτής ένταξης στον κοινωνικό βίο συνηθειών ξένων λαών τείνουν να αλλοιώσουν τις παραδόσεις μας, ήτοι τα ήθη και έθιμα των ημεδαπών. Η παγκοσμιοποίηση βρίσκει αδιαλείπτως χέρι βοηθείας τους εκάστοτε ιθύνοντες κάνοντας έτσι το παίγνιο της αντίστασης μακράν πιο δύσκολο για όλους όσοι επιθυμούν την ακέραια διατήρηση της ταυτότητός μας.
Ωστόσο, μιας και οι εκλογές χρονικώς δεν κείνται μακράν, υποψήφιοι κυρίως και προεχόντως κεντροδεξιών κομμάτων παρευρίσκονται σε Μητροπόλεις, τις ενορίες τους και γενικότερα σε θρησκευτικές συνάξεις της επικρατούσης θρησκείας επιδιώκοντας την αλίευση ψήφων και δη την υποστήριξη κάποιου Μητροπολίτου προς την υποψηφιότητά τους, ο οποίος ως ποιμενάρχης δύναται να προσελκύσει σημαντικό μέρος του τοπικού εκλογικού σώματος. Τούτο -βέβαια- ηθικώς δεν είναι ορθό, καθ’ ότι γίνεται για ακραιφνώς ψηφοθηρικούς λόγους και επ’ ουδενί για λόγους συνείδησης, αφού μεσούσης της θητείας τους ψηφίζουν και αβαντάρουν νομοσχέδια, τα οποία πλήττουν την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Ωσαύτως, δεν παρευρίσκονται τις Κυριακές στις Εκκλησίες παρά μόνο όταν αυτές εορτάζουν, ώστε να δείξουν την δήθεν βαθειά πίστη τους και ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ποιμνίου.
Ειρήσθω εν παρόδω, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, όταν μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, λυπούντο που πλέον έχασαν πολλές ψήφους από μέρος πιστών, μη ενδιαφερόμενοι τόσο για την αλλαγή που επέφερε αυτή η ρύθμισή τους, η οποία μάλιστα αποτέλεσε γεννήτρα αβυσσαλέας απαρέσκειας προς το τότε κυβερνών κόμμα.
Όθεν, κρίνεται αναγκαίο προ της εισακούσης λόγων υποψηφίων προς το ποίμνιο για το στην ουσία αθώρητο πρόγραμμά τους, να ελέγξουμε τι έχουν πράξει μέχρι στιγμής υπέρ της πίστεώς μας. Ή επίσης να θέσουμε ερωτήματα προς αυτούς, όπως επί παραδείγματι για την αποποινικοποίηση της κακόβουλης βλασφημίας και της καθύβρισης θρησκευμάτων, την επιθυμία αρκετών να τροποποιηθεί το άρθρο 3 του Συντάγματος που κάνει λόγο για τις σχέσεις μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας, για την απαγόρευση της λιτανείας της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας την ίδια ώρα που οι μουσουλμάνοι έχαιραν ιδιαίτερης μεταχειρίσεως και πραγματοποιούσαν μεσούσης της λοιμικής τις θρησκευτικές συνάξεις τους κ.λ.π. Με αυτόν το τρόπο άπαντες και άπασες θα αντιληφθούν πως οι συγκεκριμένοι πολιτικοί μετέχουν στα μυστήρια της θρησκείας μας για ψηφοθηρικούς λόγους, πράγμα άλλωστε που αντίκειται καταδήλως στις αρχές του Χριστιανισμού.
Εάν σταθούμε άκαμπτοι σε ορισμένα σημεία κατά των αχρείων και η Εκκλησία δείξει την πραγματική της δύναμη, όπως αυτή εκδηλώθηκε προ ετών στις συγκεντρώσεις τόσο κατά των ταυτοτήτων όσο και κατά του Αμερικανικού πολέμου, τότε οι ιθύνοντες θα εξαναγκαστούν να λάβουν υπ’ όψιν τους τα δίκαια αιτήματά μας, καθ’ ότι τότε οι θέσεις τους θα κείνται υπό αμφισβήτηση και η επανεκλογή τους θα θυμίζει άπταιστο όνειρο. Η τυφλή υπακοή προς τους ιθύνοντες γεννά φρούδες ελπίδες προς ανατροπή της υφισταμένης κατάστασης, η οποία μοιάζει δυσοίωνη για τους αυλοκόλακες και τους εντολοδόχους των ξένων ελίτ.
Ως έπος ειπείν, μολονότι δυνάμεθα να θεωρηθούμε όψιμοι μετά και τις ατελεύτητες υποχωρήσεις τόσο του ποιμνίου όσο και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπάρχει περιθώριο αντίδρασης, που να μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Η υποκριτική τέχνη που βοηθά τους πολιτικούς είναι γνωστή τοις πάσι, γι΄ αυτό απαιτείται έγκυρη ενημέρωση για τις ημέρες και τα έργα αυτών υπέρ ημών. Αποκούμπι του αγώνος δεν δύναται να υπάρξει άλλο από το πρόσωπο της θρησκείας μας, τουτέστιν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, όστις αποτελεί παράδειγμα πατρότητος υπέρ των καθημαγμένων και οιονεί ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης της εποχής του.
