Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπιτάσσει τὴν Νίκη

Γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος καὶ Ζίτσης (Σερβία)

 

Αὔτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων,

Αὔτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων,

Αὔτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων,

Αὔτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξε.

 

Κυριακή της Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ ἑορτή τῶν νικῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό παρελθόν. Αὐτές οἱ νίκες τοῦ παρελθόντος εἶναι τό ἠθικό κεφάλαιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σταυρός της καί ἡ τροφή της. Αὐτό εἶναι σπουδαῖο καί σημαντικότατο. Ὅμως, οἱ νίκες αὐτές ἀπό τό παρελθόν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἔμπνευση καί τό κίνητρο γιά τίς νίκες της στό παρόν καί στό μέλλον, καί αὐτό εἶναι τό πιό σημαντικό.

Εἶναι τό σημαντικότερο ἐπειδή τό στεφάνι τῆς δόξης εἶναι ὑπεσχημένο στούς νικητές καί ὄχι στούς ἑορτάζοντες τίς νίκες τῶν ἄλλων. Γιατί εἶναι γραμμένο στό βιβλίο τῆς ἀληθείας: ὅποιος νικήσει θά κερδίσει τά πάντα καί θά τοῦ γίνω Θεός καί αὐτός θά μοῦ γίνει υἱός. Ἡ ἀμοιβή τοῦ Θεοῦ λοιπόν, δίδεται στούς νικητές καί ὄχι σέ ὅσους ἑορτάζουν μονάχα τίς νίκες τῶν πατέρων τους.

Αὐτό δέ σημαίνει πώς εἶναι ἀσήμαντο τό νά ἑορτάζουμε τίς νίκες τῶν πατέρων. Ἀντιθέτως, ὁ ἑορτασμός τῶν προτέρων νικῶν εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας γιά τήν ἐξασφάλιση καί νέας νίκης ἐπειδή οἱ νίκες τοῦ πατέρα ὑποκινοῦν σέ νίκες καί τούς υἱούς.

Ἄς πάρουμε πρῶτα τους νικητές τοῦ κόσμου τούτου καί τίς νίκες τους. Ὁ Ἀχιλλέας ἐνθουσίαζε ἐπί αἰῶνες τούς νέους τῶν Ἑλλήνων πρός τή νίκη. Στέλνοντας τούς υἱούς τους στό πόλεμο, οἱ Ἑλληνίδες μητέρες τούς ἔλεγαν: ἤ νεκρός ἤ νικητής.

Ὁ Κράλιεβιτς Μάρκο πέτυχε ὅσο ζοῦσε ἑκατό νίκες. Μέχρι τώρα ὅμως ἔχει ὁδηγήσει σέ νίκη χιλιάδες αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάστηκαν ἀπό ἐκεῖνον. Τό ἴδιο καί ὁ Μίλος Ὄμπιλιτς καί ὁ Βάνος Στράχινιτς, ἄλλοι ὀρθόδοξοι ἥρωες τῶν Σέρβων μά καί τῶν ἄλλων λαῶν.

Δέν εἶναι μονάχα ἡ δειλία μεταδοτική μά εἶναι καί ὁ ἡρωισμός. Ὁ δειλός πού φωνάζει: φεύγουμε, χανόμαστε, μεταδίδει στό στράτευμα τό φόβο. Τό ἴδιο ὅμως, μεταδίδει τόν ἡρωισμό ἐκεῖνος πού φωνάζει: ἐμπρός, ὁ ἐχθρός νικήθηκε!

Ὅποιος δοξάζει τούς ἥρωες, “μολύνεται” ἀπό τήν νόσο τοῦ ἡρωισμοῦ. Ὅποιος δοξάζει τούς νικητές, ἐνθουσιάζεται ἀπό τήν ἐπιθυμία νά γίνει καί ὁ ἴδιος νικητής. Γι’ αὐτό, ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ νικητοῦ καί τῆς νίκης τοῦ ἔχει τεράστια ἐπιρροή στούς ἀνθρώπους, στήν ἀγωγή καί στό χαρακτήρα.

Ἔτσι γίνεται στούς κοσμικούς πολέμους, ἔτσι καί ἀκόμα περισσότερο στό πνευματικό πόλεμο. Μή φοβῆσθε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον, εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές Του. Καί ὄχι μόνο τό εἶπε μά καί τό ἔπραξε στ’ ἀλήθεια. Νίκησε τόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, νίκησε τήν ἁμαρτία, νίκησε καί τό θάνατο.

Βλέποντας οἱ Ἀπόστολοι τίς νίκες Του καί μεθυσμένοι ἀπό αὐτές, ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι νικητές. Τούς Ἀποστόλους μιμήθηκαν οἱ διάδοχοί τους καί αὐτούς οἱ δικοί τους διάδοχοι. Ἡ μία χριστιανική γενεά μετά τήν ἄλλη, μεγαλουργοῦσε μέ τή νικηφόρο δόξα της, ἐνθουσιασμένη ἀπό τίς νίκες καί τούς νικητές τοῦ παρελθόντος. Καθώς τό ἕνα κύμα παράγει δεύτερο, ἔτσι τό ἕνα νικηφόρο στράτευμα τοῦ Χριστοῦ γεννοῦσε καί ὑποκινοῦσε τό ἑπόμενο νικηφόρο Του στράτευμα. Ἔτσι, τό ἀστείρευτο καί ζωντανό ποτάμι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ διά τῆς ἱστορίας τῶν εἴκοσι αἰώνων, γινόταν ὅλο καί πλατύτερο, βαθύτερο καί πιό ὁρμητικό, ἀρδεύοντας μέ ζωή καί δόξα τίς τέσσερις πλευρές τοῦ κόσμου. Ἡ μόνη πηγή αὐτοῦ του ποταμοῦ εἶναι ὁ Χριστός καί ὅλο τό ζῶν ὕδωρ εἶναι δικό Του. Δικά του καί ὅλα τά ὁρμητικά κύματα ἀπό αἰώνα σέ αἰώνα καί ἀπό γενεά σέ γενεά.

 

Οἱ νέες νίκες ὡς καθῆκον καί χαρά.

Εἶπε κάποιος ὅτι ὁ χριστιανισμός δέν εἶναι θρησκεία ἀλλά ἐπανάσταση. Τοῦτος ὁ λόγος δικαιολογεῖται ἄν ἡ ἐπανάσταση ἐκληφθεῖ ὑπό πνευματική καί ἠθική ἔννοια ὡς ἀνατροπή τῆς ἀναλήθειας, τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀσπλαχνίας ἐντός του ἑαυτοῦ μᾶς πρῶτα καί κατόπιν στόν περίγυρό μας. Ὅπου ἀνατροπή ἐκεῖ καί μάχη, ὅπου μάχη ἐκεῖ καί νίκη. Ὁ χριστιανισμός εἶναι ἀγώνας ἀπό τή πρώτη μέρα τῆς ἱστορίας του -ἀπό τήν ἀναζήτηση καί μή εὕρεση καταλύματος γιά τό θεῖο Βρέφος στά πανδοχεῖα τῆς Βηθλεέμ- μέχρι σήμερα καί ἀπό τώρα μέχρι τήν ἐσχάτη μέρα. Ταυτόχρονα, ὁ χριστιανισμός εἶναι μία ἁλυσίδα ἀπό νίκες, ἀπό τήν ἀρχή ὡς τό τέρμα. Νικοῦσε καί ὅταν ἀκόμα ἔδειχνε νικημένος. Τίς χαμένες μάχες τίς προσμετροῦσε ὡς νίκες. Τούς σκοτωμένους μαχητές γιά τόν Τίμιο Σταυρό, τούς σημείωνε στόν κατάλογο τῶν νικητῶν. Τά χαμένα βασίλεια τοῦ κόσμου ἀντάλλασσε μέ βασίλειο ἀκριβότερο, ἐκεῖνο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἄν ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο δέν σταματᾶ τήν ἀνατροπή, δέ σταματᾶ τόν ἀγώνα καί τήν κατάκτηση νικῶν, εἶναι δυνατόν ὅμως, τά μεμονωμένα μέλη της νά ἐγκαταλείψουν τή μάχη καί νά χάσουν τή νίκη. Ἐκεῖ εἶναι ὁ κλαυθμός καί ὁ ὀδυρμός καί ὁ ραχήλειος θρῆνος τῆς Ἐκκλησίας γιά τά τέκνα της.

Ἀπό αὐτό πηγάζει καί τό ὀρθό δίδαγμα τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας, ἡ ἐντολή νά καταβάλει ὁ κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός τό προσωπικό του μόχθο γιά τήν κατάκτηση νέας νίκης. Οἱ παλαιές νίκες, μᾶς βοηθοῦν ἀλλά δέν μᾶς σώζουν. Οἱ νίκες τῶν πατέρων μας εἶναι ἡ κληρονομία μας τήν ὁποία ἔχουμε χρέος νά διαφυλάξουμε καί νά αὐξήσουμε μέ τίς δικές μας νίκες.

«Σ’ αὐτόν πού θά νικήσει θά δώσω νά γευτεῖ ἀπό τό δέντρο τῆς ζωῆς πού βρίσκεται στό μέσον του Παραδείσου τοῦ Θεοῦ.

Αὐτός πού θά νικήσει δέ θά νοιώσει θάνατο ἄλλο.

Σ’ αὐτόν πού θά νικήσει θά δώσω νά φάγει ἀπό τό μάννα τό κεκρυμμένο καί λίθο λευκό καί ἐπάνω στό λίθο ὄνομα καινό γραμμένο τό ὁποῖο κανένας δέν γνωρίζει ἐκτός ἀπό ἐκεῖνον πού κατέχει τό λίθο.

Σ’ αὐτόν πού θά νικήσει καί θά τηρήσει τά ἔργα μου μέχρι τέλους, θά δώσω ἐξουσία κατά τῶν εἰδώλων.

Σ’ αὐτόν πού θά νικήσει, θά ἐνδυθεῖ χιτώνα λευκό καί δέν θά ἐξαλείψω τό ὄνομά του ἀπό τή βίβλο τῶν ζώντων καί θά ἀναγνωρίσω τό ὄνομά του ἐνώπιόν του Πατρός μου καί τῶν ἀγγέλων Αὐτοῦ.

Αὐτόν πού θά νικήσει θά καταστήσω στύλο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ… καί θά χαράξω ἐπάνω του τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ του.

Σ’ αὐτόν πού θά νικήσει θά δώσω νά καθήσει μαζί μου στό θρόνο μου.

Αὐτός πού θά νικήσει θά λάβει τά πάντα, θά τοῦ γίνω Θεός καί θά γίνει υἱός μου».

Αὐτά εἶναι γραμμένα στό μυστικό βιβλίο τῶν Ἀποκαλύψεων τοῦ Θεοῦ. Αὐτά λέγει ὁ μέγας Νικητής, διά τοῦ ὁποίου μποροῦσε ὅλοι μας νά γίνουμε νικητές.

Αὐτά λέγει ὁ μόνος Ἀναμάρτητος καί Ἀνυποχώρητος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα εἶναι Ἄλφα καί Ὠμέγα καί πάλι ἄλλο ὄνομα. Ἀμήν.

 

~ Ἀπόσπασμα ἀπό Ἐγκύκλιο ἐπιστολή τοῦ Σεβασμιωτάτου ἐπισκόπου Ζίτσης Νικολάου, ἐπί τῇ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἔτους 1938. ~

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο