Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Ορώντας κανείς το ατελεύτητο βάθος της ασυμμέτρου χωματερής στην οποία έχει καταδυθεί ο σύγχρονος ελληνώνυμος πληθυσμός, εκείνος που κομπορρημονεί ότι συγκροτεί Έθνος δεδοξασμένο από προγόνους ηρωϊκούς και ημιθέους, δεν έχει παρά να σταθεί με ελάχιστη εναπομείνασα αξιοπρέπεια απέναντι στο κάτοπτρο της αληθείας και να παραδεχτεί λυπητερώς την ανιάτου βαθμού, επί τα χείρω, ρίζική μας μετάλλαξη σ’ ένα αποκρουστικό κακέχτυπο φραγκικής societas, μία φαιδρά καρικατούρα δυτικολαγνικής ευτελείας. Άλλος ένα έτος δεινών, δοκιμασιών και προκλήσεων για τον θνήσκοντα Ελληνισμό της βαλκάνικής μας επαρχίας παρήλθε άπρακτο, ήτοι χωρίς καμμία απόπειρα επανασυνδέσως με τις ρίζες μας, την ταυτότητά μας, την παράδοση και την μακραίωνη ιστορία μας, στοιχεία τα οποία νοηματοδοτούν την πορεία μας ως συνεκτικής βιοφυλετικής και πολιτισμικής οντότητος με προορισμό μεταφυσικό και στοχοθεσία πνευματική στον χώρο και τον χρόνο. Άλλες ανούσιες 365 ημέρες διενύθησαν επί ματαίω, με την πρόσοχή μας τεταμένη στα σκάνδαλα, την διαφθορά, την υποκρισία, το ψέμα και την απάτη. Ήγγικεν, καταληκτικώς, το πέρας της χρονιάς, ευρίσκοντάς μας φρικωδώς ανεπιγνώστως ακόμα πιο αποξενωμένους από αυτό που καθορίζει το νόημα της ανθρωπίνης υπάρξεως, τον ίδιο τον Ζώντα Ιησού Χριστό Κύριο της Δόξης, υπερκοσμίως ενανθρωπίσαντα δι’ ημάς και την εξ Άδου λυτρωτική σωτηρία συμπάσης της εκπεσούσης ανθρωπότητος.
Ο κατά κόσμον τρόπος εορτασμού της του Χριστού Γενέσεως έτος κατ’ έτος φαντάζει με μία ακόμα πιο αξιοθρήνητη επιβεβαιωτική υπενθύμιση της οριστικής και αμετακλήτου απολήξεως της κοινωνίας σε μία άθεη μάζα αδιαφόρων για την μετά θάνατον συνέχεια ιδιοτελών ανθρωπαρίων. Η καπιταλιστική κουλτούρα της αλογίστου κερδοφορίας ως η άλλη όψη του κοσμοθεωρητικού νομίσματος του Υλισμού που έχει διαποτίσει την ημετέρα νοοτροπία ανεγόρευσε στη ζωή μας ως μέσα επιτεύξεως της ευτυχίας την καταναλωτική υστερία και την ακόλαστη θήρα του ηδονισμού. Υπό το πρίσμα αυτό, οι θρησκευτικές έορτές μας απεκδύθησαν την πνευματικότητά τους, απώλεσαν την υπέρλογη φύση τους και απετίναξαν την εσχατολόγική τους διάσταση, για να εξυπηρετήσουν αυτό το οποίο ανήχθη σε ρυθμιστή της επιγείου ευδαιμονίας : το χρήμα. Το εμπόριο και η ελεύθερη αγορά, για να ακμάσουν, αναπτυχθούν και προοδεύσουν, έχουν ανάγκη την επένδυση στο συναίσθημα και τα κατώτερα ένστικτα των θηλαστικών. Εκείνα διεγείρουν, αφιονίζουν και κινητοποιούν τον μέσο θνητό να εγερθεί από την μιζέρια της ανύδρου καθημερινότητος, να ξεχυθεί στις αγορές και να επιδοθεί σε ακατάσχετες δαπάνες, ανταγωνιζόμενος τα έτερα ομοειδή θύματα της υλιστικής παγίδος σε επίπεδο νεοπλουτισμού και υπερκορεσμού αχρειάστων προϊόντων. Η κυριαρχούσα φιλελεύθερη ατζέντα εμποδίζεται από την κιβωτό της Ορθόδοξης δογματικής, την ζωή που πρεσβεύει η όντως Εκκλησία των Αγίων και των πεφωτισμένων Πατέρων, μία βιοπολιτεία μεστή προσευχής, κατανύξεως, λιτότητος, νηστείας και πρωτίστως ταπεινότητος, η οποία άγει στην ενατένιση της επουρανίου Βασιλείας κι όχι στη λύσσα της υπεραφθονίας των φθαρτών και αναλωσίμων. Έτσι, ο τεχθείς Χριστός αντεκατεστάθη από το παχουλό πορφυροντυμένο σύμβολο με τις ρόδινες παρειές της Coca-Cola, η ευχή ‘‘Ευλογημένα Χριστούγεννα’’ με την άχρωμη ‘‘καλές γιορτές’’ και τα μυστήρια, οι ακολουθίες και οι θείες λειτουργίες με την καφρίλα, το κιτσαριό και την επιδειξιομανία ως κίβδηλα εργαλεία επιβολής ισχύος στον πλησίον μας. Μία σκαιώς ουδετερόθρησκη, απολύτως ορθοπολιτική και άκρως αποχριστιανοποιημένη γιορτή για όλα τα γούστα στην οποία όλοι μπορούν να μετάσχουν, χωρίς να χρειάζεται να πιστεύουν σε κάτι παρά μονάχα στην ανάγκη να καταλώσεις όσο το δυνατόν περισσότερο, για να ευαρεστηθείς δίκην κάπρου. Ο Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν, όπως ψάλλεται στα μειλίχια βυζαντικά κάλαντα, με σκοπό την ανάπλαση της Δημιουργίας. Όμως, η κορωνίδα της ιδίας της Δημιουργίας, ο κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος άνθρωπος ούτε επιδιώκει ούτε θέλει να αναμορφωθεί, αναγεννηθεί και σωθεί. Υιοθετεί μόνο ό,τι του αρέσει από τον χριστιανισμό, μόνο ό,τι συνάδει με το ευδαιμονιστικό μοντέλο, το οποίο έχει δομήσει και ακολουθεί αφοσιωμένα. Δεν τον νοιάζει αν ο Χριστός εγεννήθη, αν διήλθε την βάσανο των Παθών, αν εσταυρώθη κι αν ανέστη χάριν ημών. Ολα τελειώνουν στο χώμα, το οποίο θα σκεπάσει την πρός βρώσιν σκωλήκων σωρό μας. Η δίποδη πλάση έχει προχωρήσει ασμένως εδώ και καιρό σ’ έναν οικειοθελώς αφοπλιστικό συμβιβασμό με τον ίδιο τον Θάνατο. Η Σάρκωση του Θείου Λόγου από κοσμογονικό θρίαμβο της υπαρκτής Ελευθερίας παραμένει για τον πεπλανημένο της σήμερον μία περιττή υποσημείωση μέσα στις ξέφρενες πανηγύρεις των εορτών. Εγκλωβισμένοι στην φθορά, την αμαρτία και τις αφροδισιακές απολαύσεις έχουμε διακόψει συνειδητώς την διαδρομή μας προς την ομοίωση τω Τριαδικώ Θεώ, την όντως εξ υπαρχής δοθείσα αποστολή μας.
Η επάνοδος στην αληθή εκδοχή των Χριστουγέννων, δεδομένης της δίχως φρένο αξιακής μας διολισθήσεως, εγείρεται σε ζήτημα ουχί μόνον πνευματικό, αλλά συνάμα πολιτικό. Η ανάληψη των ηνίων της δημοσίας εξουσίας από προσωπικότητες απεξαρτημένες από τις επίγειες στοχεύσεις και προσηλωμένες σε υπαρξιακές αναζητήσεις, μπολιασμένες στα νάματα της Ορθοδοξίας και αναθρεμμένες μέσα στη μυστηριακή και λειτουργική εμπειρία της Εκκλησίας, θα εγκαινιάσει δι’ ημάς μία νέα περίοδο ευγενών και καθαγιασμένων προτύπων, τα οποία θα κοινωνούν ένα πραγματικά χριστότυπο παράδειγμα βίου. Καρδιακώς και ολοψύχως, Άγια, Λευκά και Ευλογημένα Χριστούγεννα σ’ όλους!
