Ο Γιώργος Λυγγερίδης και ο Επαμεινώνδας Κωστέας έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά σειρά θυμάτων
Γράφει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου
Με πολύ άσχημο τρόπο τελειώνει το 2023. Μόλις χθες, ο 31χρονος αστυνομικός Γιώργος Λυγγερίδης που δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση στου Ρέντη, έφυγε από την ζωή παρά τον αγώνα -που σύμφωνα με τους γιατρούς- έδωσε.
Την ίδια μέρα, λίγο νωρίτερα, ένας πιλότος της πολεμικής μας αεροπορίας, ο Επαμεινώνδας Κωστέας έπεσε κι αυτός επί τω έργω, όταν το εκπαιδευτικό του αεροπλάνο κατέπεσε υπό συνθήκες οι οποίες σίγουρα χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης. μόλις σε μία ημέρα, δύο άνδρες, έδωσαν την ζωή τους προκειμένου να υπερασπιστούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας και να εξασφαλίσουν σε όλους εμάς τους υπολοίπους την ευκαιρία να ζούμε την ζωή μας σε ένα πλαίσιο σχετικής σταθερότητας, δίχως να ανησυχούμε υπερβολικά για το τι θα μας ξημερώσει. Ένας αστυνομικός και ένας στρατιωτικός.
Δύο άνθρωποι που υπηρετούσαν δηλαδή την κοινωνία. και των οποίων οι κόποι και οι θυσίες δεν αναγνωρίζονται από το ελληνικό κράτος, το οποίο τους αντιμετωπίζει ως… δημοσίους υπαλλήλους δευτέρης κατηγορίας. Όχι μόνον όσον αφορά στα μισθολογικά, καθώς οι συγκεκριμένοι κλάδοι ειδικά στα χρόνια του μνημονίου έγιναν στόχος απίστευτων περικοπών, αλλά με μια πολύ γενική έννοια.
Για τους έχοντες την εξουσία και παρά τα “μεγάλα” λόγια πολιτικών ανδρών, που βγήκαν σήμερα μαζικά να εκφράσουν την λύπη τους για τους δύο θανάτους, αποτελούν μάλλον “αναλώσιμους”.
Είτε μιλάμε για αστυνομικούς οι οποίοι αναγκάζονται από την τσέπη τους να βάζουν χρήματα για να έχουν ελαστικά στα οχήματά τους, που πρέπει να λειτουργούν επί ξηρού ακμής για να εξασφαλίσουν την αυτοπροστασία τους και να μην βρεθούν κατηγορούμενοι λόγω ελλιπούς νομικού πλαισίου, είτε μιλάμε για στρατιωτικούς οι οποίοι καλούνται να υπηρετούν σε συνθήκες που θα φάνταζαν αδιανόητες για συναδέλφους τους στο εξωτερικό.
Και το αποτέλεσμα φαίνεται στην συνεχή… παραγωγή ηρώων που έχει η χώρα μας. Διότι ο Γιώργος Λυγγερίδης δεν είναι ο μόνος αστυνομικός που έφυγε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος φέτος. Λίγες ημέρες πριν, σκοτώθηκε σε μια καταδίωξη ένας άλλος συνάδελφός του, ίδιας περίπου ηλικίας, επειδή κάποιοι έχουν επιτρέψει την ύπαρξη αβάτων στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Και ο Επαμεινώνδας Κωστέας δεν ήταν ο μοναδικός στρατιωτικός που έφυγε φέτος. Η υπόθεση της Λιβύης ακόμη εγείρει ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάστηκε και εξετελέσθη.
Θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι χάρις σε αυτούς τους άνδρες, που οι μεν μας προστατεύουν από εξωτερικές απειλές και οι δε από εσωτερικές, μπορεί και λειτουργεί η κοινωνία μας. Και να δημιουργήσουμε το απαραίτητο πλαίσιο ώστε αυτές όχι μόνον να περιοριστούν στο ελάχιστο αλλά και να μην πηγαίνουν χαμένες.
Μέχρι τότε τα σημαίνονται πολιτικά πρόσωπα της χώρας ας αφήσουν τις δηλώσεις που μάλλον πόνο προκαλούν σε όσους αντιλαμβάνονται πόσο κενές είναι και ας αφιερωθούν στο να προστατεύσουν όσο το δυνατόν καλύτερα όλους αυτούς τους άνδρες που καθημερινά παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα, έχοντας επιλέξει να μην βρίσκονται πίσω από ένα γραφείο, κάτω από ένα air condition, αλλά δίνοτνας πραγματικές μάχες. Μάχες για την υπεράσπιση όλων μας σε καθημερινό επίπεδο. Και οι οποίες περνούν συνήθως απαραίτητες.
Οι υπουργοί δεν είναι στις θέσεις τους για να δίνουν συλλυπητήρια αλλά για να προλαμβάνουν και να αντιμετωπίζουν καταστάσεις.
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ στις 28/12/2023.