Τους προδότες δεν τούς τιμούμε, τους κρεμάμε

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Η ψυχοσύνθεση του νεοραγιά δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Μία έγνοια έχει μονάχα: πώς θα ζήσει αθόρυβα, χωρίς να χάσει όσα έχει ως κεκτημένα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεπουλήσει πατρίδες, να δώσει την μάνα του για ένα τσαμπί σταφύλια, να πτύσει τον Σταυρό, για να μην τον δείρουν οι μουσουλμάνοι, πολλώ δε μάλλον να θυσιάσει την αλήθεια, για να μην τον πούν «ακραίο». Επειδή, όμως, κάποιοι επελέξαμε να ανήκουμε στον Θεό και τον Εθνικό Αγώνα κι όχι σε κομματικά γραφεία που ζητάνε πιστοποιητικά συστημικών φρονημάτων, την αλήθεια και την ιστορία δεν τις εκχωρούμε με αντάλλαγμα καμμία ανέντιμη, ντροπιαστική και βολική ηρεμία. Η εις Άδην εκδημία του δυσώδους κινεζικού φαινοτύπου πρωήν πρωθυπουργίσκου Κώστα Σημίτη καμμία λύπη δεν γέννησε, κανένα πένθος δεν προκάλεσε, καμμία θλίψη δεν προξένησε σ’ ένα Έθνος, το οποίο ζημιούται ακόμα και σήμερα από την αγύρτικη πολιτική κληρονομιά, την οποία κατέλειπε στα επίγονα ρεμάλια του που νέμονται επιληψίμως την εξουσία στον τόπο μας. Καμμία πένα των τελευταίων επικηδείων ημέρων παρά ελάχιστες δεν τόλμησε να πεί αυτό που αισθανόταν, αν το αισθανόταν βέβαια, η ψυχή του γράφοντος, ότι ουδεμία τιμή προσήκει στις φατριές των αγρίως ληστευσάντων τον δημόσιο πλούτο αλητών που έβλαψαν τον λαό και το μέλλον του, συνειδητά, οργανωμένα, αμετανόητα, παρά κρεμάλα και αδυσώπητη, ανηλεή και παραδειγματική τιμωρία.

Η Τρίτη Ελληνέζικη Δημ(ι)οκρατία αρνήθηκε να ενταφιάσει ως Αρχηγό Κράτους δημοσία δαπάνη τον διατελέσαντα νόμιμο και συνταγματικό Ανώτατο Άρχοντα Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΓ’, ευσεβή απόγονο ευκλεών κι ενδόξων Βασιλέων, οι οποίοι μεταξύ αμετρήτων εθνοφελών έργων επεξέτειναν την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα και κατέπνιξαν τον όφιν της κομμουνιστικής ανταρσίας κατά τον συμμοριτοπόλεμο. Ανέκαθεν προτιμούσε να ξοδεύει τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, τιμώντας ψευδοαντιστασιακούς, λαμόγια, βίζιτες πολυτελείας, σκυλοτραγουδιστές, ανδρείκελα νταβατζήδες και ερπετά, όπως τον Μάρκο Βαφειάδη και τον Χαρίλαο Φλωράκη, εμμίσθους πράκτορες της Σοβιετικής Ενώσεως. Αν δεν έχεις έστω και μία φορά εργαστεί για τη συρρίκνωση ή για τη διαπόμπευση της Πατρίδος σου όσο ήσουν στο τιμόνι της χώρας δεν αξίζεις σεβασμό από το καθεστώς. Το άγος Οτσαλάν, τα Ίμια, οι γκρίζες ζώνες, η λεηλασία του Χρηματιστηρίου, το φιάσκο των S-300, η αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, το σκάνδαλο των Ολυμπιακών επαρκούσαν αφ’ ενός για να κηρυχθεί τετραήμερο ολοφυρμών και οδυρμών για πάρτι του και αφ’ ετέρου για να αναδειχθεί το κουφάρι του σε καταυγάζουσα προμετωπίδα ενός κατεστημένου που μισεί θανάσιμα το χώμα που πατά, απεχθάνεται την Πίστη και αντιλαμβάνεται τις παραδοσιακές αξίες ως πρόσκομμα στον γκρότεσκο «εκσυγχρονισμό», τον οποίον ηυαγγελίζετο εμμανώς ο εβραϊκής καταγωγής μακαρίτης. Απαριθμώντας, όμως, κανείς τις προδοσίες του, κινδυνεύει να παραβλέψει το χειρότερο κατάλοιπο της διακυβερνήσεώς του που δεν ήταν άλλο από την αποδοχή του ενδοτισμού και της θεωρίας του συμψηφισμού ως στάσεως δήθεν σύνεσης και λογικής απέναντι στην Τουρκία, την εν άλλοις λόγοις απαρασάλευτη γραμμή της εξωτέρικής μας πολιτικής μέχρι σήμερα, και την διείσδυση κάθε επηρμένου θολοκουλτουριάρη εθνομηδενιστή σε κάθε τομέα παραγωγής δημοσίου λόγου, με βάση την οποία ασκείται συστηματικά μία ολομέτωπη επίθεση στην ταυτότητα και την ιδιοπροσωπία της Φυλής μας. «Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του Έθνους και τη Χριστιανική παράδοση, που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μία σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα.» είχε σημειώσει με θράσος το 1992 στο βιβλίο του «Εθνικιστικός Λαϊκισμός ή Ελληνική Πολιτική», αποκαλύπτοντάς μας ήδη από τότε τις προθέσεις του ως επιγενομένου μέντορος της φεουδαρχίας Μητσοτάκη για έναν λαό που δεν παραλείπει να δηλώνει μονίμως άγνοια και να αποποιείται πάσης ευθύνης του αναφορικά με το ποιοί ανέρχονται στους θώκους των θεσμών μέχρι να αντιληφθεί προσκαίρως το σφάλμα του και να το επαναλάβει την αμέσως επομένη ευκαιρία.

 Κι επειδή άλλοι από αγαπουλίστικο χριστιανισμό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός εκκοσμικευμένου οικουμενισμού κι άλλοι από εξόφθαλμη θεολογική αμάθεια επεχείρησαν να επικαλεστούν διαστρεβλωτικά, άνευ ορίων ασεβείας, μέχρι και τον Απόστολο Παύλο, για να αποκαθάρουν το τομάρι του εθνικού ολετήρος από το άχθος των εγκλημάτων, όταν στην προς Ρωμαίους Επιστολή (6,7) ο της οικουμένης Διδάσκαλος γράφει «ὁ γὰρ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας» δεν επισημαίνει παρά την αυτονόητη αδυναμία του νεκρού να συνεχίζει να αμαρτάνει κι όχι την απάλλαγή του από το βάρος των τελεσαμένων εν ζωή αμαρτημάτων του. Κι αν φαντάζει σε ορισμένους υπερευαισθήτους αδικαιολόγητα σκληρή ή βάρβαρη η θέση να συναντά ο μειοδότης ανάποδα ραδίκια πριν την ώρα του, ας διαβάσουν τον αρχαίο ρήτορα Λυκούργο στο εξαίσιο «Κατά Λεωκράτους», για να μάθουν πώς αντιμετωπίστηκαν αφ’ ενός όσοι υπερασπίστηκαν τον φιλολάκωνα Φρύνιχο και πώς όσοι τον δολοφόνησαν. Όπως μού επεσήμανε εύστοχα προσφάτως φίλος Υποστράτηγος ε.α. των Ειδικών Δυνάμεων εν μέσω σχολιασμού του θανάτου του προδότη: «Το αν μετενόησε και εξομολογήθηκε ο Σημίτης αφορά αποκλειστικά και μόνο στη σχέση του με τον Θεό, όχι με το Έθνος. Ένα πράγμα με λυπεί, που τα καθάρματα αυτού του τόπου αναχωρούν εισέτι για την κόλαση ατιμώρητα.»