Ένα τραγικό γνώρισμα της εποχής μας είναι ότι δεν διδάσκεται η ιστορική αλήθεια εδώ και δεκαετίες στα ελληνικά σχολεία. Ως εκ τούτου, αποτέλεσμα είναι η αμάθεια και ημιμάθεια των τελευταίων γενεών Ελλήνων σχετικά με την περίοδο της κατοχής και του συμμοριτοπολέμου. Το τελευταίο διάστημα οι αριστεροί/κομμουνιστές διαδηλώνουν, υπερθεματίζουν και βάζουν ως προμετωπίδα της πολιτικής τους δράσης τις “γυναικοκτονίες” και τους βιασμούς γυναικών. Αμάθεια ή υποκρισία;
Για όσους γνωρίζουν στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα, γνωρίζουν ότι οι “αντιστασιακοί” του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δολοφόνησαν, βίασαν, βασάνισαν και κακοποίησαν χιλιάδες γυναίκες και παιδιά εις το όνομα της “εργατικής τάξης”. Βεβαίως, όλες οι δολοφονημένες, σχεδόν, από τα όργανα της κόκκινης τρομοκρατίας ήταν φτωχές γυναίκες της υπαίθρου.
Παραθέτουμε στην ιστοσελίδα μας eoneolaia.com μια ενδεικτική περίπτωση. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο: “Αδικημένα Θύματα. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μετατρέπει τον «Ελεύθερο Μωριά» σε «Κρανίου Τόπο». Στρατόπεδα συγκέντρωσης – πλιάτσικο – δολοφονίες και ομαδικές σφαγές. “, του κ. Ιωάννη Μπουγά, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ
“Ο Πέτρος Τσιούγκος από το Ελληνοχώρι, διηγείται:
«Στις 20 Ιουνίου 1944 είμαι στην πλατεία του χωριού (Ελληνοχώρι ή Λιμοχώρι) με άλλα παιδιά. Έφεραν άγνωστοι ΕΑΜίτες περίπου 30 άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά. Τους κλείσανε μέσα στο μαγαζί του Βασίλη Δήμα και τους φρουρούσανε όλη τη νύχτα. Το πρωί, στο χάραμα, τους πήγανε και τους σφάξανε στη ρύπα που είναι παράπλευρα, περίπου 200 μέτρα από τον Πλάτανο με το πηγάδι (τοπωνύμιο «Βενιζέλου Σταράλωνα»). Όπως έμαθα όλοι αυτοί ήταν από το χωριό της Σολυγείας.
Τώρα είναι απίστευτο, αλλά αληθινό. Πριν τους σφάξουνε, τους υποχρέωσαν να γδυθούν, να είναι αδαμιαία όλοι. Μια γυναίκα έφυγε από του σφαγέα τα χέρια και έπεσε στον χωματένιο βράχο, νόμισαν ότι σκοτώθηκε. Αυτή όμως περιπλανήθηκε μέσα στο δάσος, καταξεσκισμένη, καταματωμένη σ’ όλο το σώμα και στο πρόσωπο και έφτασε στη σωτηρία της.
Τρεις κοπέλες από το χωριό μου θέριζαν κριθάρι στη θέση Κούρτεζα και σιγοτραγουδούσαν για να απαλύνουν τον καύσωνα. Έφτασε πολύ κοντά τους η κοπέλα, κρυμμένη στους θάμνους. Αφού διαπίστωσε ότι είναι μόνες τους, φώναξε κλαίγοντας σε αδαμιαία περιβολή που ήταν:
– «Αδελφούλες μου, σώστε με!»
Τώρα, όπως μου το διηγήθηκαν οι τρεις κοπέλες, η Παρασκευή Τρίμη, η Βασιλική Βουδούρη και η Ελένη Φούζα.
– «Όταν την είδαμε τρομάξαμε αφάνταστα. Να δεις μια κοπελάρα ολόγυμνη, ματωμένη σ’ όλο το σώμα της και στο πρόσωπο από τα ξερά ξύλα και βάτα! Με τα ούρα μας πλύναμε τις πληγές της και όχι όλες, της δώσαμε μια μπουκιά ψωμί, δεν έφαγες. Της δώσαμε και φόρεσε μια ρόμπα και της είπαμε να μην περπατάει τη νύχτα. Ευτυχώς έχει φεγγάρι.
-«Να περπατάς μετά τις 12 τη νύχτα, να προσέχεις να μη σε δει μάτι ανθρώπου, γιατί δεν ξέρεις τι πιστεύει».
Μας ρώτησε:
– «Πως και από που μπορώ να φθάσω στο Ζευγολατιό, εκεί έχω μια θεία, αν φθάσω θα σωθώ». Της δείξαμε πουθέ να πάει και της ευχηθήκαμε να φθάσει στο σπίτι της, στα δυο μικρά παιδιά της, που μας είπε κλαίγοντας ότι είχε».
Εμείς πήραμε το δρόμο για τα σπίτια μας. Η Βασιλική που είχε δώσει τη ρόμπα της και ήταν με το κομπινεζόν, ήταν καβάλα στο γαϊδουράκι».
Μετά από έρευνα κατέληξα να βρω ότι η άγνωστη γυναίκα από τη Σολυγεία, που ξέφυγε των σφαγέων στο Ελληνοχώρι, ήταν η Ευαγγελία (Βαγγελιώ) Τσαλή, από το μικρό χωριό Γαλατάκι, κοντά στο Σοφικό. Δυστυχώς, η ΟΠΛΑ Σοφικού (Βόλγας, Αετός, κ.λ.π.) για να τιμωρήσουν τη μητέρα που ξέφυγε τη στιγμή που ετοιμάζονταν να την σφάξουν, ξέσπασαν πάνω στα δύο νεαρά κορίτσια της. Τα πήραν με την επόμενη μεγάλη ομάδα θυμάτων από τα χωριά της Σολυγείας, που οδηγήθηκε για σφαγή στο χωριό Καλιάνι. Τα δύο νεαρά κορίτσια, τα έσφαξαν εκεί μετά την συνήθη κακοποίηση που επεφύλασσαν τα «παληκάρια της αντίστασης» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ σε νεαρά κορίτσια και γυναίκες που έπεφταν στα χέρια τους! “
