Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Φοιτητής Νομικής NUP, Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ
Ο παππούς μου είναι τόσο συνεπής στην καταγραφή των ημερήσιων κρουσμάτων, που πλειστάκις έχει ανακαλύψει λάθη των δημοσιογράφων επί αυτών, όπως του συνολικού αριθμού των κρουσμάτων μέσα σε μία εβδομάδα ή μέσα σε ένα τριήμερο. Σφόδρα εξοργισμένος ήταν με την ολοήμερη τηλεοπτική κάλυψη της κηδείας της Βασίλισσας Ελισάβετ, αφού δεν υπήρχε κανάλι που να μην αναμεταδίδει την κηδεία ή δημοσιογράφοι να μην ομιλούν περί αυτής. Για εκείνη την ημέρα λησμονήσαμε τα κρούσματα, την διεθνή σκακιέρα, τα ειδεχθή εγκλήματα που συγκλόνισαν εκείνη την περίοδο την κοινή γνώμη, όπως και άλλα θέματα της επικαιρότητας. Μπορεί το ίδιο να συνέβη και όταν ο αντιπροσωπευτικός μας σύλλογος κατέκτησε το Euro ή την ημέρα των εκλογών, όταν η ημέρα επιβάλει η θεματολογία να είναι μονοθεματική.
Την επομένη του θανάτου του «τέως» Βασιλέως των Ελλήνων οι περισσότερες εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας επικεντρώθηκαν στη «γνωμοδότηση Ντογιάκου» μη αφιερώνοντας ούτε πέντε λέξεις στο πρωτοσέλιδό τους εν σχέσει με την απώλεια του Βασιλέως. Ενδεχομένως στις έσω σελίδες να το ανέφεραν θεωρώντας το έτσι μη ουσιώδες θέμα ή θέμα που δεν θα προσελκύσει τον Έλληνα αναγνώστη, ώστε να αγοράσει την εφημερίδα τους. Μάλιστα, εφημερίδες που αβαντάρουν τη κυβέρνηση, εντός της οποίας υπάρχουν ρεύματα υπέρ της Βασιλείας, προτίμησαν να επικεντρωθούν σε άλλα θέματα, γιατί μάλλον, καθώς λένε, με τη βασιλεία τελειώσαμε αμετακλήτως το 1974.
Συζητήσεις, πάντως, έγιναν στα τηλεοπτικά πάνελ εν σχέσει με ουχί τόσο ολόκληρο το βίο του θανόντος αλλά με την απόφαση της κυβέρνησης να υπεισέλθει σε μία αλλόκοτη απόφαση, ήτοι αυτή της ιδιωτικής ταφής του Κωνσταντίνου. Πάντως, γενικότερα επικράτησε μία ανησυχία. Ανησυχία εντός της Νέας Δημοκρατίας, γιατί τα φιλοβασιλικά αισθήματα καλά κρατούν εντός της και φέρνει τις ψήφους που σε ουδεμία περίπτωση με αυτό το σύστημα ανάδειξης κυβερνήσεως, θα ήθελε ο νυν πρωθυπουργός να τις χάσει. Ακραιφνώς βέβαια κόμματα φιλοβασιλικά δεν υφίστανται, όμως συλλήβδην τα κόμματα δεξιάς της Νέας Δημοκρατίας στάθηκαν με δυνατή επιχειρηματολογία ενάντια της αριστερόστροφης απόφασης της κυβέρνησης, ώστε να αλιεύσει ψήφους από το κέντρο και τη κεντροαριστερά.
Θυμηδία μου προκάλεσε το πρωΐ της επομένης του θανάτου του Βασιλέως, όταν στο ΣΚΑΙ οι γνωστοί δημοσιογραφούντες Άρης Πορτοσάλτε, Δημήτρης Οικονόμου και Άκης Παυλόπουλος προλείαιναν το έδαφος για την αποδοχή από το κοινό της απόφασης να πραγματοποιηθεί η κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους και δημοσία δαπάνη, πράγμα που δεν συνέβη, αφού οι ιθύνοντες έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις επικείμενες εκλογές.
Θεώρησαν, επομένως, πως ο καλπασμός στην αυτοδυναμία θα δοθεί από το κέντρο. Ποιό, όμως, κέντρο εννοούν; Ποιοί κεντρώοι με τις πολικές του εμπαιγμού δεν θα προσχωρήσουν σε άλλα κεντρώα κόμματα, κόμματα τα οποία δίδουν ελπίδες, αν και αυτές για τους γνώστες της πολιτικής είναι φρούδες. Επίσης, προτίμησαν, ως εκπρόσωποι του βόρβορου, να επικεντρωθούν στις επικείμενες εκλογές και ουχί να χαρίσουν χαμόγελα στις βασιλικές οικογένειες, που ήρθαν για να τιμήσουν έναν ακόμη βασιλιά.
Η διπλωματία είναι η τέχνη μέσω της οποίας θα αναδειχθείς στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι και δίχως αυτή πιθανώς θα ηττηθείς, ως αναιδής πολιτικός. Η τιμή της παρουσίας του πρωθυπουργού και της Προέδρου της Δημοκρατίας να παραστεί στη κηδεία, θα ήταν αβυσσαλέα, όχι μόνο στους διαδόχους του Βασιλέως Κωνσταντίνου αλλά στις βασιλικές οικογένειες, που είτε ήλθαν στη κηδεία είτε πληροφορήθηκαν για αυτήν καταδήλως δυσαρεστημένοι. Ποιός επιθυμεί αρχηγοί ξένων κρατών να είναι έναντί σου, επειδή εσύ προτίμησες να χαρίσεις χαμόγελα στο 1% με 3% του εκλογικού σώματος, που θεωρείς ότι θα σου φέρει την αυτοδυναμία;
Οι συζητήσεις και τα άρθρα ακόμη και τις επόμενες ημέρες σχετικά με τη Βασιλεία δεν θα είναι όψιμα. Το γεγονός αυτό, όμως, θα επιδιώξουν τα συστημικά ΜΜΕ να το λησμονήσουν, αφού θεωρητικώς και πρακτικώς ζημίωσε ψυχολογικά μέρος του εκλογικού σώματος του κυβερνώντος κόμματος, και έτσι θα στραφούν στο διχαστικό δίλημμα, το οποίο, όπως φάνηκε το 2019, τους ωφέλησε άρδην, «θέλετε εμάς ή το ΣΥΡΙΖΑ;» Βέβαια, το 2019 το διχαστικό σύνθημα είχε αποκτήσει και εθνικό χαρακτήρα κάνοντας έτσι επίκληση στο συναίσθημα τσιμπώντας τους ψηφοφόρους σε εθνικά ζητήματα, δηλονότι της προδοσίας των Πρεσπών, που η εναντίωσή τους έγινε προεκλογική σημαία τους, ενώ τα ατελεύτητα προεκλογικά ψεύδη του Τσίπρα, έγιναν γαλάζια λάβαρα.
Ο χρόνος είναι χρήμα και η κυβέρνηση θα το πράξει κυριολεκτικώς. Εν άλλοις λόγοις, θα ποτίσει το εκλογικό σώμα με επιδόματα, εξαγγελίες για αύξηση μισθών και τέλος για νέες θέσεις εργασίας. Τα ΜΜΕ θα την επικροτήσουν και όσο η τέταρτη εξουσία των δημοσιογράφων συνεχίζει ακάθεκτη να μην είναι ανεξάρτητη, τότε και η οξυδέρκεια των αντιπολιτευόμενων θα θεωρηθεί γραφικότητα, ενώ η δριμεία κριτική από το εκλογικό σώμα θα λογιστεί πως ουδέποτε συνέβη. Πλέον υφίστανται δύο αλήθειες, η αλήθεια η πραγματική και η αλήθεια των ΜΜΕ.