Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Φοιτητής Νομικής NUP, Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ
Οι εκλογές, όπως έγινε γνωστό, θα πραγματοποιηθούν στις 21 Μαΐου. Χρέος όλων των Ελλήνων είναι η παρουσία μας στα εκλογικά κέντρα και έτσι η ενάσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος. Καίτοι η αποχή αποτελεί μήνυμα κατά της καθεστηκυίας τάξης αυτή δεν συγκινείται, αλλά απεναντίας το προτιμά, ώστε συλλήβδην οι αυλοκόλακες να είναι αυτοί που εν τέλει θα εκλέξουν κυβέρνηση, η οποία ουσιαστικά πάντοτε είναι κυβέρνηση μειοψηφίας. Ο εκλογικός νόμος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελεί ένα οξυδερκές σχέδιο προς κατάληψη της εξουσίας μέσω ενδεχόμενης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, φέρνει τη Νέα Δημοκρατία μόνη, η οποία σήμερα έχει παραδεχτεί την ανικανότητά της να λάβει ποσοστό αυτοδυναμίας ελπίζοντας σε δεύτερες ή και ακόμη σε τρίτες εκλογές.
Η προκήρυξη των εκλογών αυτή την ημερομηνία δεν αποτελεί μονάχα αποτέλεσμα βαθύτατης σκέψεως ένεκεν του εγκλήματος στα Τέμπη, αλλά και έτι περαιτέρω ενδελεχούς μελέτης των δημοσκοπήσεων. Συγκεκριμένα, οι τελευταίες, ως συνήθως, βρίσκουν τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος χαμηλότερα στους νέους, πράγμα που σηματοδοτεί τόσο τα αβυσσαλέα λάθη του Υπουργείου (Εθνικής) Παιδείας και Θρησκευμάτων όσο και γενικότερα του υπουργικού συμβουλίου της χώρας. Ως γνωστόν, νέοι και νέες φεύγουν από τους τόπους συνήθους διαμονής τους, όπου εκεί είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, ώστε να ταξιδέψουν στις όμορφες νήσους για να εργασθούν, ως εποχιακοί. Επίσης, γνωστή είναι και η εκμετάλλευση από μέρος εργοδοτών εις βάρος υπαλλήλων οι οποίοι λησμονούν πλήρως το εργατικό δίκαιο εφαρμόζοντας το δικό τους δίκαιο, το οποίο έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους γραπτούς νόμους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο τα ρεπά είναι παντελώς άγνωστα, όπως και η οικονομική ευχέρεια, ώστε να ταξιδέψουν από τον τόπο εργασίας τους στον τόπο που έχουν δικαίωμα ψήφου. Εάν λοιπόν προκηρυχθούν και δεύτερες εκλογές, τότε θα ομιλούμε περί της πλήρους έμμεσης όχι χειραγώγησης των νέων, αλλά αποκλεισμού των νέων, οι οποίοι ως νέοι επιστήμονες, φοιτητές και εργαζόμενοι που βλέπουν από διαφορετική οπτική γωνία το σήμερα της Ελλάδος αμφισβητούν τις πολιτικές που ακολουθεί η νυν κυβέρνηση.
Με τα γνωστά σε όλους μας συνθήματα κατά του πρωθυπουργού, ενώ μέρος των υπουργών και των δημοσιογραφούντων εκ των οποίων οι τελευταίοι αποτελούν ουσιαστικά έναν δεύτερο κυβερνητικό εκπρόσωπο, να τους ασκείται δριμεία κριτική μοιάζει απίθανο οι νέοι να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να τους εμπιστευθούν. Το δώρο των 150 ευρώ, ως μεταφρασμένο κατά τον γράφοντα ως τα τάλαντα για τη προδοσία προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων της εκτελεστικής εξουσίας, τύχη αγαθή, δεν γέμισε τους νέους με χαρά και δη εμπιστοσύνη προς το αλυσιτελές εμβόλιο και το κυβερνών κόμμα. Στη πραγματικότητα περιγελούσαν με αυτό το μέτρο και ξόδευαν τα χρήματα μη ευχαριστώντας την κυβέρνηση, αλλά δείχνοντας την απέχθειά τους εναντίον της.
Στο σημείο δε αυτό οφείλουμε να μην παραλείψουμε το δίκαιο αίτημα του Βαρουφάκη, ο οποίος πρότεινε να θεσμοθετηθεί δικαίωμα ψήφου για τους εποχιακούς εργαζομένους από τον τόπο εργασίας τους, όπως τούτο ισχύει επί παραδείγματι για τους στρατιωτικούς. Βέβαια, παραδέχτηκε και ο ίδιος πως δεν ελπίζει στην ευδοκίμησή του, αφού θεωρεί ότι τούτο γίνεται προς ουσιαστικό αποκλεισμό αυτών των ατόμων, που ζουν από την εργασία τους και όχι από τα επιδόματα.
Ως έπος ειπείν, η στοχοπροσήλωση της Νέας Δημοκρατίας στην ανανέωση της θητείας της δεν την φέρνει κυρίαρχη στο παίγνιο των εκλογών, αλλά μικρότερα κόμματα κυρίως αυτοπροσδιορισμένα ως αντισυστημικά να βλέπουν ως δέλεαρ το 3%. Μάλιστα, τα τελευταία έχουν εμφανώς τη στήριξη των νέων και όχι τόσο των πρώην βολεμένων συνταξιούχων από τα κόμματα που μας έφεραν την ένδεια, ενώ επίσης την αύξηση της εγκληματικότητας σε κάθε περιοχή της Ελλάδος. Οι νέοι σκεπτόμενοι με διαφορετικό τρόπο έχουν τα εχέγγυα να οδηγήσουν την χώρα σε μία καλύτερο οδό. Βέβαια, εις αυτούς οφείλουμε εκ προοιμίου να αποκλείουμε όλους όσους εντάσσονται σε κόμματα, ώστε σε καιρούς ανεργίας μέσω κομματικής ταυτότητας και ακραιφνώς πολιτικών γνωριμιών να βρουν ευκολότερα θέση εργασίας, ακόμη και στο δημόσιο τομέα εξασφαλίζοντας με αυτόν το τρόπο ες αεί μισθό και πλήρη αδράνεια.
