Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Τί κι αν παρήλθε ένα έτος ακόμα στον δαψιλή ταις απολαύσεσι βίο, τί κι αν προσετέθησαν 365 ημέρες επί της ράχης ημών, εδραίοι στην αμαρτία, προσδεδεμένοι στο πάθος, αμετανόητοι στην ψυχή επιμένουμε να αναζητούμε το υπάρξιακό μας νόημα στο απροσμέτρητο βάθος της κενότητος. Καίτοι αφιχθέντες στην μητρόπολη των εορτών, όπως λέγεται από τους Αγίους Πατέρες, ήτοι στη Σάρκωση του Θείου Λόγου, την Γένεση του Χριστού εκ γαστρός Παρθένου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, εξακολουθούμε μην οσφραινόμαστε ούτε κατ’ ελάχιστον την πνευματική ευωδία που αναβλύζει η έλευση της σωτηρίας. Τυφλά τα όμματα της καρδίας, κουφά τα ώτα της ψυχής και περιτειχισμένος με τον ογκώδη λίθο της τετράγωνης λογικής ο νούς μας αδυνατούν να μετάσχουν στην εμπειρική αλήθεια της καταβάσεως του Θεού στην γή, η οποία εγκαινίασε την ανάπλαση του Αδάμ, ήτοι την απόλυτη λύτρωση του ανθρωπίνου Γένους από τη δουλεία της αμαρτίας. Η ακολασία, η ηδονοθηρία και η υπερκαταναλωτική ψύχωση, όμως, κυρίευσαν κατά κράτος τα ενδόμυχά μας, ώστε δεν κατελείφθη ούτε χιλιοστό, για να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας, όπως στις ψυχές των Αγίων και των Μαρτύρων, των ανθρώπων που θυσιάστηκαν, για να ενωθούν με την απέραντη Αγάπη του Δημιουργού.
Μάς το μαρτυρεί απλόχερα και αποκαλυπτικά ο Άγιος Αθανάσιος: «Αὐτὸς ἐνηνθρώπισεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος έλαβε χώρα η υποστατική ένωση των δύο φύσεων ασυγχύτως, ατρέπτως και αδιαιρέτως, ώστε να εξυψωθεί, μεταρσιωθεί και ανεβεί στο κορύφωμα της Βασιλείας ο ίδιος ο κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος άνθρωπος. «Ἅμα σάρξ ἐμψυχωμένη λογική, ἅμα Θεοῦ Λόγου σάρξ ἐμψυχωμένη λογική» δογματίζει η Αγία Οικουμενική Έκτη Σύνοδος για τον Τέλειον Θεάνθρωπον. Στο μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας συνεπυκνώθη, συνεπτύχθη και συνεφύθη ίδιο το νόημα της υπάρξιακής μας περιπλανήσεως, να γίνουμε Θεοί κατά Χάριν, ἵνα ὁμοιωθῶμεν τῷ Κυρίῳ τῆς Δόξης. Δεν υπάρχει ακριβότερο δώρο, πολυτιμότερος θησαυρός, τιμαλφέστερη παρακαταθήκη από την χορηγία της αιωνίου κοινωνίας με την άπειρη Αγάπη του Υψίστου. Η μέθεξη στην εορτή των Χριστουγέννων δεν μπορεί παρά να είναι η λήψη μέρους στην εορτή της Σωτηρίας μας. Κι όμως, η σπουδαιότητα, το ανεκτίμητον και το υπέρλογον ταύτης της πανηγύρεως εξέπεσαν σε μία ποταπή, κοσμική και ουδετερόθρησκη συνάθροιση διασκεδαζόντων την κίβδηλη λάμψη του υλικού τους πλούτου, την αφθονία πολυτελών αγαθών και τον υπερκορεσμό εκπεπληρωμένων επιθυμιών. Σχημάτισε έτσι την πλάνη ο μέσος θνητός πως στους χορούς, τα ταξίδια, τα ποτά, τα μπουζούκια και τα τραπεζώματα των ημερών από τα οποία προσδοκά την κάλυψη της εσωτέρικής του αβύσσου και τη διαφυγή από την καπιταλίστική του καθημερινότητα θα εύρει την εφήμερη ανανέωση, την περιστασιακή ανάπαυλα και την παροδική αναζωογόνηση που χρειάζεται, για να συνεχίσει να διολισθαίνει στον βούρκο μιάς ρουτίνας, η οποία τον πλημμυρίζει με θλίψεις και στεναχώριες. Κι αυτό διότι αποζητεί την προσκαιρότητα της επιγείας απολαύσεως, ενώ τού παρέχεται η δυνατότητα να νοιώσει την ανεκλάλητη ευτυχία της αθανασίας. Δεν είναι δυνατόν να ζήσει κανείς Χριστούγεννα αληθινά, ορθόδοξα και μη αιρετικά, αν δεν πορευθεί όλην την Τεσσαρακοστή και το Άγιο Δωδεκαήμερο μέσα στην Εκκλησία, αν δεν αναπτύξει βιωματική σχέση με τα μυστήρια, τις ακολουθίες και τις θείες λειτουργίες, αν δεν νηστεύσει, αν δεν εξομολογηθεί καρδιακώς με δάκρυα πικράς μετανοίας και αν δεν μεταλάβει συντετριμμένος, τεταπεινωμένος και ριζικώς ηλλαγμένος το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Όπως ακριβώς κατά μείζονα λόγο extra ecclesiam nulla salus, τοιουτοτρόπως κατ’ ελάσσονα λόγο Χριστούγεννα Χωρίς Χριστό δεν υφίστανται. Η επιστροφή στην αγνότητα της παραδόσεως των πατέρων δύναται να μάς επανενώσει πραγματικά με τη λησμονημένη ουσία της εορτής. Στα διηγήματα του Φώτη Κόντογλου και του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη λανθάνει αυτή ακριβώς η βιωματικότητα των Χριστουγέννων, η οποία εχάθη στον λαό μας ολωσδιόλου μαζί με τις προηγούμενες γενεές που σε κάθε τους κίνηση δοξολογούσαν αενάως, αδιακόπτως και αόκνως τον Τριαδικό Θεό και δεν τον είχαν τοποθετήσει στην άκρη ως έκτακτο συμπλήρωμα διατροφής για εξαιρετικές περιπτώσεις ελλείψεων και αστοχίας, όπως οι σημερινοί γιαλαντζί χριστιανοί, οι οποίοι ηύρον το φώς το αληθινόν στον υπόνομο της Δύσεως, μέσα στην χοάνη των εκφυλισμένων. Η ευσπλαχνία Του προς τους ανθρώπους ήνοιξε την επουράνια απαστράπτουσα κλίμακα για την θέωσή μας κι εμείς εν αντιθέσει επιλέξαμε τον λιπαρό ερεβώδη κατήφορο των παθών, καταβεβλημένοι από τα δαιμόνια της πεπτωκυίας φύσεως μας.
Η απομάκρυνση του πληρώματος από τον Κυβερνήτη του, η εμβάθυνση της αποχής από τη μυστηριακή ζωή και η απαξίωση των όπλων που μάς παρέχει η Εκκλησία, όπως της προσευχής, της εξομολογήσεως και της Θείας μεταλήψεως, δεν μάς άγει απλώς σε μία μεταφυσικά άνευρη, πνευματικά νεκρή και χριστιανικά αποψιλωμένη πολιτεία καταδικασθέντων στην απώλεια, αλλά επικινδυνότερα σε μία αφηνιασμένη κοινωνία Τατσόπουλων, οι οποίοι στη θέα του Σταυρού σεληνιάζονται, υβρίζοντας Αγίους, βλασφημώντας ιερά και αναθεματίζοντας την μόνην αληθινή Πίστη. Αυτά τα Χριστούγεννα ας τα ζήσουμε όπως θα ήθελε Εκείνος που εγεννήθη, ἵνα σώσῃ τὸν κόσμο, μέσα στην Εκκλησία, προγευόμενοι τα εκλεκτά αγαθά της Άνω Ιερουσαλήμ.
