Γράφει ο Τάσος Μαλεσιάδας, Ιστορικός
Μπορούμε να φανταστούμε τα αναρίθμητα στίφη των εχθρών κάτω από τις ρημαγμένες οχυρώσεις. Τα ξίφη θα βυθίζονταν στη σάρκα, θα χτυπούσαν αναμεταξύ τους, σε ασπίδες, θώρακες και οι φωνές υψώνονταν.
Το βλέμμα του γέμιζε από το πλήθος των εχθρών που για μία ακόμα έφοδο συγκεντρώνονταν. Η μεγάλη βομβάρδα είχε ρημάξει μεγάλο μέρος των τειχών.
Εκείνη τη στιγμή θα έσφιξε τη λαβή του ξίφους του. Οι εχθροί τόσοι πολλοί. Και οι υπερασπιστές τόσοι λίγοι. Στιγμή απελπισίας. Κάθε δυνατός άνθρωπος έχει τις ραγισματιές του. Εκεί ανατρέχει στις ρίζες του, το παρελθόν του, τα ερεθίσματά του.
Και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε ήδη βρει τις ρίζες του· και είχε πει όταν τού ζήτησαν να παραδώσει την Πόλη: «Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Μετέβη στον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας, όπου οι προηγούμενοι αυτοκράτορες και στρατηλάτες όπως ο Ηράκλειος και ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος λάμβαναν την ευλογία Του υπέρ του Κράτους και μετέλαβε.
Μίλησε, ένιωσε, πολέμησε και έπεσε ως νέος Λεωνίδας, ως αναβιωτής των Θερμοπυλομάχων, διαχρονική απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων.
Και εκείνη τη μέρα ο θάνατός του έγινε σύμβολο, τραγούδι, παραμύθι, θρύλος, δόξα και πένθος όλων των Ελλήνων.
Η σημερινή μέρα είναι απότοκο φαύλων διακυβερνήσεων, εγκατάλειψης των ιερών αξιών και της θέλησης για αγώνα υπέρ Πίστεως, Έθνους και Κράτους. Όταν δεν είμαστε πρόθυμοι να πολεμήσουμε για όσα είναι ιδανικά, τότε οι ιδέες μας θα ηττώνται και εμείς θα σκλαβωνόμαστε.
Σήμερα δεν πρέπει να κλαίμε, αλλά να ορκιζόμαστε πως θα γυρίσουμε.
Του αυτοκράτορά μας, Κωσταντίνου Παλαιολόγου και των ηρωικών υπερασπιστών του, αιωνία η μνήμη !
