Στις 26 Οκτωβρίου ενιαυσίως οι ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί εορτάζουν τη μνήμη του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου. Πασίγνωστος και αγαπητός Άγιος της Εκκλησίας μας από την χορεία των στρατιωτικών Αγίων. Τιμάται ιδιαίτερα από όλους τους Ορθόδοξους, οι οποίοι αφιέρωσαν και αφιερώνουν πολλούς ναούς στο όνομά του, καθώς είναι θαυματουργός και μυροβλύτης! Μέχρι και σήμερα το σεπτό του σκήνωμα αναβλύζει μύρο και επιτελεί θαύματα.
Τρία θαύματα αξίζει να αναφερθούν από την πληθώρα θαυμάτων, που αφορούν ατο δεύτερο μέρος του τίτλου δηλαδή την προστασία της Θεσσαλονίκης από τον Άγιο Δημήτριο, ο οποίος είναι και ο πολιούχος της. Οι περισσότεροι φυσικά γνωρίζουν το θαύμα της απελευθέρωσης της πόλης της Θεσσαλονίκης το 1912, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, από τον τουρκικό ζυγό. Λιγότεροι, όμως, ξέρουν και τα δύο άλλα θαύματα που αποτελούν και αυτά απόδειξη για το πόσο αγαπά ο Άγιος την πόλη του και τη διαφυλάττει. Το 604 μ.Χ. Άβαροι και Σλάβοι πολιορκούν τη Θεσσαλονίκη δια θαλάσσης με μονόξυλα. Ήταν 26η Οκτωβρίου και οι Θεσσαλονικείς πανηγύριζαν τον πολιούχο τους. Οι Άβαροι γνωρίζοντας πως ο λαός ήταν συγκεντρωμένος στον ναό του Αγίου, πλησίασαν απαρατήρητοι τα τείχη. Με επέμβαση του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ο αξιωματούχος της πόλης αντιλήφθηκε το τι γινόταν και έτσι αμέσως συγκεντρώθηκαν στρατιώτες και πολίτες στα τείχη για να αναχαιτίσουν τον εχθρό. Ο θαυματουργός Άγιος έσωσε την πόλη του από τους βαρβάρους.
Το τελευταίο θαύμα που αξίζει να αναφερθεί έχει σχέση και με το ιστορικό αγιογράφησης του Αγίου Δημητρίου ως εφίππου στρατιώτου, ο οποίος σκοτώνει έναν εχθρό. Λίγοι πάλι γνωρίζουμε ποιόν σκοτώνει ο Μακεδών Άγιος με πολλούς ,μεταξύ αυτών και ο Φώτης Κόντογλου, να λένε πως είναι ο Λυαίος που σκότωσε ο Άγιος Νέστωρ με την ευλογία του Αγίου Δημητρίου. Όμως, αυτό δεν ισχύει. Ένα ιστορικό γεγονός είναι αυτό που ενέπνευσε τον αγιογράφο να φιλοτεχνήσει την εικόνα του Αγίου διαφορετικά από ό,τι συνηθίζετο (μέχρι τότε ο Άγιος Δημήτριος ήταν αγιογραφημένος σε στάση δέησης (όπως ακριβώς είναι αγιογραφημένος στον ιερό του ναού στη Θεσσαλονίκη ) ως στρατιωτικός αλλά όχι ως ιππέας). Το 1207 μ.Χ. ο Βούλγαρος τσάρος Καλογιάν ή Καλογιάννης (εξελληνισμένα Ιωαννίτζης) εκμεταλλευόμενος την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης απ’ τους Φράγκους και θέλοντας να αναστήσει τη Βουλγαρική Αυτοκρατορία αλλά και να εκδικηθεί τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο, εισβάλλει στη Μακεδονία και σε άλλα εδάφη των Ρωμιών και τα λεηλατεί. Από όπου πέρασε άφησε πίσω του χάος και πολλούς νεκρούς Ρωμιούς και έτσι ονομάστηκε “Ρωμαιοκτόνος”. Έφτασε έξω από τη Θεσσαλονίκη και τη πολιορκεί. Είχε σκοπό να κάνει την τελική επίθεση την ημέρα που εορτάζει ο Άγιος Δημήτριος. Την παραμονή του Αγίου Δημητρίου, όταν ο Καλογιάννης αποσύρθηκε για ύπνο, είδε, όπως λέει η παράδοση, στον ύπνο του έναν καβαλάρη να τον χτυπά με δόρυ στα πλευρά. Τελικά ο Καλογιάν ανήμερα του Αγίου Δημητρίου πέθανε από πλευρίτιδα. Η πολιορκία λύθηκε πάλι χάριν στη θαυματουργική επέμβαση του Θεσσαλονικέως Αγίου.
Ας πρεσβεύει υπερ ημών ο Άγιος Δημήτριος, το καύχημα των Θεσσαλονικέων!
