Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Σαν σήμερα, 10 Νοεμβρίου 1924, αναχωρεί για την αιώνια ζωή ένας μεγάλος Άγιος, ένας Άγιος απόλυτα συνδεμένος με την Μικρά Ασία και τα βάσανα του διωγμού. Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης που εφημέρευε στον ευλογημένο τόπο των Φαράσων της Καππαδοκίας. Η Αγιότητα του γνωστή από τότε που ζούσε ακόμη. Χιλιάδες Ρωμιοί και Τούρκοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι έβρισκαν ψυχική και σωματική γιατρειά κοντά του . Η προσευχή του έφτανε για μην πάθουν κανένα κακό τα Φάρασα. Όσοι από τους Τούρκους πάτησαν εχθρικά το πόδι στο ευλογημένο χωριό το μετάνιωσαν. Γιατρός δεν υπήρχε γιατί όλα περνούσαν με τις προσευχές του Χατζηεφεντή. Ασκητικός, πράος, όμως έκρυβε την Αγιότητα του για να μην σκανδαλίζει κανέναν. Τον αγαπούσε το ποίμνιο του πάρα πολύ. Ήταν για εκείνους πραγματικός πατέρας. Δεν μπορούσαν να σκεφτούν την ζωή τους χωρίς εκείνον.
Ο Άγιος Αρσένιος ως είναι γνωστόν ήταν ο ιερέας που βάπτισε τον μεγάλο επίσης όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, την ώρα του ιερού μυστηρίου ο Άγιος Αρσένιος είδε εν Θεώ όραση το νυν Άγιο Παΐσιο ενδεδυμένο το ιερό ράσο και του έδωσε τον όνομα του, τον άφησε στο πόδι του, φρουρό της Ρωμιοσύνης. Λίγες μέρες προτού φύγουν ο Άγιος Αρσένιος ανακοίνωσε στους χωριανούς του ότι μαζί τους θα έμενε μόνο 40 ημέρες. Προφήτεψε μάλιστα ότι θα τους έστελναν σε ένα νησί ονόματι Κέρκυρα. Και πράγματι μετά από αρκετή ταλαιπωρία έφτασαν στο νησί της Κέρκυρας. 40 ημέρες μετά ο Μέγας αυτός Άγιος της Ανατολίας έφυγε αφού πρώτα είδε την Παναγία να τον ξεναγεί στο σπίτι της – το Άγιον Όρος. Αποχαιρέτησε το ποίμνιο του και αναχώρησε για εκεί που ανήκε στον Παράδεισο δίπλα στον θρόνο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Δάκρυα και στεναχώρια ήταν το συναίσθημα που είχαν οι ταπεινοί Φαρασίωτες που πίστευαν ότι ορφάνεψαν. Όμως, τόσο τους αγαπούσε ο Θεός και ο Άγιος τους που είχαν διάδοχο του Αγίου Χατζηεφεντή, τον Άγιο Παΐσιο τον σύγχρονο Άγιο Κοσμά τόν Αιτωλό.
Ο Άγιος Παΐσιος ήταν εκείνος που έκανε την ανακομιδή των λειψάνων του Οσίου Αρσενίου, ευλόγησε το χτίσιμο δύο μοναστηριών αφιερωμένων στον Άγιο Χατζηεφεντή της Ανατολής, τον Άγιο Ασκητή της Καππαδοκίας, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ο Άγιος Παΐσιος είχε πάντα προστάτη και καθοδηγητή τον Άγιο Αρσένιο και πολλές από τις προφητείες είναι δικές του. Ενώ, δεν είναι λίγες οι φορές που έχει μεσιτεύσει για την εν Χριστώ πορεία και του δικού μας Συλλόγου, της ανεξάρτητης και ακομμάτιστης εθνικοπατριωτικής νεολαίας της Ελληνικής Ορθόδοξης Νεολαίας, της δικής μας Ε.Ο.Ν. !
Την ευχή και τις πρεσβείες Του να έχουμε, να μας ευλογεί και να πρεσβεύει για την επιστροφή μας στα ιερά χώματα μας.
Πολύ ωραίο το άρθρο ευλογημένη Ραφαηλία.
Σε αυτό που γράφεις στο Άρθρο
σου:
Γιατρός δεν υπήρχε γιατί όλα περνούσαν με τις προσευχές του Χατζηεφεντή.
Πράγματι!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν από τα Φάρασα της Καππαδοκίας δήλωσαν όλοι με μία φωνή ότι πριν έρθουν στην Ελλάδα δεν γνώριζαν τι θα πει η λέξη γιατρός.
Για ότι ασθένεια είχαν σωματική η ψυχική απευθυνόταν στον Άγιο Αρσένιο και Ω του θαύματος θεραπευόταν.
Δήλωσαν, όταν ήρθαμε εδώ στην Ελλάδα μάθαμε τι θα πει η λέξη γιατρός.
Έτσι είναι, όσο αδειάζουν οι Εκκλησίες γεμίζουν οι φυλακές και τα ψυχιατρεία.
Θα αναφερθώ και σε έναν άλλο Μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας μας, πραγματικό Λιοντάρι του πνεύματος.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ήταν Ηγούμενος στην Μονή Στουδίου. Κοντά στο Θεόδωρο το Στουδίτη μαζευτήκανε 1.000 νέοι!
Λεβεντιά και δόξα. Στρατιώτες του Χριστού, και είχε 1000 Μοναχούς πραγματικά Λιοντάρια και όχι κηφήνες.
Να κάνω μία παρένθεση (Στους Δεσποτικούς θρόνους, κάτω δεξιά και αριστερά υπάρχουν δύο λιοντάρια. Για να μας δείξουν ότι οι Επισκοποι, είναι Λέοντες πυρ Πνέοντες. Σήμερα θα έπρεπε να βγούνε τα λιοντάρια. Γιατί μόνο Λιοντάρια δ αλλά λαγοί).
Όταν ο αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος ο έκτος ο κοπρώνυμος έδιωξε την γυναίκα του και την έκλεισε σε μοναστήρι για να μην τον ενοχλεί. Και πήρε μία παλλακίδα υπηρέτρια του παλατιού για σύζυγο του δεν μίλησε κανένας ούτε ο Πατριάρχης.
Μίλησε μόνο ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και έπαυσε να μνημονεύει και τον αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη.
Τι έκανε;
Πρώτον έπαυσε το μνημόσυνο, το πολυχρόνιο, του βασιλέως Κωνσταντίνου του ΣΤ΄.
Δεύτερον έπαυσε το μνημόσυνο του πατριάρχου Ταρασίου (784-806).
Τρίτον ξεσήκωσε το Λαό. (σσ. σήμερα κοιμίζουν τον Λαό)
Τέλος, νύχτα η ώρα, έκανε λιτανεία μεσ’ στὴν Κωνσταντινούπολι και έσεισε ολόκληρη την Πόλι.
Το αποτέλεσμα;
Ανοίξτε την ιστορία να μάθετε το αποτέλεσμα.
Ο βασιλιάς ταράχτηκε. Και τι σκέφτηκε. Προσπάθησε με κολακείες και άλλα μέσα να κάνη τον Άγιο Θεόδωρο να συγκατατεθή, εκμεταλλευόμενος και κάτι άλλο πολύ σημαντικό.
Και το σημαντικό αυτό στοιχείο είνε, ότι η Θεοδότη, που πήρε ως βασίλισσα στ’ ανάκτορα ο Κωνσταντίνος διώχνοντας την Αγία του γυναίκα τη Μαρία, η Θεοδότη αυτή ήταν εξαδέλφη του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου!
Αν ήταν κανένας άλλος, θα είχε χαρά και αγαλλίασι. Αφού η εξαδέλφη του έγινε βασίλισσα, θα μπορούσε πλέον ν’ ανεβαίνῃ στα ανάκτορα και να επιτυγχάνη ό,τι θέλει.
Εκείνος όμως δεν σκέφθηκε έτσι. Ιδού το μεγαλείο του Αγίου.
Δεν ανήκε στην κατηγορία εκείνων που έχουν υπεράνω του πνευματικού χρέους τις κοσμικές σχέσεις και υπεράνω της πνευματικής συγγενείας την κατά σάρκα συγγένεια.
Όχι. Πάνω από τη σάρκα είνε το πνεύμα.
Ο Χριστός είπε· «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα (ή αδελφούς ή γυναίκα ή άλλους συγγενείς) υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. 10, 37).
Έρχονται στιγμές, που θα θυσιάσης όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά και το Μοναστήρι σου· καλείσαι να το κάνης ολοκαύτωμα για τη δόξα του Χριστού.
Κι όπως κάτω στην Κρήτη, στο Αρκάδι, ο Γαβριήλ έβαλε φωτιά κ’ έκαψε το Μοναστήρι, και η φλόγα του Αρκαδίου φώτισε τον κόσμο και συνετέλεσε τα μέγιστα στην απελευθέρωσι της Κρήτης, έτσι κι ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης δεν λογάριασε το Μοναστήρι του, τι θα απογίνει.
Για να κτίση το περιλάλητο Μοναστήρι του Στουδίου, κατέβαλε κόπους και μόχθους ετών.
Αλλά ήρθε στιγμή που, για να διατηρήση το Μοναστήρι του, έπρεπε να κάνη συμβιβασμούς σε ζητήματα Ορθόδοξου Πίστεως.
Τότε εκείνος δεν λυπήθηκε το Μοναστήρι του. Δεν είπε Θα υποχωρήσω.
Αλλά σε μια στιγμή, δραματική στιγμή της ιστορίας, το «έκαψε» το Μοναστήρι, το έκανε λιβάνι και θυσία. Τότε το Μοναστήρι αυτό διαλύθηκε.
Από τους χίλιους Μοναχούς, που διώχθηκαν βιαίως, άλλοι πέθαναν στην εξορία, άλλοι υποβλήθηκαν σε ποικίλες δοκιμασίες και μαρτύρια ομολογώντας την Ορθόδοξο Πίστις, υπέστησαν κακώσεις, έχασαν τα μάτια τους η άλλα μέλη του σώματός τους.
Σκορπίσθηκαν οι σεβάσμιοι Μοναχοί, ερείπια έγινε το περίφημο Μοναστήρι.
Τέσσερις φορές εξορίστηκε και εκοιμήθη στην εξορία μετά από πολλά μαρτύρια και βάσανα.
Έχει γράψει το Τριώδιο που ανοίγει την Αγία και Μεγάλην Τεσσαρακοστή, το Πεντηκοστάριο και Νεκροσιμες Ακολουθιες.
Και στην εικονομαχία αυτός ο Λέων είναι που πάλεψε.
Και αυτό που ψάλλουμε: ΤΗΝ ΑΧΡΑΝΤΟΝ ΕΙΚΌΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΎΜΕ ΑΓΑΘΈ…
Την ημέρα της Ορθοδοξίας ο Άγιος Θεόδωρος το έγραψε.
Εορτάζει στις 11 Νοεμβρίου. Και η καλύτερη τιμή που μπορούμε να του κάνουμε είναι: ΤΙΜΉ ΑΓΊΟΥ ΜΊΜΗΣΙΣ ΑΓΊΟΥ.
Να πρεσβεύει στον ΔΕΣΠΌΤΗ ΧΡΙΣΤΌ ΜΑΣ.
Να μας δώσει λίγο θάρρος από αυτό που είχε ο Ιδιος. Γιατί αυτό έχουμε ανάγκη όλοι μας σήμερα και ειδικά εσείς οι Νέοι που αγωνίζεστε για Χριστό και Πατρίδα.
Τις ευχές και πρεσβείες του να έχουμε του ΑΓΊΟΥ ΘΕΟΔΏΡΟΥ του ΣΤΟΥΔΊΤΗ. Αμήν.
Να κάνω και μία διευκρίνιση για αυτό που γράφω στο τέλος.
ειδικά εσείς οι Νέοι που αγωνίζεστε για Χριστό και Πατρίδα.
Όταν λέω την λέξη Νέοι, ενώ τους Νέους ανθρώπους, δηλαδή εσάς Αγόρια και Κορίτσια.
Γιατί η ευλογημένη Ραφαηλία κορίτσι είναι, αλλά βάζει τα γυαλιά σε πολλά αγόρια.
Και πάλι συγχαρητήρια για το Άρθρο σου!