Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Η αξιακή κατάπτωση του λαού μας, ο ηθικός ξεπεσμός της νεολαίας και η μελανόμορφη σκιαγράφηση της εθνικής μας μοίρας, όπως κάθε μείζον εγγενές κοινωνικό πρόβλημα, μετετράπησαν εδώ και δεκαετίες σε διακρύβρεχτες κοινότυπες διαπιστώσεις, σε μία ακόμα άηχη και ασυγκίνητη ανιαρώς επαναλαμβανόμενη δήλωση προς επιβεβαίωση της μιζέριας μας. Η επάνοδος κάθε εορταστικής περιόδου κορυφώνει την εμπέδωση τόσο της πολιτισμικής μας κατρακύλας όσο και της προειλημμένης επιλογής του θνήκοντος Έθνους μας να παραμένει ες αεί στην οιονεί καθιζήματος κατωτέρα του έως του νύν πνευματική στάθμη. Οι προεόρτιες ημέρες των Χριστουγέννων επανέφεραν στην επιφάνεια τον βούρκο της κοινωνικής μας ευτέλειας. Αυτό, όμως, που διεγείρει ενιαυσίως τα αισθητήρια της παρατηρήσεώς μας δεν είναι πλέον ούτε η εξαλλαγή της Εορτής αυτής καθ’ εαυτήν ούτε η στρέβλωση του μεταφυσικού της μηνύματος όσο η έτος κατ’ έτος οριστικοποίηση της εξαλείψεώς της από το συλλογικό υποσυνείδητο. Ο χρόνος τείνει να θεραπεύει τα λάθη του παρελθόντος. Κατά παρέκκλησιν τούδε του εμπειρικού κανόνος, στην προκειμένη φαίνεται να επιρρωνύει, επεκτείνει και μεγιστοποιεί θλιβερώς ως ανήκεστη την βλάβη στον ψυχισμό του νεωτέρου Ελληνισμού.
Η επιβολή του εκσυγχρονισμού ως αναγκαίας προϋποθέσεως της παγκοσμιοποιήσεως εξετόπισε κάθε έννοια παραδόσεως, εθίμου και εκκλησιαστικής ζωής μέσα στα οποία φώλιαζε πάντα το νόημα της Χριστουγεννιάτικης πανηγύρεως. Η Ενανθρώπισις του Υιού και Λόγου του Θεού από κοσμογονικό θρίαμβο της θεανθρώπινης φύσεως, ανεκλάλητη χαρά μετοχής στην κατά Σάρκα υπόσταση του Θείου Βρέφους κατέληξε ένα οικουμενιστικό τσαντίρι, μία κοσμική συνεστίαση αχαλίνωτης ηδονής και κίβδηλου συναισθηματισμού. Το λειτουργικό βίωμα, η νηστεία, η κατανυκτική προσευχή, η συστολή και καρτερική υπομονή μέσα από την μυστηριακή μέθεξη παρεχώρησαν ολοκληρωτικώς και αμετακλήτως την θέση τους στα λαμπυρίζοντα λαμπιόνια των μεταλλικών ελάτων, τα τουρκομπαρόκ στολίδια των εμπορικών βιτρίνων, την άκρατη οινοποσία, την ασύδοτη κρεατοφαγία και τις αγαπουλίστικες ψευδοπασιφιστικές αγαθοεργίες, που επιβάλλουν οι ευκαιριακοί εθελοντισμοί του τεκτονισμού. Η υποκριτική αλληλεγγυή πλαισιωμένη από ουδετερόθρησκες ευχές κενού περιεχομένου προς αποφυγήν κάθε μνείας σε Χριστό, Μεσσία και Ορθοδοξία, επισκιάζει κάθε χρόνο την ουσία, το βάθος και την αλήθεια της του Χριστού Γενέσεως. Οι μηχανισμοί της Νέας Τάξης αξιοποιώντας την ισχύ της εικόνος, της τεχνολογίας και του ενστίκτου κατήνεγκον να αναμορφώσουν άρδην τα Χριστούγεννα σ’ αυτό, που πάντα το μεγάλαιο κεφάλαιο ως ελέγχον τον πλανητικό πλούτο επεδίωκε, ήτοι μία παγκόσμια εξόρμηση στις πολυεθνικές αγορές για κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκευτικής δοξασίας, με στόχο το απύθμενο κέρδος της ολιγαρχίας.
Το οικονομικοκοινωνικό μοντέλο του καπιταλισμού, η ετέρα όψη της υλιστικής κοσμοθεάσεως, ως προαγωγός της ατομικής ευδαιμονίας, δεν ανεγνώρισε ποτέ ως μέσο επιτεύξεως της τελευταίας τα συνεπαγόμενα του Πνεύματος. Ο άνθρωπος βεβυθισμένος στην ερεβώδη άβυσσο των επιφανειακών, εγκοσμίων και σαρκικών επιθυμιών, τις πλείονες φορές ανεπαισθήτως, ευνουχίζεται, στειρώνεται και νεκρώνεται πνευματικά, προκειμένου να εστιάσει αποκλειστικώς στην θήρα της απόλαυσης, του χρήματος και της προσκαίρως φωσφοριζούσης ευαρεσκείας. Τα Χριστούγεννα αποκεκομμένα πλήρως από το μεταφυσικό τους υπόβαθρο κατήντησαν αγαστό πεδίον επιδείξεως της κατασκευασμένης μας ευτυχίας, μία τεχνητή αρένα καταναλωτισμού στην οποία ο θνητός καλείται να εγκλωβιστεί στην φθορά και να υπηρετήσει την πεπερασμένη του φύση, παραγνωρίζοντας την απόστολή του ‘‘ἵνα ὁμοιωθῇ τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ’’. Ο Αδάμ αναπλάσσεται, ο Άναρχος Θεός εν τη Παρθένω κατώκησεν και ο εν παντί Αχώρητος εν γαστρί εχωρήθη, όπως ψάλλεται στις καταβασίες, αλλά ο άνθρωπος ούτε ανεπλάσθη ούτε την αμαρτία απεκάθαρε ούτε εκ του σκότους ανεκλήθη. Παραδοθείς αμαχητί στις λεγεώνες της αθεΐας και του ατομοκεντρισμού βαδίζει ταχέως και ακωλύτως την ατραπό της αιώνιας δυστυχίας.
Κάθε χρόνο η αναβίωση, η επανόρθωση και αποκατάσταση της πραγματικής εορτής των Χριστουγέννων αναφαίνονται ως το μεγάλο στοίχημα, το οποίο υπάρχει ανάγκη να κερδηθεί, με την επιστροφή στην ορθόδοξη θεολογική τελεολογία, την μακραίωνη ελληνική παράδοση, την τοπική λαογραφία και την πολιτισμική μας κληρονομιά, όπου εντοπίζεται η πεπατημένη οδός της αγιωσύνης. Για να είναι τα επόμενα ή ακόμα και αυτά τα διανυόμενα Χριστούγεννα αληθινή μετοχή στο υπερφυσικό γεγονός της Σαρκώσεως, κοινωνία με τον ως μόνο υπάρχοντα Τριαδικό Θεό της Αγάπης και της αλληλοπεριχωρήσεως ας εγκαινιάσει ο καθένας μία νέα σχέση με την Εκκλησία και τον μυστήριακό της βίο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, για να μην σβήσει ποτέ μέσα μας η φλόγα της Εορτής. Εκ μέσης καρδίας Άγια και Ευλογημένα Χριστούγεννα σε κάθε ελληνική και δη ορθόδοξη οικογένεια !
* Άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» 24/12/2021
