Ο Άγιος Παΐσιος, ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης αγκάλιασαν την Παναγία Παρθένο και θέλησαν να τη μιμηθούν, θέλησαν να γίνουν και εκείνοι παρθένοι. Με τη χάρη του Θεού τα κατάφεραν και ο Θεός τους αντάμειψε, τους έδωσε χάριν αντί χάριτος. Ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης είχε τέτοια αγάπη για την καθαρότητα και της ψυχής και του σώματος και τόσο πολύ αγάπησε αυτήν την κατάσταση που θαυμάζει κανείς στο πρόσωπο της Παναγίας, που ευλαβείτο και το ίδιο του το σώμα. Ακόμα και όταν είχε τη φυσική του ανάγκη, όπως κάθε άνθρωπος, πρόσεχε τα μέλη του να μη σκανδαλιστεί ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν τόσο καθαρός που μοσχοβολούσε το νοσοκομείο όταν άλλαζε φανέλα. Τέτοια χάρη είχε πάρει από τον Θεό, ακόμη και τα εσωτερικά του ρούχα μύριζαν όμορφα. Και παρόλο που ήταν γίγαντας του πνεύματος είχε μία λεπτότητα, μία εσωτερική ευαισθησία – όχι από αυτές τις εύκολες, τις εξωτερικές, – και μία προσπάθεια να κρατά καθαρή την ψυχή και το σώμα του. Κι έβλεπες έναν άνθρωπο με χίλια χαρίσματα να κρατιέται σε ταπείνωση. Η ταπείνωση με την καθαρότητα πάνε πολύ κοντά. Δεν γίνεται να είσαι μέσα στην αμαρτία και να είσαι και ταπεινός. Όχι. Γιατί την αμαρτία τη γεννά ο εγωισμός. Ενώ αυτός που κρατιέται καθαρός σίγουρα έχει και ταπείνωση, αλλιώς δεν μπορεί να κρατηθεί καθαρός. Ο Άγιος Πορφύριος τα ίδια. Από μικρό παιδί δόθηκε στην αγάπη του Θεού για να κρατηθεί καθαρός από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος. Κι εμείς θα μαζευτούμε στις Εκκλησίες, θα πούμε «Τείχος ει των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε» και δεν θα έχουμε μπροστά μας το όραμα της παρθενίας. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους καλόγερους, είναι ακόμη και για τους έγγαμους.
Οι έγγαμοι μπορούν να είναι εγκρατείς και παρθένοι στην ψυχή. Ο Μέγας Βασίλειος λέει «Είδα πολλούς παρθένους στην ψυχή και πολλούς που δεν άγγιξαν γυναίκα να είναι πιο πόρνοι από τους πόρνους». Φοβόταν για τον εαυτό του και παρακαλούσε τον θεό να τον αξιώσει και αυτόν της παρθενίας – που ήταν παρθένος ο Μέγας Βασίλειος. Θα μαζευτούμε, λοιπόν, να μακαρίσουμε την παρθενία και ταυτόχρονα μπαίνοντας και βγαίνοντας από αυτή την Εκκλησία θα την έχουμε συκοφαντήσει με τις ίδιες μας τις επιλογές. Φτιαχνόμαστε σαν εμπόρευμα. Πουλάμε τον εαυτό μας σαν σκεύος ηδονής. Μας έχει πείσει ο εκπεσών άγγελος, ο Εωσφόρος, ότι έτσι πρέπει να κάνουμε. Και οι άντρες και οι γυναίκες σήμερα στολίζονται για να πάνε στην Εκκλησία. Πηγαίνοντας, όμως, έτσι έχουν ακυρώσει τον μισό τους αγώνα. Γιατί δεν το κάνουν για να είναι όμορφοι και να χαίρονται, αλλά για να προκαλέσουν ο ένας τον άλλο. Και ερχόμαστε εδώ μέσα και πολλές φορές κάνουμε ανταλλαγή δαιμονίων, ανταλλαγή παθών. Αντί να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στον αγώνα, συνδαυλίζουμε ο ένας τα πάθη του άλλου. Και μετά λέμε «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε» και ενδεχομένως δακρύζουμε και λιγουλάκι και συγκινούμαστε.
Να σε ποια επανάσταση μας καλεί η Εκκλησία. Νομίζετε ότι οι επαναστάσεις γίνονται μόνο με τα όπλα; Αυτές είναι οι εύκολες επαναστάσεις με πολύ μικρά αποτελέσματα, σαν τη μικρή Ελλαδίτσα μας. Είναι μεγάλοι οι Ήρωες του ’21, πάρα πολύ μεγάλοι, δώσανε πολλά. Ξέρετε, όμως, ποιοι είναι μεγαλύτεροι από αυτούς τους Ήρωες; Οι Νεομάρτυρες της τουρκοκρατίας. Γιατί αυτοί δώσανε στους Ήρωες του ’21 το μήνυμα ότι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχει Ανάσταση. Αυτοί εδραίωσαν στο γένος ένα αδούλωτο φρόνημα. Οι Ήρωες του ’21 ήταν άνθρωποι και αυτοί με πάθη και ατέλειες. Ο αγώνας τους είναι, βέβαια σπουδαίος και γενναίος γιατί οι μεγαλύτεροι εκπρόσωποί του έδειξαν ανιδιοτέλεια. Γι’ αυτό τους μακαρίζουμε και τους αξίζει. Έβαλαν μπροστά το κοινό συμφέρον και έκαναν αυτήν την επανάσταση.
Αν θέλουμε, όμως, να είμαστε αμερόληπτοι και αντικειμενικοί, αυτοί πέτυχαν λιγότερο από τους Νεομάρτυρες της Εκκλησίας. Οι Νεομάρτυρες πέτυχαν το τέλειο γιατί κρατούν ακόμη ζωντανή τη Ρωμιοσύνη μες στις καρδιές μα, συντηρούν μέσα μας το όραμα – όχι μίας μεγάλης Ελλάδας ιμπεριαλιστικά – μίας πολύ μεγάλης αυτοκρατορίας του Ορθόδοξου Πνεύματος. Οι Ήρωες του ’21 το μόνο που μπορούν να μας δώσουν είναι μία μικρή Ελλάδα. Στην αρχή ήμασταν μέχρι τη Λαμία, σιγά – σιγά φτάσαμε μέχρι τη Λάρισα και λίγο πιο πάνω και ακόμη μιλάμε για αλύτρωτες πατρίδες. Αν, όμως, είχαμε κάνει εσωτερική επανάσταση της αρετής, της καθαρότητας και της ταπείνωσης, που θα ήμασταν σήμερα; Που θα ήταν το γένος; Πολλές φορές μιλάμε χωρίς να ξέρουμε ιστορία.
Μόλις ελευθερώθηκαν το ’21 τα πρώτα χωριά της Πελοποννήσου – και σιγά σιγά της Στερεάς Ελλάδας, άρχισε η διχόνοια στους Πελοποννήσιους και τους Ρουμελιώτες. Να πως τα πάθη μας υποδουλώνουν χειρότερα από τους Τούρκους. Οι μεν σκότωναν τους δε. Τα παιδιά του Κολοκοτρώνη τα σκότωσαν Έλληνες. Τι δείχνει αυτό; Ο Τούρκος ήταν ένας εχθρός, ορατός εχθρός. Οι αόρατοι εχθροί είναι χειρότεροι. Αργότερα ήρθαν καινούριοι διχασμοί και το ’40, δεν φτάνει που φεύγοντας οι Γερμανοί άφησαν πίσω τους συντρίμμια, πολεμούσε ο αδερφός τον αδερφό στα βουνά. Να, λοιπόν, ποια είναι η πραγματική δουλειά μας και ποια έξοδο μας καλεί η Εκκλησία να κάνουμε: έξοδο από τη δουλεία των παθών μας. Αν αυτό το καταλάβουμε τότε υπάρχει περίπτωση να ελευθερωθούμε. Ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Μέρκελ, ούτε οι Σιωνιστές, ούτε κανένας μας έχει υπόδουλους. Αν εμείς δεν θέλουμε να είμαστε υπόδουλοι, δεν είμαστε. Δεν μπορεί να λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός «Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Αυτά τα δύο κανείς δεν μπορεί να σας τα πάρει, εκτός αν τα δώσετε μόνοι σας»• κι εμείς να πιστεύουμε ότι είμαστε δούλοι. Όχι. Αν τα δώσουμε εμείς τότε είμαστε δούλοι.
Εμείς, όμως την ψυχή μας την έχουμε δώσει έρμαιο των παθών, σκλάβα στα σκλαβοπάζαρα της αμαρτίας. […]
Η Παναγία μας και η Εκκλησία μας καλούν σήμερα σε αυτή την επανάσταση: να ανακαινιστούμε, να καθαριστούμε. […]
Μένει σε εμάς το αν θα πάρουμε στα σοβαρά αυτόν τον αγώνα, αν θα θελήσουμε να μοιάσουμε της Παναγίας και των Αγίων μας και αν θα θελήσουμε να κάνουμε την εσωτερική ρήξη με τον κακό εαυτό μας. […]
Δεν αρκεί μόνο να τραγουδάμε μόνο τα όμορφα τραγούδια που υμνούν τον αγώνα του ’21. Για να μπορούμε να γιορτάσουμε τον Κολοκοτρώνη πρέπει να είμαστε μέτοχοι της δικής του εσωτερικής πάστας.
~ Από το βιβλίο «Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΠΙΝ ΣΟΥ» του Πατρός Γεωργίου Σχοινά
Χριστιανός σημαίνει συνεχώς και άγρυπνος αμυνόμενος κατά του διαβόλου και όλων των δικών του, που δεν λείπουν από ανάμεσά μας.
Οι Άγιοι Μάρτυρες είναι αυτοί που υπέγραψαν την μαρτυρία της Πίστεως και της αγάπης τους προς τον Χριστό με το ίδιο τους το αίμα.
Αποτελούν το πιο επίλεκτο σώμα της Εκκλησίας, αφού Αυτή θεμελιώθηκε επί του Αίματος του Κυρίου μας αλλά κατ’ επέκτασιν και στα αίματα των Μαρτύρων
Πολλές φορές ο Πρώτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος ομολογεί όχι μονάχα τα παθήματά του, αλλά και τον πόλεμόν του κατά πάντων των οργάνων του διαβόλου.
Και, φυσικά σε κάθε μάχη έχουμε και Μάρτυρες.
Τον ακούμε γράφοντας στους Χριστιανούς της Εφέσου να λέγει:
«Ουκ εστίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου» (Εφεσ. 6,12).
Δεν θρηνούμε για τα θύματα της μάχης κατά του διαβόλου.
Τους Αγίους Μάρτυρες, τους τιμούμε και πανηγυρίζουμε στη μνήμη τους.
Τους τιμούμε ως «καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες».
Ο Μαρτυρικός θάνατος χαρά και στέφανος.
Μάθημα για όλους μας, μα και παρηγοριά μας. Ο θάνατος των Μαρτύρων δεν είναι θάνατος, αλλά ζωή που δεν έχει τέλος.
Τέτοια είναι η δύναμη των Μαρτύρων, σαγηνεύει τα πλήθη ακόμα των ειδωλολατρών.
Πολλές ήταν οι φορές ακόμα και μέσα στο Κολοσσαίο πού οι ειδωλολάτρες βλέποντας την ανεξικακία των Χριστιανών που ακόμα και τα άγρια και αιμοβόρα θηρία δεν τους πείραζαν, να βροντοφωνάζουν με όλη τους την δύναμη.
ΜΈΓΑΣ Ο ΘΕΌΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΏΝ!
Αυτήν την Πνευματική λεβεντιά είχαν και οι Πρόγονοί μας και δεν αλλαξοπίστησαν στα 400 χρόνια σκλαβιάς και 500 χρόνια εδώ στην Θεσσαλονίκη μας.
Και τώρα εμείς για ένα ξεροκόμματο θα δώσουμε αμαχητί την ελευθερία μας;
Μη γένοιτο!