Ο Χριστός θέλει ψυχωμένους, όχι ευνούχους και φοβισμένους

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ 

Όταν ο λαός μας αλλοτριώθηκε ριζικά, άρχισε να αποκτά όλο και εκτενέστερα αυτό το μικρόβιο της ραθυμίας και της λιποψυχίας, να θέλουμε όλα να μάς τα λύσουν οι άλλοι, να μην κοπιάσουμε εμείς, να μην χρειαστεί να συγκρουστούμε, να μην χαλάσουμε τις σχέσεις, τα συμφέροντα, τις παρέες, τη βόλεψη μας, να έχουμε αυτό που θέλουμε αναίμακτα. Έρχεται, όμως, ο καιρός που επιτρέπει ο Ύψιστος όλοι μας να δοκιμαστούμε, για να φανεί τι πράγματι ποθούμε σ’ αυτήν την ζωή, το θέλημα του Θεού ή τις πρόσκαιρες ανέσεις αυτού του κοσμικού βόθρου στον οποίον ζούμε; Ο Προσωπικός Αριθμός, ο οποίος εμφανίζεται δια της δελεαστικής παγίδος της παροχής ευκολιών στην καθημερινότητα μας ώστε να μάς πείσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η αιτία όλων των δεινών του συλλογικού μας βίου είναι ότι δεν έχουμε εκχωρήσει όλες τις δικές μας εξουσίες (ήτοι ελευθερίες) στο πανούργο κράτος των σιωνιστών που μάς αγαπά και εργάζεται νυχθημερόν για να μάς εξυπηρετήσει, ώστε να ενεργεί στο όνομα και για λογαριασμό μας απόλυτα για τα πάντα, αναδεικνύει αυτό ακριβώς το δίλημμα: θέλουμε να παραμείνουμε κάτοχοι του αυτεξουσίου ή προτιμάμε να μετατραπούμε σε όργανα ελέγχου των δυναστών μας;

Μπροστά στην εκκωφαντική σιωπή μιάς αξιολύπητης οικουμενιστικής ιεραρχίας, η οποία έχει μετατραπεί σε υπόδειγμα προσκυνημένης δημοσιοϋπαλληλίας των χιλίων ευρώ, ο Θεός φωτίζει τις ψυχές εκείνων που φέρουν μέσα τους κρυμμένο ένα Καντιώτη, ένα Σωτηρόπουλο, ένα Μυτιληναίο. Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος μη υπολογίζοντας έμπροσθεν της δόξης του ονόματος του Κυρίου πραξικοπήματα καμουφλαρισμένα τις συνόδους των εκλεκτών παίδων της κυβερνήσεως εξεστόμισε αυτό που άλλοι ριψάσπιδες δεν τόλμησαν, ότι η αριθμοποίηση του ανθρωπίνου προσώπου όχι απλά ανάγεται σε ζήτημα αυστηρά θεολογικό, αλλά άγει στην δουλεία του ανθρώπου, διότι παρέχει καθολική δικαιοδοσία στην πολιτεία να ρυθμίζει άχρι αναπνοής και όνυχος τη ζωή του, χωρίς περιορισμούς, χωρίς δυνατότητα εναντιώσεως, χωρίς δικαίωμα προσβολής οιασδήποτε πράξεως της θίγει τον σκληρό πυρήνα της ιδιωτικής σφαίρας, της σκέψης, των συναισθημάτων και του εσωτερικού μας κόσμου. Οι Άγιοι μας είναι το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο, όπως ακούμε συχνά πυκνά. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για όλους όσοι ως καταυγάζουσες μονάδες, χωρίς τον φόβο της διώξεως, την ανησυχία της περιθωριοποιήσεως και το άγχος της απομονώσεως και των ποινών, εγείρουν ανάστημα λεβεντιάς, για να μην στεναχωρήσουν τον Χριστό, να παραμείνουν εδραίοι στις εντολές Του, πιστοί στη βούληση Του. Το ράσο που κάνει αντίσταση στις ημέρες μας θα σταθεί δίπλα στους λαϊκούς που έχουν πάρει σοβαρά τη σωτηρία της ψυχής τους. Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε ακολούθως είναι απροσμέτρητα σημαντικές, για να εξακολουθούμε να κοιτάμε την πάρτι μας, να ενδιαφερόμαστε για την εφήμερη καλοπέρασή μας και να αποφεύγουμε να τοποθετηθούμε μέχρι να συνθηκολογήσουμε. Έχω ξαναγράψει πως από την κοινωνική δικηγορία μέχρι το πεζοδρόμιο των επάλξεων οφείλουμε να εκπέμπουμε κραταιό μήνυμα, ότι δεν υποχωρούμε. Χωρίς δισταγμούς, χωρίς στρογγυλοποιήσεις, χωρίς μετριότητες. Κι αυτό φαίνεται ήδη από τώρα, πολύ πριν ξεκινήσουν τα μέτρα κοινωνικού στραγγαλισμού για την υποχρεωτική αποδοχή του προσωπικού αριθμού ως προϋποθέσεως αναγνωρίσεως μας από το κράτος ως υπαρκτών θνητών, από την προσπάθεια μας να βρούμε μία ανώδυνη εργασία για να κωλοβαράμε χωρίς να ιδρώσουμε, ή να γινόμαστε αντικείμενα εκμεταλλεύσεως από τον κάθε εργοδότη απλά επειδή δεν έχουμε την αξιοπρέπεια να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ως εικόνα Θεού, μέχρι την επιλογή ενός συζύγου που δεν θα διαφωνεί, δεν θα μάς τονίζει τα λάθη μας, θα είναι πλήρως χειραγωγήσιμος, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς υπόληψη, άχρηστος μεταξύ αχρήστων.

Το μέλλον θα ανήκει για πάντα στους αγωνιστές, σ’ αυτούς που θα σταθούν όρθιοι μέχρι και τη στιγμή που θα κληθούν να χαραχθούν, για να αρνηθούν τον Χριστό. Αν, όμως, οι δικές μας επιλογές μάς έχουν περικυκλώσει με ανθρώπους που δεν έχουν αγωνιστικό φρόνημα, δεν έχουν ποτέ διεκδικήσει με θάρρος τίποτε, δεν έχουν πεί ΟΧΙ σε καμμία τυραννική επιβολή από το καθεστώς μέχρι σήμερα, όπως στα εμβόλια, τις εθνικές προδοσίες, τις ταυτότητες, τις βλασφημίες κατά της Πίστεως, όχι θεωρητικά, αλλά έμπρακτα υφιστάμενοι κόστος, θυσίες, έκθεση, στοχοποίηση, μαρτύριο, πώς περιμένουμε να σωθούμε όταν έχουμε συστρατευθεί, συγχρωτιστεί και συμπορευθεί με τους ευνούχους, τους δειλούς, τους ουτιδανούς, τον κάθε καημένο που απλά υπάρχει για να μην ρημάζει ο τόπος; Ο Χριστός θέλει ψυχωμένους, όχι φοβισμένους που τρέμουν στην ιδέα μη χάσουν τα χρήματα, τις θέσεις, τις καριέρες, τις απολαύσεις τους. Και ψυχωμένες μορφές δεν γεννώνται ξαφνικά, αλλά μέσα στα χαρακώματα των αγώνων, εκείθεν εκπηδούν άνδρες που μαθαίνουν να συμπεριφέρονται ως παλληκάρια και γυναίκες που διδάσκονται την υπακοή στο ρόλο και την αποστολή τους. Η πρόκληση του Προσωπικού Αριθμού μάς εισάγει σε μία παλαίστρα αναμετρήσεως με τις αρετές και τα πάθη μας, μάς καλεί να αναθεωρήσουμε τις αποφάσεις μας ακόμα και για την προσωπική μας ζωή και να σκεφτούμε σοβαρά: Αυτός που έχω τώρα δίπλα μου έχει τα κότσια να ομολογήσει τον Χριστό μέχρι το τέλος ή θα με πάρει μαζί του στην κόλαση;