Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Μόνο βολεμένα τομάρια που έχουν μάθει μία ζωή να σιτίζονται από τα κρατικά ταμεία, επενδύοντας την τύχη του λίπαρού τους βίου στα βύσματα των κομματικών γραφείων, έχουν απομείνει, για να τρέφουν εμπιστοσύνη στο πολίτευμα και τους θεσμούς του. Ο πένης λαός του φιλοτίμου και του μεροκάματου που έχει μάθει να βγάζει το ψωμί του με ιδρώτα, να φυλά την Πατρίδα με τα όπλα και σε κάθε του ανάσα να ψελλίζει «Πρώτα ο Θεός» αργά πλήν όμως σταθερά, ορώντας τις αντιδράσεις σε άλλα έθνη που μας περιβάλλουν, τα οποία αφυπνιζόμενα αμφισβητούν πιά ευθέως τα κίβδηλα αντιπροσωπευτικά μοντέλα διοικήσεως κρατών και τον βαθμό πραγματικής αντιστοιχίσεως των αποτελεσμάτων της κάλπης με την βούληση της κοινωνίας, περιφρονεί τις κούφιες δημοκρατίες τους, τα κυνοβόλεια της αρπαχτής και τις στρατιές των μετακλητών τους. Έχουμε ακόμα δρόμο μακρύ, δύσβατο και ανηφορικό μπροστά μας μέχρι να αλλάξουμε μυαλά, αλλά ίσως μία αισιόδοξη είδηση της παρελθούσης εβδομάδος, η οποία συνάγεται συμπερασματικώς από εμπειρική σφυγμομέτρηση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης, είναι το μέτρο της αποστροφής της πλειοψηφίας για το όνομα, την ποιότητα και την ταυτότητα του νέου Προέδρου της ελληνώνυμης κλεπτοκρατίας, ήτοι του καινού ασπόνδυλου αρχηγίσκου του ημετέρου προτεκτοράτου, της πιο σιχαμερής βιτρίνας του στυγνού καθεστώτος που καταδυναστεύει βαναύσως την Φυλή μας.
Με τη συνταγματική αναθεώρηση της 25ης Νοεμβρίου 2019, την τροποποίηση της παρ. 4 του άρθρου 32 Σ εκ της Θ’ Αναθεωρητικής Βουλής, την αποσύνδεση εθνικών εκλογών από την εκλογή ΠτΔ και την ανάδειξη του τελευταίου ακόμα και με σχετική πλειοψηφία από την παρούσα Βουλή, ο ήδη αποψιλωμένος αρμοδιοτήτων ΠτΔ ενδύεται και πλέον απροκάλυπτα τον ρόλο της αδιάφορης μαριονέτας ή άλλως του ασθενικού αντιπαραγωγικού και ευνούχου βοός, ο οποίος καταλείπεται ανίκανος για οιανδήποτε προσφορά. Ούτε να τον φάς μπορείς ούτε να ζευγαρώσει και να οργώσει μπορεί. Τον αφήνεις να ψοφήσει. Κανείς δεν ασχολείται μαζί του, κανείς δεν θα κλάψει για την απώλειά του, κανείς δεν θα συγκινηθεί από το μηδένικό του έργο, και μόλις τα μαζεύσει, για να πάει σπίτι του εκατονταπλασίως πιο ευκατάστατος, όλοι θα ευχηθούν «στον αγύριστο», επειδή απηλλάχθησαν από έναν ακόμα βραχνά που δεν θα θέλουν να θυμούνται. Πρόκειται για το κορυφαίο κοπρόσκυλο της μεταπολιτευτικής απάτης, την επιτομή της κρατικοδίαιτης οκνηρίας, την δυσωδέστερη εκδοχή της πολιτικής ολιγαρχίας, την πιο ανυπόληπτη εκδοχή του θεάτρου των θεσμών. Δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ σημασία, όπως ακούσαμε πρόσφατα από διαφόρους αφελείς, αν ο ΠτΔ φορά κουστούμι ή φούστα, πόσους τίτλους μεταπτυχιακών έχει, αν είναι δεξιός ή αριστερός, αν έχει ή όχι κύρος στο διεθνές στερέωμα. Οι εγκάθετοι του συστήματος έχουν μία και μοναδική ιδιότητα, εκείνη της φιλιππινέζας του κατεστημένου. Δεν υπηρετούν καμμία Πατρίδα και δεν δεσμεύονται από κανένα όρκο παρά εκτελούν με σατανική αφοσίωση ό,τι τούς υπαγορεύει η έξωθεν εντεταλμένη κυβερνητική συμμορία. Εν προκειμένω, μόνο αδαής θα απορούσε που ο νύν προταθείς για το ανώτατο μαφιόζικο αξίωμα από το μαγαζί της γαλάζιας προδοσίας Κωνσταντίνος Τασούλας υπερψήφισε τον γάμο και την υιοθεσία παιδιών από ανωμάλους, επέτρεψε στους ναζιστές του Αζόφ να μιλήσουν στη Βουλή και έθαψε τη δικογραφία για το σκάνδαλο Τεμπών κάτωθεν του τάπητος. Το καθεστώς επιλέγει πάντα από την χορεία των δικών του παιδιών, ώστε να είναι βέβαιο και ασφαλές ότι θα επιτελέσει την απόστολή του, ήτοι να σιωπήσει, να σκύψει κεφάλι, να προδώσει και στο τέλος να αναχωρήσει ζάμπλουτος για τις υπηρεσίες του να είναι ένα τίποτα, να ενεργεί ως τίποτα και να κοιμηθεί ως ένα τίποτα, να γίνει εν άλλοις λόγοις αυτό που αναφέρει μεγαλειωδώς ο Καταστατικός Χάρτης της Δημοκρατίας, ο εγγυητής του πολιτεύματος, ο τσιλιαδόρος των συναυτουργών ληστρικής κλοπής της δημοσίας περιουσίας που στελεχώνουν το σώμα της εκτελεστικής λειτουργίας.
Με τα νεοδημοκρατικά ερπετά πλήρως ικανοποιημένα από την εξαιρετική επιλογή ενός ακόμη απατεώνος από τον υπόνομο της παρατάξεώς τους σε θώκο εξουσιαστικό, καθώς για τους νεοδημοκράτες προέχει πάντα το κόμμα και μετά η Ελλάδα, παρέλκει να μνημονεύσουμε τις δηλώσεις σεβασμού προς τον νέο Πρόεδρο-τζαμαρία της σπείρας από Σαμαράδες και λοιπούς οψίμους μεμψιμοίρους που καμώνονται τους πατριώτες με εγκλήματα σε βάρος του Έθνους στην πλάτη. Ωστόσο, η φυγή της Κατίνας με τις 40 γάτες, την οποία αναπολούμε αηδιαστικώς να διαβάζει σταυροπόδι με τον επιβήτορά της κάτι σαν μενού ταβέρνας στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, με τον πανηγυρικό ευτέλισμό της εν τη αρχή του έτους από τον αγωνιστή ιερέα π. Ιωάννη Διώτη, ο οποίος εν μέσω της Μητροπόλεως βροντοφώναξε μόνος ότι πορνεύει ως άγαμη, άτεκνη και άθεη ούσα, γέννησε ιδέες σ’ όλους εμάς που δεν καθόμαστε και πολύ καλά στ’ αυγά μας, για τον τρόπο αποχαιρετισμού των προσώπων-συμβόλων του καθεστώτος. Ο παπαΓιάννης εγκαινίασε, χωρίς να καταλάβει, κυρίως από την ταπείνωση που τον διακρίνει, μία σπουδαία παράδοση, η οποία ευελπιστούμε να συνεχιστεί ακόμα πιο δυναμικά με δημόσια διαπόμπευση κάθε μειοδότη. Έτσι ασκεί ο λαός τον έλεγχό του επ’ αρχόντων, οι οποίοι τού φορέθηκαν καπέλο ερήμην του. Ζωηρά, αυστηρά, με φρόνημα.