Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Δεν είναι λίγες φορές που τα όρια της κοινής λογικής, η οποία είναι το ίδιο σπάνια με την μεγαλοφυΐα, όπως είχε υπογραμμίσει εύστοχα κι ο Άϊνστάιν, δοκιμάζονται μέχρι να εξανεμιστούν από το ωστικό κύμα της παρανοίας, η οποία έχει κατακλύσει τη συνείδηση των ανθρώπων, ώστε αναγκαζόμαστε να προβαίνουμε σε επαναλήψεις στο παλαιό μας αλφαβητάριο, μπάς και βρούμε την χαμένη περπατησιά μας, όπως έγραφε ο Κόντογλου. Οι πνευματικοί νόμοι δεν είναι μία δικαιοταξία, η οποία δεν αφορά τον παρόντα ιστορικό χρόνο, αλλά μόνο το επέκεινα, όπως υπολαμβάνουν σφαλερώς μερικοί. Αντιθέτως, επενεργούν στα γήινα, αναπτύσσουν την ισχύ τους στα ανθρώπινα, κρίνουν συν τοις άλλοις την πορεία μας στα εγκόσμια, μη παραβιάζοντας ποτέ, όμως, το θεόσδοτον δώρον της Ελευθερίας. Στο σύγχρονο, ωστόσο, ελληνώνυμο χαμαιτυπείον της ασυδοσίας, της πορνικότητος και της ασελγείας τίποτε δεν έχει μείνει όρθιο από πρότυπα, για να μάς το θυμίζει. Αντ’ αυτού πληθαίνουν οι επίδοξοι εραστές, οι οποίοι ακολουθώντας το παράδειγμα του αρχηγού της κοινοβουλευτικής Αριστεράς μετά του επιβήτορός του θα απαιτήσουν εμμανώς και μετ’ επιτάσεως από την πολιτεία, όχι απλώς να αναγνωρίσει τη σχέση σεξουάλικής τους αλληλοϊκανοποιήσεως ως έγγαμη συμβίωση, αλλά συνάμα ως νέα μορφή ‘‘οικογενείας’’, θέτοντας στο στόχαστρο διεκδικήσεως καταφανώς τα ίδια τα παιδιά.
«Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν ὁ Θεὸς» διαβάζουμε στο κεφάλαιον της Γενέσεως, προοικονομώντας έτσι ότι η βάση της Δημιουργίας εδράζεται στην έλξη της ετερότητος, τη σύνδεση των αντιθέτων φύλων. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολή παρομοιάζει τη σχέση του ανδρός προς την γυναίκα ως εκείνη του Χριστού με την Εκκλησία Του, ενώ ο ιερός Χρυστόστομος ορίζει τον γάμο ως την εις σάρκα μίαν ένωσιν. Ο Κύριος της Δόξης ηυλόγησεν τον Γάμο ως Μέγα Μυστήριο της Εκκλησίας, εντάσσοντάς τον στο πλαίσιο της Θείας Οικονομίας εντός του οποίου το ζεύγος στεφανούμενον ολοκληρώνεται και τελειώνεται εν τη αγάπη και συζυγική συναφεία. Έτσι, η έννοια του γάμου δεν μπορεί να νοηθεί έξω από τον πεδίον της θείας Χάριτος, η οποία αγιάζοντας δύο ανθρώπους συντελεί έναν ακατάλυτο ιερό δεσμό ανάμεσά τους, έναν δεσμό που τρέπει το ετερόφυλο ζεύγος σε επίγεια εικόνα της ενότητος των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Οιαδήποτε απόκλιση, εκτροπή ή απομίμηση της ανδρογύνου σχέσεως συνιστά αισχρά βλασφημία προς την ίδια την Τριαδική Αγάπη, εωσφορικό έκτρωμα και αποκρουστική μορφή ανωμαλίας, η οποία βρίσκεται σε ρήξη, χάσμα και αντίθεση με το πραγματικό θέλημα του Θεού, ο οποίος αποστρέφεται κάθε διαστροφική ανταλλαγή γενετικών υγρών που στόχο έχει να φέρει αηδιαστικώς στην επιφάνεια τις πιο δαιμονικές απολαύσεις που μπορεί να υπαγορεύσει το αρρωστημένο ορμέμφυτο του μεταπτωτικού ανθρώπου. Όστις βούλεται να ζεί, πορεύεται και ενεργεί σύμφωνα με το θείο σχέδιο και τη βούληση του Αναστάντος Χριστού πρέπει να γνωρίζει πως γάμος με σκυλιά, γατιά, άτομα με όμοια γενετικά όργανα, διεμφυλικούς, ζωντανά του Αμαζονίου και της υποσαχάριας Αφρικής δεν υφίσταται. Τέτοιες εξαλλαγές, οι οποίες κείνται οντολογικώς εν πρώτοις εκτός των ιδίων των επιστημονικών παραδοχών της βιολογίας, ανήκουν στη σφαίρα μιάς νοσηράς συστημικής νεοταξίτικης αντιλήψεως, η οποία καλλιεργεί την αποενοχοποίηση της αμαρτίας, εξυψώνει το πάθος σε απαιτητό δικαίωμα και αποβλέπει στην αποϊεροποίηση του γάμου ως καθαράς πνευματικής κοινωνίας του ανδρογύνου με τον Θεό, μεταλλάσσοντάς την σε μία τυπική αυστηράς νομικής φύσεως διευθέτηση φορολογικών και κληρονομικών εξασφαλίσεων. Η εξυπηρέτηση, κάλυψη και τακτοποίηση των τελευταίων ‘‘υποχρεώσεων-εκκρεμοτήτων’’, όπως ενεφανίσθησαν τουλάχιστον στον δημόσιο διάλογο, χωρίς ο γράφων να τις υιοθετήσει ως τέτοιες, μέσω του θεσμού του συμφώνου συμβιώσεως μεταξύ ομοφύλων δεν δικαιολογούν σε καμμία περίπτωση την παθολογικώς εμμονική στάση των ιδίων να τούς αναγνωριστεί το δικαίωμα μετοχής και συνάψεως γάμου. Μετά από αυτήν την κατοχύρωση, η ισότητά τους απέναντι στον νόμο ως φυσικών προσώπων έχει εξ ολοκλήρου και δια παντός κερδηθεί. Η υποβόσκουσα αληθής αιτία της όλης μανιώδους προσηλώσεώς τους στον γάμο ανάγεται όχι στο αίσθημα αδικίας, το οποίο υποκριτικώς επικαλούνται ότι αισθάνονται προς τα φυσιολογικά ετερόφυλα ζευγάρια, αλλά στη στοχοθεσία τους να δούν τον γάμο από μυστήριο με ιερότητα και εν Χριστώ ευλογία να εκπίπτει σε έθος πορνείας, σαρκικής συναλλαγής και παρά φύσιν συνουσιών. Επιδιώκουν εν ολίγοις να κυλήσουν στη λάσπη της αμαρτίας ό,τι συντάσσεται με τον Θεό, όποιο μέσο έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, ἵνα ὁμοιωθῇ Ἐκείνῳ!
Η από την πίσω πόρτα απόπειρα του τσίρκου που υποδύεται βδελυρώς το ζευγάρι στην τηλεοπτική δημοσιότητα να θεσμοθετηθεί ο γάμος και για τους ομοφύλους μέσω των ενωσιακών δικαστικών θεσμών και του δικαίου της ΕΕ αναδεικνύει για άλλη μία φορά την ανάγκη της απαγκιστρώσεως από το μόρφωμα της βρυξελλιώτικης γραφειοκρατίας, το οποίο αφαιρώντας μας την εθνική κυριαρχία επιχειρεί τώρα να μάς υποδείξει διά επιταγών, κυρώσεων και φοβήτρων πώς πρέπει να ζούμε, ποιές παραδόσεις πρέπει να καταργήσουμε και τί πρέπει να απαρνηθούμε από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να παραμείνουμε στην ασφυκτική εθνοκτόνο αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ο μόνος γάμος που πρόκειται να αναγνωρίσουμε άχρι τελευτήσεως είναι ο Ορθόδοξος και σε ζητήματα Πίστεως δεν δυνάμεθα να υποχωρήσουμε ούτε χιλιοστό!
