Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
«Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά, και ο ήλιος στα λαγκάδια, έτσι λάμπει και η κλεφτουριά οι Κολοκοτρωναίοι» όπως λέει ο οιονεί «εθνικός» ύμνος του Μωριά. 4 Φεβρουαρίου 1843 σε ηλικία 64 ετών ο Μέγας των Αγωνιστών, ο Γέρος του Μωριά εγκαταλείπει την επίγεια πατρίδα του για την οποία τόσο αγωνίστηκε, για να δει ελεύθερη, και τραβά τον αιώνιο δρόμο για την επουράνια πατρίδα.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν είναι απλά ένας στρατηγός. Είναι ένας θρύλος. Τα βουνά του Μωριά γράφουν το όνομα του, το χώμα αντηχεί τον καλπασμό του αλόγου, τα λόγια του και η φωνή του μάς είναι γνώριμη και ας μην την ακούσαμε ποτέ. Έχει πάνω από 150 χρόνια που κοιμήθηκε και όμως τον νιώθουμε ζωντανό δίπλα μας να μας λέει πως «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή και δεν την παίρνει πίσω». Είναι ένας αιώνιος ήρωας για τον οποίο όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι σαν μην πέρασε μια μέρα από τότε που νίκησε τον Δράμαλη στα Δερβενάκια ή από την ημέρα που ελευθέρωσε την Τρίπολη. Είναι για όλους αδιαμφισβήτητα σημείο αναφοράς, σύνδεση με τον παρελθόν. Όταν σκεφτόμαστε το όνομα του νιώθουμε να ρέει μέσα μας η ελπίδα, η πίστη και η ανάγκη για δεύτερο 1821! Πόσες φορές θα θέλαμε να επέστρεφε έστω και για μια μέρα, να αντλήσουμε από την πίστη του και την δύναμη του, να χορτάσει η ψυχή μας λεβεντιά και Ελλάδα.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αποφάσισε ότι θα ελευθερώσει την Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών, όταν πηγαίνοντας στην Τρίπολη, για να πουλήσει ξύλα και να βοηθήσει την φτωχή οικογένεια του, το γαϊδουράκι του χτύπησε έναν Τούρκο και ο Τούρκος χτύπησε τον μικρό τότε Θοδωρή. Ο Κολοκοτρώνης γύρισε στο σπίτι του λέγοντας στην μητέρα του: «Εγώ στην Τρίπολη δεν ξανά πάω, όταν θα πάω, θα πάω σαν Έλληνας σαν ελευθερωτής». Και έτσι έγινε, μπήκε καβαλάρης στην λεύτερη Τρίπολη, η οποία ελευθερώθηκε έπειτα από δική του στρατιωτική ιδιοφυία και στενό αποκλεισμό.
Μάχες, νίκες και ελεύθερες πόλεις. Η ζήλεια, και ο φθόνος καραδοκούσαν. Εξορίζεται, χάνει τον υιό του, τον Πάνο, θρηνεί και ξανά πάλι στον αγώνα. 42 χρόνια πολεμούσε συνολικά στην ζωή του, όπως ομολογεί στην απολογία του για την κατηγορία της προδοσίας. Η καταδίκη ήταν θανατική ποινή, η οποία ευτυχώς δεν εκτελέστηκε. Τόσο μεγάλη και ηρωϊκή η ζωή του, ώστε δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει, γιατί να πρωτοσυγκινηθεί, γιατί να τον πρωτοευχαριστήσει.
Ας τον έχουμε πρότυπο, αδέλφια! Ας μιμηθούμε την αγάπη του για την Ελλάδα, για την καλοσύνη του, την αγνότητα και το ακέραιο του χαρακτήρα του. Αξιοσημείωτο είναι πως πριν πεθάνει, νιώθοντας το τέλος να τον πλησιάσει καβάλα στο άλογο του, βρήκε όλους τους γνωστούς του και τους ζήτησε συγχώρεση, για να φύγει ήρεμος και μονιασμένος με όλους. Τέτοιο το μεγαλείο της καρδιάς του, τέτοια η ταπείνωση του! Άξιος είναι ο θρύλος όχι μόνο της επανάστασης άλλα όλης της ελληνικής ιστορίας .
Αθάνατος!