Μεταξάς για 1000 χρόνια!

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Πόσο μακριά φαντάζουν εποχές κατά τις οποίες η ανδρεία του λαού υπό την αποφασιστική καθοδήγηση μιάς εθνικής ηγεσίας που δεν επέρδετο από φόβο στη θέα του εχθρού, αλλά γνώριζε να απαντά σε κάθε επίβουλο εισβολέα υψώνοντας ανάστημα αξιοπρέπειας, μετήλλασε ένα ολιγάριθμο Έθνος ταπεινών να ομοιάζει σε λεγεώνες λεόντων. Ο Πατήρ της Νίκης και Εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς, ο ενορχηστρωτής του έπους του ’40 και ο αρχιτέκτων της πρώτης μεγάλης νίκης των Συμμάχων κατά του Άξονος, μέσα από την άοκνη προετοιμασία της Φυλής για την ένοπλη υπεράσπιση της Πατρίδος, την γαλούχηση μιάς γενεάς ομαίμων αδερφών στα νάματα του ηρωϊκού παρελθόντος μέσα από τις τάξεις της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας-Ε.Ο.Ν. και την διάπλαση ενός εθνοκοινωνιστικού καθεστώτος, έλουσε τους Έλληνες στο κλέος της πολεμικής δόξης. Στη φιγούρα του Μπάρμπα-Γιάννη, εκείνου του κοντού ευτραφούς κυριούλη με το παχύ μουστάκι και τα στρογγυλά γυαλάκια, αντικρίζει κανείς, χωρίς υπερβολή, την φυσική συνέχεια των οπλαρχηγών και των καπεταναίων της Επαναστάσεως του ’21 που οδήγησαν το ρωμέϊκο στη λευτεριά. Ο Μεταξάς με την εις Κύριον εκδημία του στόλισε το εικονοστάσι του Γένους δίπλα στον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά και τον Παπαφλέσσα. Οι προδότες, οι δωσίλογοι, οι ντιντήδες πουρκουάδες, οι αστράτευτοι κήρυκες της σώφρονος υποταγής που στελεχώνουν μονοπωλιακά το πολιτικό σύστημα και δη τις υπέρμαχες παρατάξεις της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που νοσφίζονται κατ’ αποκλειστικότητα την δημοσία εξουσία στον τόπο δεν αντέχουν τη σύγκριση μαζί του. Γι’ αυτό και μετά το ’74, όταν κρεμάστηκαν στο σβέρκο μας όλα τα λαμόγια της πολιτικής αγυρτείας, τα οποία κατελήστευσαν τον λαό, προσεδέσανε την χώρα στο άρμα της Ε.Ε. και της διεθνούς επιτροπείας, εβυθίσθησαν στα σκάνδαλα παρανόμου πλουτισμού και ξεπούλησαν τα εθνικά θέματα, δεν καταδέχονται να ακούγεται το όνομά του πουθενά. Στις εορταστικές εθνικές επετείους το αποσιωπούν, στις σχολικές αίθουσες το αποκρύπτουν και στα ελεγχόμενα μέσα μαζικής εξαπατήσεως το δυσφημούν, το συκοφαντούν και το υποτιμούν. Δεν υπάρχει εγωϊσμός ανθρώπου βουτηγμένου στα πάθη, το ψεύδος και την αλητεία που να μπορεί να ανεχθεί να διακινείται σε μία μάζα που διψά εναγωνίως για πρότυπα εμπνεύσεως και αναθαρρήσεως η ιδέα, ότι οι προκάτοχοί του έφεραν κάτωθεν της περισκελίδος των όρχεις αρρένων κι ουχί μέζεα μαλθακών.

Το συμφέρον των εμμίσθων οργάνων της ξενοκρατίας, τα οποία μάς διοικούν, κάθε 28η Οκτωβρίου έγκειται στο να επιτύχουν να γίνουν εκείνοι το επίκεντρο της προσοχής, να ακουστούν όσο το δυνατόν λιγότερο τα ινδάλματα της προγονικής αρετής και φυσικά να λησμονηθεί μέσα στον θόρυβο των δημοσίων συναθροίσεων και κιβδήλων πανηγυρισμών ποιός ηρνήθη την υποταγή, ποιός εξεστόμισε ενώπιον του Ιταλού Πρέσβεως το «ΟΧΙ» της γενναιότητος και χάριν σε ποιόν τα παλληκάρια των Ενόπλων Δυνάμεων απώθησαν τις μεραρχίες του Μπενίτο πίσω στο λιμάνι αποβιβάσεως στην Αλβανία. Τρέμουν στη σκέψη, ότι το χειραγωγούμενο και πειθαναγκαζόμενο πόπολο, το οποίο τους ανέδειξε πλειστάκις, θα αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ο εθνικισμός του Μεταξά ανήγαγε τον λαό στην κορυφή, την ακμή και το απόγειο της υπερηφάνειάς του, υπηρετώντας τη δική του ωφέλεια, σε αντιδιαστολή με την κυνοβολευτική δημ(ι)οκρατία που προφυλάσσει, ευνοεί και προωθεί τις στοχεύσεις μιάς κλειστής ελιτοκρατίας, η οποία συναλλασσομένη με τους διεθνείς τοκογλύφους απεργάζεται την αφαίμαξη του απλού κόσμου και την εκποίηση πάσης εθνικής κυριαρχίας. Με τι μούτρα και τι ντροπή θα σταθούν επί του βάθρου των επισήμων της παρελάσεως οι σημερινοί υπουργοί, οι οποίοι ευθυγραμμισμένοι με τις επονείδιστες θεωρίες ενδοτισμού και εφεκτικότητος παντός ΕΛΙΑΜΕΠ μιλούν για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, θέτουν ως αντικείμενο διαπραγματεύσεως τα δικά μας ναυτικά μίλια και στήνουν μπίζνες με Πακιστανούς, για να οικονομάνε; Αν ο Μεταξάς ήταν ένας από το συνάφι τους, αν ήταν κουμάσι σαν τον Εβραίο Ελ Μπενιζέλο και αν είχε χωρίσει την Ελλάδα στα δύο και έφευγε στην Εσπερία, για να γυρίσει ως σωτήρας, θα βαριόμασταν να προσκυνάμε τις προτομές του σε κάθε γωνία εκάστης πόλεως. Η δημοκρατία μισεί, γι’ αυτό και εκδικείται και φονεύει όποιον δεν πιστεύει σ’ αυτήν, αλλά στο Έθνος, την ελευθερία και την ευτυχία του. Στις βουνοκορφές και τις πλαγιές της Βορείου Ηπείρου κατορθώθηκε ένα θαύμα, το οποίο μόνο καθεστώτα που σκληραγωγούν, χαλυβδώνουν και εμποτίζουν έναν λαό με ιδανικά αυτοθυσίας δύνανται να πραγματώσουν. Πολιτεύματα δειλών με κεφαλές ραγιάδων δεν είναι ικανά να σταθούν απέναντι στον εχθρό και να μιμηθούν όσα ο κατήνεγκε ο εξ Ιθάκης Στρατηγός, ο οποίος μόνος, χωρίς να διακόψει για να συμβουλευτεί αυλοκόλακες και λαδοπόντικες σαν αυτούς που κοπρίζουν στα κυβερνητικά γραφεία, αυθωρεί και παραχρήμα, άνευ σκέψεως ετέρας, κομμάτιασε το τελεσίγραφο του κατακτητού. Μορφές που ενσαρκώνουν την απολυτότητα του θάρρους δεν εκπηδούν από τα σαλόνια των διαβουλεύσεων, τα πολυτελή γραφεία του Κολωνακίου και τις εκθέσεις της κουστουμαρισμένης μπουρζουαζίας, αλλά μέσα από τους δρόμους του αγώνος με τη σημαία επ’ ώμου και τον σταυρό της Θείας Δόξης ανά χείρας. Στα λαϊκά μετερίζια της τιμιότητος και των ιδεών που ποτέ δεν πέθαναν θα εκκολαφθούν οι νέοι Μεταξάδες.