Γράφει ο πατήρ Παντελεήμων Κρούσκος, ιερεύς στην ΙΜ Λέρου Καλύμνου Αστυπάλαιας
Όταν ο Τελώνης αγάπησε την ταπείνωση άρχισαν οι άλλες αρετές να ξεδιπλώνονται και να ενεργούν μέσα του.
Δεν είπε στον Φαρισαίο “Γιατί με κατηγορείς; Αφού και εσύ βαρύνεσαι από τέτοιες και ίσως μεγαλύτερες αμαρτίες”. Δεν υπεράσπισε τον εαυτό του, αλλά συνέχισε να θρηνεί ενώπιον της μοναδικής Θείας Αγιότητας του Υψίστου Θεού.
Γιατί ο φαρισαϊσμός ξεκινά όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Η τελωνική ταπείνωση όταν συγκρινόμαστε με τον Θεό.
Ο σύγχρονος φαρισαϊσμός είναι ο ανθρωποκεντρισμός. Αναφορά στον άνθρωπο, τα επιτεύγματα του, την αυτοβελτίωση μας , το άγχος να προλάβουμε να είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους και να το δηλώνουμε περίτρανα σε όλους.
Ακόμα και οι πνευματικοί “οδηγοί” επικεντρώνουν στην τελειοποίηση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Γιατί όχι και στα καλά έργα; Δεν είναι η φιλανθρωπία που ανεβάζει τον άνθρωπο και τον κάνει να αισθάνεται χρήσιμος, ανώτερος, βελτιωμένος; Δεν του δίνει την αίσθηση ότι οι άλλοι εξαρτώνται από την καλή του διάθεση και συμπόνοια;
Ο άνθρωπος αρνείται να συγκριθεί με την αγιότητα του Θεού γιατί φοβάται να δει τις αδυναμίες του. Έτσι μεταθέτει το κριτήριο σύγκρισης στον άλλο άνθρωπο. Ο οποίος ίσως είναι πιο αδιάφορος, πιο καθυστερημένος στις εξελίξεις και την ανάπτυξη του και πιο εμβληματικά “κακός” (αμαρτωλός).
Έτσι αναλαμβάνει την θέση του Κριτή= Θεού . Ακόμα και αυτοί που είμαστε τακτοποιημένοι με την καθημερινή μας αυτοπραγμάτωση και ήσυχοι με την συνείδηση μας έχουμε πέσει σε πολύ άσχημη και επικίνδυνη παγίδα. Και ενώ νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στην “σκάλα για τον παράδεισο” , είμαστε στην πορεία για την “λεωφόρο της κόλασης”.
