Κύπρο σε πουλάνε, τους Τούρκους προσκυνάνε

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Με τη συμπλήρωση πενήντα ετών από την τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο, τον πόλεμο και την κατοχή της ανατολικωτέρας επάλξεως της Κύπρου μας από τους κύνες του κράτους-συμμορία, το ξεπούλημα της πατρώας γής, η προδοσία του Ελληνισμού και η βεβήλωση της μνήμης των ηρώων που έπεσαν στο πεδίον της μάχης για την ελευθερία, τους βωμούς και τις εστίες των προγόνων μας βρίσκουν την φρικτή συνέχειά τους στο πρόσωπο των αγυρτών του διεφθαρμένου, εξωνημένου και διαπλεκομένου πολιτικού συστήματος, οι οποίοι σε Ελλάδα και Κύπρο ασχημονούν σε βάρος των δικαίων της Φυλής μας. Τα καθιζήματα της δημοσίας σφαίρας, προεξάρχοντος του προέδρου της κυπριακής δημ(ι)οκρατίας, ο οποίος συμπαρασταθείς από τους εκπροσώπους της ελλαδικής μαφίας του Μαξίμου κατά την μαύρη επέτειο της 20ης Ιουλίου είχε το θράσος να ομιλήσει για «τραγωδία» και «χαμένες ζωές», μη κατονομάζοντας, ξεβρακώνοντας και θέτοντας πρό των ιστορικών εύθυνών του τον προαιώνιο εχθρό, ήτοι τον Τούρκο, επόμενα τοις μειοδόταις του 1974 εξακολουθούν να προσβάλουν τα εθνικά συμφέροντα εκχωρώντας κάθε κεκτημένο μας και παραιτούμενα κάθε απαιτήσεως για αποζημίωση, δικαίωση των νεκρών, ανάκτηση της εδαφικής ακεραιότητος από τους στυγνούς κατακτητές, απόδοση των αιχμαλώτων και επιστροφή των Ελληνοκυπρίων στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.

Περίσσευσε, ωστόσο, η υπερχειλίζουσα φιλοπατρία των δημαγωγών της αιμασσούσης Αφροδισίας, ώστε πλέον οι Κύπριοι αδερφοί μας κατά πιστή εφαρμογή της δικής μας επιτυχούς συνταγής παραγωγής φυντανίων και λοιπών γκρότεσκων φιγούρων πολιτικής αβελτηρίας τήν εξαγάγουν με τη σέσουλα μέχρι τις Βρυξέλλες. Το φαινόμενο της αναδείξεως ουτιδανών influencers ως αστέρων κοινωνικής διασημότητος, οι οποίοι καταχρώμενοι της εφημέρου πρόβολής τους αναρριχώνται αβιάστως στην κλίμακα της εξουσίας, δεν έπαυσε να αντιπροσωπεύει τον οπίσθιο βηματισμό του Έθνους μας στην γραμμική εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους. Για πρώτη φορά, όμως, πιθηκοειδή των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως, χωρίς την ελάχιστη κοινωνική ευσυνειδησία που απαιτεί η ενασχόληση με τα κοινά, όχι απλά εκλέγονται με τη δύναμη διαδικτυακών βίντεο ευρωβουλευτές, για να θησαυρίσουν στις πλάτες των υποζυγίων πού τούς προώθησαν, αλλά για να στραφούν κατά τρόπο απροκάλυπτα προκλητικό σε βάρος της ιδίας τους της χώρας. Τις ημέρες που το Γένος ολοφύρετο με την αναπόληση των μαρτυρικών θυσιών του Αναστασίου Ισαάκ και του αποπειραθέντος να υποστείλει υπερηφάνως το κουρελόπανο της μιαράς ημισελήνου Σολωμού Σολωμού, οι οποίοι θανατώθησαν ανηλεώς από τους λοστούς και τις σφαίρες αντιστοίχως των κατά συρροή γενοκτόνων, το νεόπλουτο καμαρωτό ανδρείκελο του Φειδία, ενώ είχε προηγουμένως ασεβήσει και ανοσιουργήσει αλαζονικώς επί της μνήμης των αιχμαλώτων πολέμου στις οικογένειές τους, φωτογραφίζετο με Τουρκοκυπρίους, ευαγγελιζόμενο με αγκαλιές και φιλιά την ειρήνη και την φιλία με τους δολοφόνους των αδερφών μας, οι οποίοι εποφθαλμιούν κάθε μέρα και αγριότερα την έθνική μας κυριαρχία. Η πολιτική φάρα του Καραμανλή και του Μακαρίου ούσα προνοητικότερη και οξυδερκέστερη του αναμενομένου μερίμνησε αγαστώς για την απόκτηση εφαμίλλων επιγόνων, ώστε να μην καταλειφθεί ανολοκλήρωτο το σχέδιο εκποιήσεως και της υπολοίπου Κύπρου στο νεοθωμανικό μόρφωμα, με τη διαφορά ότι οι τελευταίοι δεν διδάχθηκαν την τέχνη των προσχημάτων, όπως οι θεωρούντες την Κύπρο μακράν της Ελλάδος και οι καλούντες την «εγγυήτρια» δύναμη της Τουρκίας σε εισβολή προς αποκατάσταση της «συνταγματικής» τάξεως. Η κυνικότητα των εσωτερικών εχθρών, των προβατόσχημων λυκοποιμένων, οι οποίοι δεν διστάζουν να συνηγορήσουν στην ευθεία τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου δια της ομοσπονδίας, ενώ θα περίμενε κανείς να κινεί αισθήματα αποστροφής στην κοινή γνώμη, εξαγνίζεται από την αδιαφορία ενός λαού που έχει επιλέξει την υποδούλωση, την υποταγή και την αποδοχή ξένης δυναστείας όχι μόνο στις αλύτρωτες επαρχίες, αλλά και σ’ ολόκληρο το νησί.

Μικρά αναστήματα παιδίσκων, τα οποία εξαγοράζονται από τα υπερεθνικά κέντρα αποφάσεων της Δύσεως άνευ ετέρου, προσπαθούν να μάς πείσουν με τη στάση και τη συμπερίφορά τους ότι ο αγώνας των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, των Καταδρομέων και των μαχητών της ΕΟΚΑ, ήτοι των μόνων που πολέμησαν για να παραμείνει ελληνικό το χώμα της Κύπρου, απέβη εις μάτην, ότι τίποτε άξιο δεν στεριώνει σε τούτο τον τόπο, ο οποίος είναι καταδικασμένος να διοικείται από κουφάρια προσκυνημένων. Κι, όμως, τα λόγια του αξιωματικού της ΕΛΔΥΚ Σωτηρίου Σταυριανάκου στις 16 Αυγούστου 1974, δύο μέρες μετά την νίψη των χειρών του «εθνάρχη» των ραγιάδων Καραμανλή, απέναντι στις ορδές των εισβολέων, ότι: «Είμαστε Έλληνες στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας.», κατακαίει ακόμα σάν πυρακτωμένο σίδερο τις ψυχές της νεολαίας που πλημμυρίζει τους δρόμους για απελευθέρωση και ΕΝΩΣΗ με την Μάνα. Σ’ αυτά τα παιδιά δεν έμαθε κανείς την «μισή ιστορία», όπως τα ειρωνεύθηκε ο Φειδίας, γιατί την έζησαν εξ ολοκλήρου από τους εποίκους και τους 40.000 και πλέον Τούρκους στρατιώτες που αράζουν στα χωριά και στις πόλεις τους ανελλιπώς επί μία πεντηκονταετία. Το γενναίον, το εύψυχον, το ευγενές θα εκπηδήσουν και πάλι μέσα από αυτές τις μορφές των νέων, οι οποίες θα αναμετρηθούν με την ιστορία των ηρώων, καρτερώντας με πίστη στον Αγώνα την ποθουμένη Λευτεριά.