Γράφει ο Σπυρίδων Κ. Χριστοφίδης, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Ποινικού Δικαίου
Την προσεχή Κυριακή οι εν Κύπρω Έλληνες δύνανται να εξασκήσουν εκ νέου το αναφαίρετο και αδιάσπαστο εκλογικό τους δικαίωμα προβαίνοντας εις την ανάδειξη του νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εις τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, συνηθίζω, διαρκώς και ενσυνειδήτως, να διατυπώνω το γεγονός, ότι η σήψη ούσα εν πολλοίς ταυτισμένη με την εξουσιολαγνεία και η ταυτόσημη αυτής παρακμή ούσα αλληλένδετη με την καρεκλοθηρία ασυστόλως βασιλεύουν και αδιαλείπτως τον κόσμο κυριεύουν. Η εν λόγω ζοφερή πραγματικότητα αντικατοπτρίζει την κοινωνικοπολιτική σηπεδόνα εντός της οποίας ο δύσμοιρος λαός μας έχει βαλτώσει και η ύπαρξη της οποίας ασυζητητί οφείλεται εις την ανικανότητα του παρόντος πολιτικού συστήματος να επιβάλει την κάθαρση στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι και να στείλει στον καιάδα της ιστορίας, εκείνους τους ταγούς, οι οποίοι φέρουν ακέραια την ευθύνη για τη διάπραξη επαισχύντων κι ασυγχωρήτων ύβρεων απέναντι στην πλειοψηφούσα λαϊκή μάζα.
Φτάνουμε, λοιπόν, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών όπου και καλούμεθα βάσει των λεγομένων των δύο μονομάχων αλλά και της περιρρεούσης ατμόσφαιρας της οποίας το πολιτικό αντίκτυπο αδιαμφισβήτητα επωάζεται και ασυζητητί γιγαντώνεται εντός των επιτελικών τους σχεδιασμών, ότι η ψήφος εμπιστοσύνης, την οποία πρόκειται να παρέχουμε εις έναν εκ των δύο υποψηφίων, οφείλει πρώτιστα να ικανοποιεί την συνείδησή μας και δευτερευόντως να εξυπηρετεί το όποιο μικροκομματικό συμφέρον ακόμη υφίσταται, άοκνα σφυρηλατείται και αδιάκοπα ριζώνει στα εκμαγεία αρκετών. Ο γράφων, ουδέποτε εμφορείτο, γοητεύετο ή σαγηνεύετο από την, κατά κάποιους, «καλώς» νοούμενη κομματική ακμή, εξού και ουδεπώποτε επιδοκίμασε ή αποδοκίμασε εθνωφελείς πρακτικές και ενέργειες, έχοντας ως αφετηρία αξιολόγησης αυτών το χρώμα των κοινοβουλευτικών εδράνων από τα οποία αυτές προήλθαν και υλοποιήθηκαν.
Εν συναρτήσει αυτού, ουδέποτε κατέστησε τη συνείδησή του έρμαιο του κοινοβουλευτικού συστήματος και εν γένει των εκλογικών διαδικασιών. Η πλάνη, την οποία ορθώς αρκετοί επικαλούνται, ότι αυτές δημιουργούν εις έκαστον πολίτη, σέρνοντας τονωσάν κουρελιασμένο σακί στο αλουμινένιο κουτί, τουτέστιν στην κάλπη, υφαρπάζοντας τη ψήφο του, εξολοθρεύοντας τις ελπίδες του και αποδεκατίζοντας τις όποιες ικμάδες πεποιθήσεως διέθετε για μεταβολή της υπαρχούσης νοσηράς πολιτικής καταστάσεως, ανέκαθεν του προκαλούσε ανυπόφορη αηδία και ανυπέρβλητο αποτροπιασμό. Πέραν τούτων, επ’ ουδενί δεν έτρεφε οιανδήποτε ιδεολογική συμπάθεια, πολλώ δε μάλλον αγαστή ταύτιση, με τον ιδεολογικό συρφετό, τον οποίο τα κόμματα τόσο του, βλακωδώς και ανοήτως επονομαζόμενου «μεσαίου χώρου» όσο και το δυσώδες κομμουνιστικό Α.Κ.Ε.Λ. κομίζουν και τα οποία παρέχουν στήριξη εις τους δύο ανθυποψηφίους.
Εντούτοις, εισέτι έθετε και εσαεί τοποθετεί, συνεχώς και αναμφιβόλως, σε άμεση προτεραιότητα τρία καίρια ζητήματα βάσει των οποίων στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση και στις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή διεξάγεται δύναται να παράσχει την ψήφο του: (α) το Εθνικό μας πρόβλημα, ήτοι η παράνομη τουρκική κατοχή του 37,6% της εδαφικής ακεραιότητας της ηρωοτόκου Μεγαλονήσου, (β) την οικονομική βιωσιμότητα του κράτους, ελέω του ότι μια ισχυρή και στέρεα οικονομία εξασφαλίζει, μεταξύ άλλων, ακμάζουσα κρατική υπόσταση και (γ) την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, τουτέστιν της λαθρομετανάστευσης, οι συνέπειες της οποίας από ανυπόφορος εφιάλτης έχουν, δυστυχώς, καταστεί δυσοίωνη πραγματικότητα.
Κατόπιν των προαναφερθέντων λεγομένων και έχοντας σαφώς εν γνώσι το γεγονός ότι ουδείς εκ των δύο διεκδικητών της Προεδρίας ασπάζεται και πρεσβεύει μια αντιομοσπονδιακή λύση επί του Κυπριακού ζητήματος, εν αντιθέσει με τον γράφοντα, ο τελευταίος, έχοντας ως βασικό κριτήριο επιλογής υποψηφίου, στη νοητική του φαρέτρα, «το μη χείρον βέλτιστον», πρόκειται να «απονείμει» την ψήφο του στο Νίκο Χριστοδουλίδη, διά τους ακόλουθους λόγους: (α) την αμυντική θωράκιση – την αναβίωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, την οποία προτείνει, καθώς, επίσης, και την απόρριψη από μέρους του οιασδήποτε μορφής λύσης του Κυπριακού, η οποία θα προϋποθέτει την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων και την ύπαρξη αναχρονιστικών εγγυήσεων, (β) την κοστολογημένη οικονομική πολιτική, την οποία δεσμεύεται ότι θα εφαρμόσει, απαλλαγμένη από ανέφικτα και καταστροφικά δόγματα ακατάσχετης παροχολογίας και ανώφελου κρατισμού και (γ) την ουσιαστική αντιμετώπιση του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος, την οποία υπόσχεται ότι θα πράξει, προκειμένου να τηρηθεί, εν τοις πράγμασι, το ευπρεπές σύνθημα «Νόμος – Τάξις – Πειθαρχία», εντός του οποίου οφείλει να βρίσκει εύκαρπη και γόνιμη θέση η λυσσαλέα πάταξη κάθε μορφής διαφθοράς.
Ηγγικεν η ώρα, αδέλφια! Πρώτιστα, κάντε τον Σταυρό σας και μετέπειτα, σταυρώστε τους. Τόσο μεταφορικά, όσο και «κυριολεκτικά», εάν και εφόσον χρειαστεί! Καλή ψήφο κι ο Θεός Βοηθός!
Μοναδική μου ευχή, την οποία αφειδώλευτα εκφράζω, παραμένει όπως δεν επαληθευτεί, εισέτι μία φορά, η ρήση του ποιητή Σολωμού: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.».
