Οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι δυσκολεύονται, λόγω των αριστερών ιδεολογικών τους εμμονών, να κατανοήσουν το φαινόμενο της ανόδου των εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη. Οι εκτιμήσεις περιορίζονται στο ότι είναι μια επιλογή αντίδρασης και διαμαρτυρίας ενάντια στην οικονομική κρίση και την παράνομη μετανάστευση. Στην πραγματικότητα τα τελευταία 10 χρόνια η ιδεολογική ανάπτυξη των εθνικών ιδεών, το ισχυρό αίσθημα της εθνικής ταυτότητας και παράδοσης όχι απλά δεν είναι ένα παροδικό αντιδραστικό φαινόμενο, αλλά ριζώνει συνεχώς στις συνειδήσεις μεγάλων κομματιών των Ευρωπαϊκών Λαών.
Κοινοί παρανομαστές του νέου αυτού εθνικό-λαϊκού μετώπου είναι η προάσπιση της εθνικής ταυτότητας, των προσωπικών ελευθεριών απέναντι σε σκληρούς κυβερνητικούς περιορισμούς λόγω πανδημίας ή άλλων κρίσεων, η διατήρηση των παραδοσιακών αξιών και της Χριστιανικής Πίστης ως στοιχεία του εθνικού πολιτισμού, ο πατριωτισμός, η διασφάλιση ενός κοινωνικού κράτους απέναντι στην συσσώρευση του πλούτου σε συγκεκριμένες πολυεθνικές εταιρείες και συγχρόνως η ανάπτυξη ενός ευνοϊκού οικονομικού περιβάλλοντος για τις εθνικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Ανησυχίες, θέσεις, πολιτικές και ιδεολογικές αρχές διέπουν τις βάσεις του νέου αυτού ρεύματος.
Τα συστημικά ΜΜΕ και τα παλαιά κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς περιορίζουν όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος, αλλά με συγκεκριμένα βασικά πολιτικά και ιδεολογικά προτάγματα, σε μια κατάταξη στην “ακροδεξιά” ή του “λαϊκισμού”, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι παρά τις γραφικές ή ανίκανες πολλές φορές κομματικές εκφράσεις αυτών των κινημάτων, η βάση και τα πρόσωπα που τα αποτελούν είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, σοβαροί πολίτες που νιώθουν στην καθημερινότητά τους την απειλή της παγκοσμιοποίησης. Η “κανονικοποίηση του λόγου της ακροδεξιάς” , όπως την ονομάζουν οι μαρξιστές, δεν αποτελεί τίποτε άλλο από την λαϊκή αποδοχή και υποστήριξη του Έθνους.
