Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Όστις ταπεινός κοινωνός του Δικαίου βιώνει σε καθημερινή βάση την αδιαμεσολάβητη επαφή με τα ποινικά δικαστήρια, τις ανακρίσεις, τ’ ακροατήρια, τις συλλήψεις, τις απολογίες, από την άσκηση μιάς ποινικής διώξεως έως το πέρας μιάς υπόθεσεως σε δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, έχει εμπεδώσει σε επίπεδο υπέρμετρα υψηλό ότι απολείπονται σταδιακώς άχρι μηδενισμού οι εγγυήσεις θωρακίσεως ουχί μόνον της ασφαλείας, αλλά και του ισοκύρου εννόμου αγαθού της ελευθερίας ενός μέσου οιουδήποτε πολίτου. Είσαι αστυνομικός, ξυπνάς το πρωΐ, πάς στη δουλειά σου φορτωμένος με τις μυριάδες υποχρεώσεις συντηρήσεως ενός σπιτιού, προσπαθείς να διαχειριστείς το αδιάλειπτο άγχος των εργασιακών ευθυνών κι όταν κληθείς να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου, αυτά για τα οποία εξεπαιδεύθης, είσαι υπόχρεος να υπηρετήσεις και απειλείσαι με παράβαση, αν δεν τα διακονήσεις, διατρέχεις τον διόλου φαντασιακό κίνδυνο να βρεθείς όχι μόνο πανελληνίως διασυρόμενος, αδιστάκτως κατασυκοφαντούμενος και ανηλεώς δυσφημούμενος, αλλά συνάμα μέχρι και ες αεί κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο (κακούργημα). Τα πρόσφατα γεγονότα της Θεσσαλονίκης και η παρεπομένη δεινή περιπέτεια βίας, ανομίας και κατά τόπους εξεγέρσεων στην οποία έχει υπεισέλθει άπασα η επικράτεια μάς διδάσκουν ούτε λίγο ούτε πολύ την προδιαγεγραμμένη τύχη οιουδήποτε στελέχους των Σωμάτων Ασφαλείας επιχειρήσει, ως έδει, να εφαρμόσει τον νόμο σε κατηγορίες συμπόλιτών μας, οι οποίες εξαιρούνται πανηγυρικώς από κάθε κανόνα δικαίου, σύστημα δικαιοσύνης και τιμωρία.
Η λογοκριτική πολιτική ορθότητα με περισσή επιστημονικοφάνεια τούς ανεβάπτισε ως ‘‘Ρομά’’. Εμείς προτιμούμε το σύνηθες, καταγωγικό και πραγματικό όνομα με το οποίο τούς γνώρισε ο δεινοπαθών Ελληνισμός και ο Παλαμάς έγραψε τον Δωδεκάλογο, Γύφτοι. Η αλήθεια, όμως, είναι μία. Οι εύσχημες μετονομασίες δεν ήλλαξαν ποτέ την φύση των ανθρώπων. Αποθρασυμένες μειονοτικές ομάδες με προνομοιακή παρασημοφορία σε οξεία παραβατική συμπεριφορά στις οποίες η αύξηση της εγκληματικότητος ανεζήτησε πλειστάκις τα χρόνια της κατ’ επίφασιν μεταπολιτευτικής ισότητος και αλληλεγγύης τη δικαιολογήτική της βάση ανατρέφουν γενεές επί γενεών στην κουλτούρα της ιδιαιτέρας τους κοινότητος. Η εγγενής και επί αιώνες καταγεγραμμένη απροθυμία των γύφτων να ενταχθούν ομαλώς στην ελληνική κοινωνία συνοδεύτηκε από τις πρωταθλητικές επιδόσεις τους σε παρανομίες σε βάρος της ζωής, της περιουσίας και των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας των νοικοκύρηδων, ήτοι των κανονικών ανθρώπων που σέβονται τον συνάνθρωπό τους, τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους. Η επώδυνη εργασία με σκοπό τον νόμιμο βιοπορισμό έχει αχθεί σε υποχρέωση όλων ημών, των εγνωσμένων υποζυγίων της πολιτείας, όχι όμως των γύφτων. Αυτοί σιτίζουν τα παιδιά τους, όπως οι ίδιοι δηλώνουν σε επίκαιρα βίντεο, με άλλους τρόπους, με διαρρήξεις, ληστείες, ναρκωτικά, εμπόριο όπλων, αρπαγές μεταλλικών, ξήλωμα μηχανών και καταπάτηση ιδιωτικής γής. Δεν φορολογούνται, δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και παρασιτούν επαιτώντας, αρνούμενοι να ακολουθήσουν στοιχειωδώς τους πεπολιτισμένους ρυθμούς της κοινωνικής ολότητος. Υπό τις αφανείς ευλογίες ενός κωμικού κεντρικού κράτος ολόκληρος ο βίος τους έχει οικοδομηθεί πάνω στις πλάτες μιάς εμπαιζομένης πλειοψηφίας, η οποία αναγκάζεται να ανέχεται ανήκεστες βλάβες στον κόπο, τον μόχθο και την ασφάλειά της, χωρίς ελπίδα αποκαταστάσεως τους ή αποζημιώσεως.
Οι αδιανόητες επιθέσεις σε πολίτες, οι θηριώδεις λεηλασίες σε δημοσίους και ιδιωτικούς χώρους και οι πέραν κάθε θεμιτού δημοκρατικού ορίου διαδηλώσεις επαναστατικού χαρακτήρος από μέρους των γύφτων υπό το πρόσχημα της αγανακτήσεως για τον πυροβολισμό ενός ανηλίκου τους δεν επεδέχθησαν καμμιάς ποινικής διώξεως από την εισαγγελία. Η άνιση μεταχείριση των δραστών αξιοποίνου πράξεως ανάλογα με την κατοχή της ιδιότητος ή μη του γύφτου, του λαθρομετανάστη, του κιναίδου ή του διεθνιστή ακτιβιστή εγείρει μείζον ζήτημα απαραδέκτως ρατσιστικής και μεροληπτικώς δυσμενούς διακρίσεως σε βάρος των Ελλήνων, οι οποίοι γίνονται αποδέκτες όλης της ακάμπτου αυστηρότητος του νόμου. Τα αναμφισβήτητα ένεκα κινηματογραφήσεως έμπροσθεν των τηλεοπτικών καμερών σκηνικά απείρου κάλλους με γύφτους να καίνε χαρτονομίσματα και να δηλώνουν πως θα αυτοδικούν όποτε γουστάρουν μαρτυρούν αφ’ ενός την σκανδαλώδη ασυλία την οποία απολαύει η κοινότητά τους και αφ’ ετέρου την προσβλητική κοροϊδία καθ’ όλων ημών που πληρώνουμε από το υστέρημά μας αδρά και υπέρογκα επιδόματα για προκλητικώς χαρακτηριζόμενες ως ‘‘ευπαθείς’’ ομάδες. Έχουν μάθει να απολαμβάνουν την επιβολή τους επάνω μας, να θεωρούν δικό τους ό,τι δικό μας κερδήθηκε με ιδρώτα και να μην περιμένουν ποτέ και πουθενά καμμία συνέπεια για ό,τι εγκληματικό διέλθει στον νούν τους να διενεργήσουν. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για πολίτες υπερκρατικής δικαιοδοσίας επί των οποίων κανείς δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία, γιατί καμμία εξουσία δεν τούς ελέγχει. Ως κράτος εν κράτει έχουν την ευτυχία να είναι φορείς του αναφαιρέτου, ανεκχωρήτου και ακωλύτου δικαιώματος της αναρχίας.
Η ποινική μοίρα του ατυχούς αστυνομικού, ο οποίος θέλησε να υπερασπιστεί τον νόμο, το αξίωμα και το καθήκον του εξαρτάται για πολλοστή φορά από τη βούληση φρικτών μειοψηφιών, οι οποίες διαθέτουν την καθολική εύνοια των κυβερνώντων. Η Αριστερά υπερήφανα συμμέτοχη σ’ όλην αυτήν την διασάλευση της τάξης, των θεσμών και της κοινωνικής ειρήνης οπλίζει το χέρι των γύφτων, δυναμιτίζοντας τα επεισόδια και κατευθύνοντας οργανωμένα τις ομάδες τους. Η Αστυνομία πρέπει επιτέλους να απαγκιστρωθεί τελείως από πολιτικά κέντρα αποφάσεων και να αφεθεί ελεύθερη να πράξει τα προβλεπόμενα από τους κανόνες λειτουργίας της, όχι μόνο για να πατάξει αποφασιστικά την εγκληματικότητα παντού και πάντα, χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις, αλλά κυρίως για να επανορθωθεί η λαβωμένη εμποστοσύνη των πολιτών προς αυτήν.
