Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Τελειόφοιτος Νομικής NUP
Ήγγικεν η ώρα της αληθείας, βέβαια ενδεχομένως και όχι μετά τις αμφισβητήσεις για την εγκυρότητα του εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο μπορεί και να είναι αποτέλεσμα μαγειρέματος, ήτοι νοθείας.
Ας εκκινήσουμε όμως ιστορικά, κατά τη Β΄ Εθνοσυνέλευση (1823) έγιναν μεγάλες συνταγματικές αλλαγές λόγω και της παρουσίας πληρεξουσίων της Επτανήσου, οι οποίοι ήταν πιο ώριμοι πολιτικά και κοινωνικά εν συγκρίσει με τους υπολοίπους πολιτικούς. Μία εκ των αλλαγών ήταν αυτή της αναγραφής στο Σύνταγμα της καθολικής δια σφαιριδίων ψηφοφορία. Το σφαιρίδιο ήταν ένας μολυβένιος βόλος, τον οποίο ο ψηφοφόρος έριχνε σε μία κάλπη χωρισμένη σε δύο χώρους, έναν για το ναι, που είχε χρώμα άσπρο, και έναν για το όχι, που είχε χρώμα μαύρο, ανάλογα με το αν ήθελε να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει έναν υποψήφιο.
Εν άλλοις λόγοις, υφίστατο ο θεσμός της αντι-ψήφου, ο οποίος σήμερα είναι άγνωστος και κανείς όταν ακούει περί αντι-ψήφου, τότε αμελλητί ο νους του οδηγείται στην ψήφο προς το μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα. Πράγματι, το μοντέλο της σημερινής οιονεί αντι-ψήφου έχει λειτουργήσει και έχει αποφέρει καρπούς, σήμερα ψηφίζουμε αντι-μητσοτακικά, ενώ μετά τη κοροϊδία με το δημοψήφισμα και τη προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών ψήφισαν αντι-σύριζα, τουτέστιν Νέα Δημοκρατία, ώστε «να φύγει ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ», ενώ τώρα οι λάθος εκτιμητές του ως άνω σκεπτικού μετανιώνουν και αβαντάρουν άλλα κόμματα. Στις εκλογές της Κυριακής δεν εφάνη ποιό κόμμα αποτελεί τον γνήσιο εκφραστή του αντι-μητσοτακισμού, αλλά όλοι λίγο πολύ έλαβον ψήφους λόγω δυσαρέσκειας προς τη συνολική εικόνα της κυβέρνησης. Τούτο είναι λάθος. Στην Αμερική συμβαίνει το ίδιο, ήτοι οι ενδιάμεσες εκλογές συνήθως εκλέγουν το κόμμα, που δεν έχει τον πρόεδρό του στην οικία του Λευκού Οίκου.
Αντί να ψηφίζουμε δυνάμει του έργου των ευρωβουλευτών και αντίστοιχα των προγραμμάτων τους, όσοι έχουν δηλαδή για την Ευρωβουλή, εισακούμε εγχώρια αντιπολίτευση περί των δικών μας προβλημάτων αντί των ευρωπαϊκών. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι αποκλειστικά το Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο γνωρίζει ότι την περασμένη πενταετία η Πειραιώς έστειλε πολιτικούς και μη, που δεν επιτέλεσαν έργο, οπότε και δεν δύναται να πουλήσει τίποτε, όπως δύνανται άλλα κόμματα. Με κελεύσματα από τους Προέδρους των ευρωομάδων περί υπερψήφισης, καταψήφισης ή αποχής από μία εκλογική διαδικασία, άνευ ερωτημάτων και ουσιαστικών παρεμβάσεων, ενώ τέλος και αντεθνικών θέσεων, όπως η κατάργηση του βέτο, επιτελούν ώστε ακόμη κι αν κάποιος συμφωνεί με την διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να μην την προτιμήσει σήμερα.
Την Κυριακή δεν ψηφίσαμε για το εάν αυξήθηκαν ή μειώθηκαν οι συντάξεις ή εάν η Ελλάδα συνήψε κάποια διεθνή συμφωνία με εθνικό όφελος, αλλά ψηφίσαμε κόμματα και πρόσωπα τα οποία θα μοχθήσουν για τα δικαιώματα του γεωργού σε ενωσιακό επίπεδο, την καταδίκη των παράνομων πράξεων της Τουρκίας, της Αλβανίας και των Σκοπίων εις βάρος του κράτους μας, ώστε έτσι να εμποδίσουμε την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωσαύτως, ψηφίσαμε έμμεσα και υπέρ μιας ευρωομάδας η οποία θα πρέπει να κείται απέναντι στη woke ατζέντα αβαντάροντας συνάμα τους αγρότες από τις μέχρι πρότινος πολικές που ακολουθούν οι «Βρυξελλιώτες».
Η Νέα Δημοκρατία επσδίωξε μεσούσης της προεκλογικής περιόδου να ρίξει μυρωδιά εθνικών εκλογών υποστηρίζοντας συνάμα πως ένα κακό ποσοστό για την ίδια θα φέρει αστάθεια στη πατρίδα μας, ωσάν το 2014 που έχασε τις Ευρωεκλογές η ΝΔ με 4% να μην συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις της ή ότι με μία ακόμη νίκη θα έρθουν οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ωσάν προηγουμένως να μην δύνατο.
Συμπεραίνοντας όμως, η αντι-ψήφος εκφράστηκε μέσα από την αποχή, αυτή που γνωρίζει μόνο αντιπολιτικά και αντικομματικά ένστικτα, διατί ουδέποτε πραγματοποιήθηκε τηλεμαχία ή ακόμη περισσότερο δεν έγινε σοβαρή συζήτηση για την Ευρώπη. Οι ειδήσεις θυμήθηκαν την Ε.Ε. μόνο όταν κατηγορήθηκε ο Γεωργούλης και η Καϊλή, ενώ τα πάνελ ακόμη και τώρα δεν αναφέρθηκαν σε ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου ή σε ενδεχόμενα μελλοντικά αλλά στο εάν το πόθεν έσχες του Κασσελάκη είναι ορθό. Οπόταν, επέστη η ώρα να στείλουμε στο Ευρωκοινοβούλιο, γνώστες και όχι γνωστούς, εργατικούς και όχι άεργους, ευρωσκεπτικιστές και όχι ευρωλιγούρηδες…
