Γράφει ο Δεξιόχειρας
Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε Γαλλία, Σουηδία και Ιταλία προκάλεσαν την κοινή παραδοχή, ακόμη και από τους “αλάνθαστους” πολιτικούς απογόνους των σφαγέων Μάο, Λένιν και Στάλιν, πως πλέον οι ευρωπαϊκοί λαοί εγκαταλείπουν τις απάτες, τις φανφάρες και τους πολιτικούς απατεώνες της αριστεράς και προτιμούν τα κυβερνητικά προγράμματα που έχουν ως βασικά προτάγματά τους το εθνικό συμφέρον, την εθνική κυριαρχία και ταυτότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αντίσταση στον πολυπολιτισμικό πολτό της παγκοσμιοποίησης. Η (νεο)μαρξιστική αριστερά έχει χάσει πλέον το ηθικό της πλεονέκτημα στα μάτια του απλού λαού. Η Ανατολική Ευρώπη έχοντας βιώσει τις φρικτές συνέπειες της δικτατορίας του προλεταριάτου με τις εκατομμύρια εξοντώσεις, διώξεις, δολοφονίες και φυλακίσεις, έχει πλέον στραφεί στην λεγόμενη “εθνικιστική ή συντηρητική δεξιά”, με κυβερνήσεις που διασφαλίζουν την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, την κοινωνική πρόνοια, τη προστασία των συνόρων και που προασπίζουν τις παραδοσιακές αξίες και την εθνική πολιτισμική κληρονομιά. Η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία προτιμούν να αγωνίζονται για την ευημερία των πολιτών τους και όχι για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της γραφειοκρατικής, σοβιετικού τύπου ολοκληρωτικής και νεοταξικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό το ρεύμα προελαύνει και στη δυτική κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, η ισλαμική τρομοκρατία, η αλλοίωση του πολιτισμού και του τρόπου ζωής, η οικονομική κρίση που προκαλείται κάθε φορά που διαταράσσεται η ευάλωτη παγκοσμιοποιημένη αγορά των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών εταιρειών, δεν αφήνουν πλέον περιθώρια για τις ψευδαισθήσεις των υποκριτών εκείνων που επικαλούνται τον “ανθρωπισμό” και τα “δικαιώματα”, μόνο όταν δεν κυβερνάνε. Σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, πατριωτικά κόμματα με συντηρητικές και ταυτοτικές θέσεις βρίσκονται είτε στην κυβέρνηση είτε σε ισχυρή θέση στην αντιπολίτευση, παρά τον πόλεμο και τους αποκλεισμούς που δέχονται από τα συστημικά ΜΜΕ. Η αριστερά ή οι σοσιαλδημοκράτες έχοντας κυβερνήσει (τρανό παράδειγμα η Πατρίδα μας) και εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας, μνημόνια, επιβάλλοντας κάθε μορφή διαστροφής της πολιτικής ορθότητας, όπως οι γάμοι ομοφυλοφίλων, “γονέας Α και Β”, η μαζική αποδοχή μουσουλμάνων μεταναστών οι οποίοι τελικά εκμεταλλεύονται εργασιακά από τους μεγαλοκαπιταλιστές, έχουν αποδομήσει στα μάτια του Ευρωπαίου την πλάνη που ονομάζεται “Αριστερά” ή το αδερφάκι της τον ψευτοδεξιό νεοφιλελευθερισμό. Τα κινήματα που υποστήριξαν τη Λεπέν και τον Ζεμούρ στη Γαλλία και τη Μελόνι και τον Σαλβίνι στην Ιταλία, αποτελούν την πλειοψηφία ή ένα τεράστιο κομμάτι του συνόλου της λαϊκής βάσης, και πλέον κάθε επιχείρημα λάσπης των συστημικών κομμάτων και καναλιών περί “ακροδεξιάς” ή “φασιστών” πέφτει στο κενό, αυξάνοντας περαιτέρω τον αντισυστημισμό του μέσου νοικοκυραίου που αντιλαμβάνεται την αντιδημοκρατική συμπεριφορά των υποκριτών, οι οποίοι υποτίθεται μάχονται για τις αξίες της δημοκρατίας. Η διεθνιστική αριστερά ανίκανη να προτείνει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της ενεργειακής κρίσης, των πολέμων,της οικονομίας και να εκφράσει τον απλό εργάτη, αγρότη, νέο, μικρομεσαίο επιχειρηματία, βιοτέχνη, μένει σε μια παλιομοδίτικη παροχολογία και συνθηματολογία κατά των “πλουσίων” (που εν τέλει εξυπηρετεί) ή των “ακροδεξιών”. Οι λαοί στη “Δύση” έχουν να επιλέξουν σε γενικές γραμμές ανάμεσα σε δύο πόλους. Ή στον πόλο που εκφράζεται από τον Τζο Μπάιντεν, τον Μακρόν, τον Σουλτς, τους Ποδέμος, τον Ντράγκι, “κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς” (το λεγόμενο και ως ακραίο κέντρο) και γενικά τους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας, της παγκοσμιοποίησης, του δικαιωματισμού ή τον πόλο του Τραμπ, του Όρμπαν, της Λεπέν, της Μελόνι και όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που αγωνίζονται για Έθνη-Κράτη, τα οποία θα συνυπάρχουν ειρηνικά χωρίς ιμπεριαλιστικούς παρεμβατισμούς, οικονομική ανάπτυξη, ασφάλεια, παραδοσιακές αξίες.
