Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
«Όλα σ’ αυτήν τη ζωή πληρώνονται», όπως συμπυκνώνεται εμπειρικώς στη λαϊκή ρήση. Και δυστυχώς το Έθνος μας, χωρίς να το καταλαβαίνει πολλές φορές, πληρώνει αδρά τα σφάλματα των επίλογών του να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό για το οποίο προορίστηκε, να μιμηθεί ξένα πρότυπα, να υιοθετήσει έναν τρόπο ζωής ο οποίος ποτέ δεν του ήρμοζε και εν τέλει να επιχειρήσει να εξομοιωθεί με τα χάλια της Εσπερίας, η οποία έχουσα απολέσει την ταυτότητά της βαδίζει προς τον κρημνό του ιστορικού αφανισμού. Από τότε που εισήχθημεν στο μαντρί της ευρωπαϊκής αλητείας των Βρυξελλών ο Έλλην ήλλαξε άρδην αρνηθείς να εισακούσει το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεώς του. Έπαυσε να προσπαθεί, να κοπιάζει και να αγωνίζεται για την εξασφάλιση των προς το ζήν, των βασικών διατροφικών αγαθών. Η αγροτική παραγωγή συρρικνώθηκε, στάνες αιγοπροβάτων ερημώθηκαν, τα χωράφια μας εγκαταλείφθηκαν και η επαρχία άδειασε ολοκληρωτικά με τον κόσμο να υπερσυγκεντρώνεται στα άστη της φαυλότητος και της οκνηρίας αναζητώντας την εύκολη και μεγάλη ζωή των ανέσεων και της καλοπέρασης.
Οι συνήθειες, οι προτιμήσεις και οι αξίες μας διεβρώθησαν, καθώς μάθαμε στην αβρόχοις ποσίν κατάκτηση του χρήματος, περιφρονήσαμε την καλλιέργεια της γής και καβαλήσαμε όλοι μας λίγο πολύ το καλάμι της γραφειοκεντρικής εργασίας. Πόσα καντάρια συμπλέγματος μάς φόρτωσαν, ώστε να φτάσουμε να θεωρούμε υποτιμητικό, απάνθρωπο ή ακόμα και απολίτιστο [sic] το να σκάψουμε το περιβόλι του πατέρα μας, να αρμέξουμε τα κοπάδια της μάνας και να αφιερώσουμε ολίγες εβδομάδες το καλοκαίρι στον τρύγο κι άλλες τόσες τον χειμώνα στην ελαιοσυγκομιδή. Μέχρι σήμερα κανείς δεν καταδέχεται να επιστρέψει στο χωριό του, να καταπιαστεί με τα κτήματα των γονέων του και να αποκτήσει προσωπική-οικογενειακή αυτάρκεια σε πρωταρχικές πρώτες ύλες γάλακτος, κρέατος, λαδιού και οπωροκηπευτικών. Βολεύτηκε ο νεοραγιάς στο βελούδινο κάθισμα του γραφείου μπροστά από μία οθόνη μοστράροντας με αλαζονεία κουστούμια, παλάτια, διασκεδάσεις και κοσμικότητες, με αποτέλεσμα οι ελλείψεις σε εργατικά χέρια να καλύπτονται από λαθρομετανάστες, η εναπομείνασα πρωτογενής παραγωγή να περνά σε ξένη διαχείριση και ο υπερκαταναλωτικός λαός μας να εξαρτάται αποκλειστικά από τις εισαγωγές. Το οικονομικό μοντέλο στο οποίο έχει υποταχθεί η Πατρίδα μας μέσω της Ενωσιακής ολιγαρχίας άγει τους Έλληνες σε μία δυνητική κατάσταση πείνας, εξαθλιώσεως και υποταγής στα κράτη που μάς τροφοδοτούν με τα στοιχειώδη. Άλλοτε ο Έλληνας κτηνοτρόφος που είχε 150 αμνοερίφια και κάθε Αύγουστο, όταν τον περίμενε η αγορά, έσφαζε και διέθετε το κρέας του αποκερδαίνοντας επαληθευμένα χιλιάδες ευρώ σε ρευστό με τα οποία μπορούσε να αγοράσει τις ζωοτροφές του και τις προμήθειές του όλον τον χειμώνα. Πλέον οι απαγορεύσεις των σφαγών από τις Βρυξέλλες στους Έλληνες παραγωγούς διετάραξαν την ισορροπία στις εγχώριες φάρμες και οδήγησε σε θεαματικές ζημίες από τους πόρους που επενέδυαν επί ματαίω για να τα θρέψουν, καθιστώντας ως εκ τούτου ασύμφορο έως βλαπτικό το επάγγελμα του κτηνοτρόφου. Ακόμα και σε νησιά του Αιγαίου με παράδοση στην παραγωγή αμνοεριφίων, όπως η ορεινή Νάξος και η Πάρος, καταλήγουν να εγκαταλείπουν οριστικά τις δυσκολίες της ενασχολήσεως με τα ζώα και να προσανατολίζονται μαζικά και ανεπιστρεπτί σε τουριστικές δραστηριότητες, οι οποίες όχι απλά πιο κερδοφόρες είναι, αλλά συνάμα απαιτούν λιγότερη δαπάνη ιδρώτος και άγχους. Έτσι, ασχολούνται τελικά μόνο με μισθώσεις δωματίων και εξοικειώνονται στην πράξη με το να ζούν, χωρίς να παιδεύονται, χωρίς να εξασκούνται στο άθλημα της επιβιώσεως, εφόσον για ό,τι φθάνει στο τραπέζι μας πάντα κάποιος άλλος θα έχει μεριμνήσει και σίγουρα όχι ο μικρομεσαίος παραγωγός της ημεδαπής, αλλά οι βιομηχανίες του εξωτερικού, οι οποίες πλουτίζουν από τα κορόϊδα που αποστρέφονται τον μόχθο και δεν έχουν μεράκι για τη φύση και την κληρονομιά που μας κατέλειψαν οι πρόγονοί μας κι ο Θεός, ο οποίος αγάπησε προνομιακά τούτο τον ευλογημένο τόπο στον όποιον ό,τι σπείρεις θα φυτρώσει, θα ανθίσει και θα καρπίσει πολλαπλασιάζοντας την ευωδία της δημιουργίας.
Μέσα σ’ όλα αυτά ένα είναι βέβαιο, ότι χωρίς αυτάρκεια, χωρίς δικές μας αυτοτελείς δομές παραγωγής αγαθών, χωρίς σεβασμό, ενίσχυση και πριμοδότηση της εθνικής διατροφικής αλυσίδας με γενναία προστασία των δικών μας προϊόντων, εκείνων που εξάγονται από το αγιασμένο χώμα που πατάμε και την ομορφιά των ζωντανών που μάς περιβάλλουν με τη συντροφιά τους, δεν είμαστε και δεν πρόκειται να γίνουμε Έθνος ελεύθερο. Επιμένουμε στη σκλαβιά των αλλοτρίων, στην ειρκτή των φράγκων, στον μιμητισμό του αμερικανικού βίου. Όσο θα παραμένουμε δέσμιοι της Ευρωπαϊκής πόρνης (ΕΕ), η οποία μάς εξαγοράζει με το καπιτάλιστικό της όνειρο, τόσο θα αποξενωνόμαστε από τον υπαρξιακό πυρήνα της Φυλής μας. Η αγροτιά είναι η ραχοκοκαλιά της Εθνικής οντότητος, η ψυχή του Γένους, ο θεματοφύλακας της συσσωρευμένης γνώσεως του παρελθόντος στα χωριά, την περιφέρεια και την επαρχία, εκεί όπου χτυπά η πληγωμένη καρδιά ενός Ελληνισμού που επιμένει να μην δύσει. Η αλλοτρίωση διέρχεται μέσα από τις χωματερές των αστικών κέντρων. Η ένωση και η αγάπη μας για την Πατρίδα είναι ικανή να αναγεννήσει την επιθυμία για επιστροφή στις ρίζες και σ’ ένα αυθεντικό πρότυπο αυτεξούσιας διατροφικής συντηρήσεως της ράτσας μας.
Ευλογημένε Αγωνιστή και Μάχιμε Δικηγόρε Πέτρο, άνοιξες ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο που δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου δεν το γνωρίζει.
Πολύ ωραία όλα αυτά που γράφεις, όμως θα μου επιτρέψεις να τα παρουσιάσω όπως ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι πολύ διαφορετική από αυτά που γράφεις.
Αυτά που θα γράψω δεν τα γνωρίζω από πρώτο χέρι, αλλά τα έχω ζήσει από πρώτο χέρι.
Το είχε προφητεύσει και ο Μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης και ο Μακαριστός πατέρας Αθανάσιος Μυτιληναίος.
Η ΕΟΚ θα είναι ο τάφος της Ελλάδος.
Όσα προλάβω θα γράψω σήμερα και την συνέχεια μέσα από το δικό μου βίωμα την Κυριακή πρώτα ο Θεός.
Θα ξεκινήσω από αυτά που γράφεις πολύ σωστά στο άρθρο σου, όμως υπάρχει και συνέχεια σε αυτά.
Η ένταξή μας στην ΕΟΚ, την μετέπειτα ΕΕ, μας έβαλε αυτόματα στην ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική), η οποία ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που ιδρύθηκε η ΕΟΚ,
Η λέξη ΚΑΠ είναι η λέξη κλειδί από δω και πέρα.
Στην αρχή τι μας ζητούσαν;
– Τη μείωση της συνολικής καλλιεργούμενης γης στην Κοινότητα (η γη που θα αποσυρόταν θα ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιηθεί για αναδάσωση ή κατασκευή χώρων παροχής υπηρεσιών)
– Τη μείωση των απασχολούμενων στον πρωτογενή τομέα (οικονομικά κίνητρα για αποχώρηση γεωργών).
Και όπως σωστά γράφεις στο Άρθρο σου όταν τον Έλληνα τον δόσεις χρήματα μέσα από επιδοτήσεις, σου λέει γιατί να καθίσω να δουλέψω ενώ τα έχω έτοιμα.
Να όμως που οι πλειοψηφία των Ελλήνων θέλησε να συνεχίσει το ευλογημένο επάγγελμα στον πρωτογενή τομέα.
Και το 1992 ήρθε η οριστική ταφόπλακα για την χώρα μας.
Το 1992, και υπό την πίεση της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (μετέπειτα ΠΟΕ), οι βασικές μεταρρυθμίσεις που ακολουθήθηκαν αφορούσαν:
– στην αγρανάπαυση
– στη διατήρηση των ποσοστώσεων
Τα συνοδευτικά μέτρα που πάρθηκαν ήταν:
– η πρόωρη συνταξιοδότηση
Θα συνεχίσω..
Πριν μπούμε στην ευρωπαϊκή ένωση ήμασταν ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του Άρθρου σου:
Αύταρκες Έθνος, Ελεύθερο Έθνος.
Και από ότι φαίνεται τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας δεν το θέλανε αυτό και τα καταφέρανε.
Άς το δούμε αναλυτικά:
Η παραγωγή των σιτηρών ήταν αυτή που μάλλον επλήγη περισσότερο με την ένταξή μας στην ΕΟΚ και την εφαρμογή της ΚΑΠ.
Πριν την ένταξή μας η Ελλάδα καλλιεργούσε περίπου 10 εκατομμύρια στρέμματα, 8 εκατομμύρια για μαλακό σιτάρι (ψωμί) και 2 στρέμματα για σκληρό σιτάρι (ζυμαρικά) και διατηρούσε πλεονασματικό απόθεμα το οποίο συγκέντρωνε και τροφοδοτούσε και την διεθνή αγορά.
Το κράτος εξασφάλιζε στους παραγωγούς εγγυημένες τιμές.
Πλέον έχουμε φθάσει στο σκληρό σιτάρι στο 140%, και στο μαλακό στο 30%, ενώ οι εκτάσεις καλλιέργειας είναι μειωμένες κατά περίπου 20%.
Μεγάλο μέρος αυτής της έκτασης έχει μείνει σε υποχρεωτική μακρόχρονη αγρανάπαυση ή έχει φυτευτεί με δένδρα (με την ‘’βοήθεια’’ πάντα άλλων κοινοτικών προγραμμάτων επιδότησης).
Με απλά λόγια τότε καλλιεργούσαμε μαλακό σιτάρι για να βγάζουμε ψωμάκι, και τώρα καλλιεργούμε σκληρό σιτάρι για να το δίνουμε στους ιταλούς για να κάνουν μακαρόνια.
Και εμείς αναγκαζόμαστε να παίρνουμε σιτάρι για το ψωμάκι μας από την Ουκρανία και την Ρωσία.
Και η λεγόμενη αγρανάπαυση για όσους δεν γνωρίζουν είναι το χωράφι σου να μένει με αγκάθια και τριβόλια και σου απαγορεύουν να το καλλιεργήσεις.
Η βαμβακοκαλλιέργεια είναι ένας άλλος κλάδος που καταστράφηκε από την εφαρμογή της ΚΑΠ.
Πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ υπήρχαν πλεονάσματα βάμβακος, τα οποία εξαγοράζονταν από την ΚΥΔΕΠ (Κεντρική Υπηρεσία Διαχείρισης Εγχώριας Παραγωγής) και οι παραγωγοί πληρώνονταν μια καθορισμένη ελάχιστη τιμή για το απούλητο προϊόν.
Τα πρώτα χρόνια στην ΕΟΚ η βαμβακοκαλλιέργεια ενισχύθηκε με τη στήριξη της παραγωγής και την εξασφάλιση ικανοποιητικών εισοδημάτων. Στην πορεία όμως η ΕΕ επέβαλλε ποσόστωση, παρά τις ελλείψεις στις ευρωπαϊκές χώρες, και έτσι επήλθε μείωση βαμβακοκαλλιέργειας από 4.000.000 περίπου στρέμματα στα 2.500.000 στρέμματα, οδηγώντας χιλιάδες βαμβακοπαραγωγούς σε αδιέξοδο.
Η λέξη ποσόστωση είναι αυτή στην κυριολεξία που αποτελείωσε όλο τον πρωτογενή Ελληνικό τομέα.
Για αυτήν την ποσόσταση θα σας μιλήσω βιωματικά και εγώ πρώτα ο Θεός την Κυριακή, γιατί αλλιώς είναι να βλέπεις αριθμούς κι αλλιώς είναι να βλέπεις να καταστρέφονται οικογένειες στην κυριολεξία.
Το γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο, από περίπου 760 εκατομμύρια ευρώ πλεόνασμα το 1980, έφθασε το 2014 σε έλλειμμα περίπου 3,5 – 4 δισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή σε 36 χρόνια μετατραπήκαμε από εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων σε εισαγωγέα αγροτικών προϊόντων.
Θα συνεχίσω..
Και τώρα θα αναφερθώ πάνω σε αυτό που βίωσε η οικογένειά μου.
Πρόστιμο 5 δισ. δρχ. θα κληθούν να πληρώσουν οι Ελληνες αγελαδοτρόφοι, σύμφωνα με πληροφορίες της “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ” από την έδρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Το πρόστιμο επιβάλλεται λόγω της υπέρβασης της ποσόστωσης παραγωγής αγελαδινού γάλακτος κατά περίπου 60.000 τόνους.
Πέρσι είχε καταγραφεί υπέρβαση της ποσόστωσης κατά 14.000 τόνους και είχαν επιβληθεί πρόστιμα ύψους 1,2 δισ. δρχ. σε αγελαδοτροφικές επιχειρήσεις κυρίως της κεντρικής Μακεδονίας.
Να κάνω μία παρένθεση.
Το χωριό μου σε αυτό που γεννήθηκα και ζω είχε την μεγαλύτερη παραγωγή γάλακτος σε όλο το Νομό Θεσσαλονίκης και σε όλη την Κεντρική Μακεδονία.
Και η ποσόστωση μας αποτελείωσε σχεδόν όλους.
Υπενθυμίζεται ότι η χώρα μας έχει ποσόστωση παραγωγής αγελαδινού γάλακτος για 625.000 τόνους. Δηλαδή δεν της επιτρέπεται να παράγει περισσότερο γάλα και επιβάλλονται τα πρόστιμα όταν αυτό συμβαίνει
Η εθνική ποσόστωση της Ελλάδας υπολείπεται όμως ακόμη και έναντι των αναγκών της χώρας. Υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα η καταάλωση αγελαδινού γάλακτος και προϊόντων του (τυρί, γιαούρτι κλπ.) υπερβαίνει τους 1.000.000 τόνους.
Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες θα πρέπει να καλυφθούν από τις εισαγωγές, κάτι που στην περίπτωση του νωπού γάλακτος είναι αδύνατο λόγω της απόστασης της χώρας μας από τις βορειοευρωπαϊκές γαλακτοπαραγωγές χώρες.
Για όσους δεν το καταλαβαίνουν να το πω με απλά λόγια γιατί όλα αυτά είναι αντιγραφή που γράφω.
(Να με συγχωρέσετε και για τα ορθογραφικά λάθη γιατί όσα γράφω είναι φωνητικός από tablet από υπολογιστή δεν έχω ιδέα).
Μας ανάγκασαν, στην κυριολεξία μας ανάγκασαν, να πετάμε το φρέσκο γάλα μας στους υπονόμους εμείς οι κτηνοτρόφοι, οι παραγωγοί γάλακτος, και να αναγκαζόμαστε να παίρνουμε εισαγόμενο γάλα από Γερμανία και Ολλανδία.
Και όπως γράφει αυτό που αντέγραψα ότι είναι αδύνατο να έρθει νωπό γάλα από αυτές τις χώρες επειδή βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας, το φέρνουν σε σκόνη γάλα.
Δηλαδή με απλά λόγια πετούσαμε εμείς το φρέσκο γάλα και μας εξανάγκαζαν να πίνουμε γάλα σκόνη.
Είχαμε μικρή κτηνοτροφική μονάδα και αρμέγαμε τις αγελάδες με τα χέρια, εγώ και ο πατέρας μου.
Δεν είμαι σπουδαγμένος, μέσα στις αγελάδες, σε στάβλο δηλαδή μεγάλωσα.
Πρώτο ο Θεός την Κυριακή θα γράψω για το δράμα και πώς καταστράφηκαν πολλές εκατοντάδες οικογένειες.
Που μας ανάγκαζαν θηλυκά μοσχάρια δηλαδή δαμάλες να αναγκαζόμαστε να τις σφάζουμε.
Γιατί άλλο είναι να διαβάζεις αριθμούς και άλλο να ζεις ένα δράμα.
Και πριν ξεκινήσω να σας διηγηθώ για τους κτηνοτρόφους, δεν είχε τελειωμό η καταστροφή όλου του πρωτογενές τομέα.
Την δεκαετία του 1990 εφαρμόστηκε κανονισμός από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα για μείωση του αλιευτικού στόλου.
Αυτό έπληξε σοβαρά τον κλάδο, και από οικονομικής και από πολιτιστικής άποψης, αφού από τότε μέχρι σήμερα, πέρα από την αποχή από το επάγγελμα, έχουν καταστραφεί σύμφωνα με εκτιμήσεις περίπου 13.500 καΐκια, κάποια από τα οποία αποτελούσαν τεράστιο τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, αλλά και της τέχνης της ξυλοναυπηγικής, αποδεικνύοντας πόσο στρεβλή μπορεί να είναι η ερμηνεία μιας ευρωπαϊκής οδηγίας για τον περιορισμό της υπεραλίευσης και της προστασίας των αλιευμάτων.
Από ότι βλέπετε η ΕΟΚ δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο.
Φυσικά πίσω από την ΕΟΚ κρύβονται οι διάολοάνθρωποι.
Θα επισημάνω σήμερα αρκετά πράγματα γιατί δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν τα γνωρίζει.
Φυσικά τότε δεν υπήρχε ίντερνετ και δεν μπορούσε να μεταδοθεί τίποτα γιατί όλοι ζούσαμε σε κλειστές κοινωνίες.
Ας ξεκινήσω από την υπέροχη φωτογραφία του Άρθρου.
Άμα την κοιτάξετε καλύτερα θα δείτε ότι και το δεξί πρόβατο και το αριστερό έχουνε στο αυτί μία ταμπέλα.
Από όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ το πρώτο που κάνανε ήτανε να μαρκάρουν όλα τα ζώα παραγωγής.
Τότε ακόμα δεν υπήρχε το τσιπάκι οπότε αναγκαστικά τα μαρκάρανε με μία ταμπέλα που ήταν ένας μοναδικός αριθμός.
Και οι δικές μας οι αγελάδες και τα μοσχάρια είχαν αυτήν την ταμπέλα.
Χωρίς την ταμπέλα δεν δικαιώσουν ούτε επιδοτήσεις ούτε κανένα άλλο όφελος που μπορούσες να λάβεις σαν κτηνοτρόφος.
Εγώ το πρόλαβα το μαρκάρισμα και έλεγα βάλανε στις αγελάδες μας σκουλαρίκια.
Μου φαινόταν τόσο αστείο.
Η κάθε μία είχε τη δική της καρτέλα, (ήταν ένα μοναδικό νούμερο), το ιστορικό της κάθε φορά το κατέγραφε ο κτηνίατρος για το πότε γεννάει τη φάρμακα παίρνει και ούτω καθεξής.
Κι άμα ήθελες να την πουλήσεις ή να την σφάξεις έπρεπε να ενημερώσεις τους αρμόδιους.
Τώρα που εφευρέθηκε το τσιπάκι μπήκε στους σκύλους και τις γάτες.
Ποιοι θα είναι οι επόμενοι τυχερή που θα μαρκάριστούν, σας αφήνω να το μαντέψετε μόνοι σας.
Θα συνεχίσω.
Ευλογημένε Πέτρο θα πρέπει να αντιγράψω ένα αρκετά μεγάλο απόσπασμα από το άρθρο σου για να το αναλύσω.
Και δυστυχώς το Έθνος μας, χωρίς να το καταλαβαίνει πολλές φορές, πληρώνει αδρά τα σφάλματα των επίλογών του να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό για το οποίο προορίστηκε, να μιμηθεί ξένα πρότυπα, να υιοθετήσει έναν τρόπο ζωής ο οποίος ποτέ δεν του ήρμοζε και εν τέλει να επιχειρήσει να εξομοιωθεί με τα χάλια της Εσπερίας, η οποία έχουσα απολέσει την ταυτότητά της βαδίζει προς τον κρημνό του ιστορικού αφανισμού. Από τότε που εισήχθημεν στο μαντρί της ευρωπαϊκής αλητείας των Βρυξελλών ο Έλλην ήλλαξε άρδην αρνηθείς να εισακούσει το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεώς του. Έπαυσε να προσπαθεί, να κοπιάζει και να αγωνίζεται για την εξασφάλιση των προς το ζήν, των βασικών διατροφικών αγαθών. Η αγροτική παραγωγή συρρικνώθηκε, στάνες αιγοπροβάτων ερημώθηκαν, τα χωράφια μας εγκαταλείφθηκαν και η επαρχία άδειασε ολοκληρωτικά.
Όλες αυτές οι συμφορές που μας βρήκαν στην συντριπτική πλειοψηφία δεν φταίγαμε εμείς οι Έλληνες.
Αλλά ο (Εθνάρχης) μας, ο σωτήρας μας, που μας έβαλε στην ΕΟΚ για να πούμε το ψωμί ψωμάκι.
Και αυτό που γράφεις ευλογημένε Πέτρο:
Έλλην ήλλαξε άρδην αρνηθείς να εισακούσει το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεώς του.
Έπαυσε να προσπαθεί, να κοπιάζει και να αγωνίζεται για την εξασφάλιση των προς το ζήν,
Ο Ελληνας ποτέ δεν έπαψε να αγωνίζεται, τουλάχιστον μέχρι τότε, άλλα στην κυριολεξία μας έβαλαν το ΠΙΣΤΌΛΙ ΣΤΟΝ ΚΡΌΤΑΦΟ.
Όχι απλώς διάολοάνθρωποι, αλλά στην κυριολεξία σατανάδες.
Θα το καταλάβετε από τη συνέχεια..
Πώς συρρικνώθηκαν και ερημώθηκαν τα πάντα που γράφεις πιο κάτω
Θα συνεχίσω.
Δεν θα σας κουράσω άλλο θα αναφερθώ στο προσωπικό μου βίωμα και όταν γράφω πιο πάνω ότι καταστράφηκαν εκατοντάδες οικογένειες, εννοώ μόνο από το χωριό μου.
Στην κυριολεξία καταστράφηκε όλη η Ελλάδα.
Είχαμε κότες, πάπιες, γαλοπούλες, κουνέλια, περιστέρια, προβατάκια, και της αγελάδες με τα μοσχάρια.
Όποιος ερχόταν και τα έβλεπε μας έλεγε τι ωραία φάρμα που έχουμε και τι ωραία που περνάμε εδώ στο χωριό.
Ήταν η αλήθεια αλλά ήταν η μία πλευρά του νομίσματος.
Αυτό που θα σας πω μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά η κτηνοτροφία είναι το δυσκολότερο επάγγελμα που υπήρχε.
Έπρεπε 365 μέρες το χρόνο πρωί και απόγευμα βρισκόμαστε στον στάβλο.
Το σπίτι το είχαμε το μεσημέρι για φαγητό και το βράδυ για ύπνο, για αυτό σας είπα ότι μεγάλωσα μέσα σε στάβλο.
Δεν είχαμε ούτε μία μέρα άδεια το χρόνο δεν γνωρίζαμε τι θα πει Χριστούγεννα και Πάσχα και το σημαντικότερο δεν μπορούσαμε ούτε καν να αρρωστήσουμε.
Θυμάμαι πολλές φορές τον πατέρας μου επειδή ήμουνα μικρός και δεν μπορούσα να αρμέξω μόνος μου της αγελάδες ερχόταν με 39 πυρετό για να με βοηθήσει στο άρμεγμα κι την μητέρα μου στο σκαμνάκι που καθόταν να τον κρατάει από την πλάτη μη ζαλιστεί και πέσει.
Το καλοκαίρι που άρμεγα επειδή τα χέρια μου ήταν απασχολημένα στο άρμεγμα, η ουρά της αγελάδας συνέχεια με χτυπούσε στο πρόσωπο για να διώξει τα σύννεφα από τις μύγες που την ενοχλούσαν και η ουρά της είχε κοπριές και κάτουρα.
Ακούγεται αηδιαστικό αλλά ήταν η πραγματικότητα.
Επειδή ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος και τα ζώα τα είχαμε και για έξτρα εισόδημα αλλά περισσότερο γιατί τα υπέρ αγαπούσαμε, περίμενα πότε θα έρθει ο ηλικία μου να πάω στο στρατό και με το καλό όταν γυρίσω να βάλουμε περισσότερες αγελάδες για να πάρουμε αρμεκτική μηχανή και να γλιτώσω από αυτό το μαρτύριο.
Πήγα στο στρατό που ήταν τότε 18 μήνες στα ακριτικά χώματα του Έβρου στην Καβύλη και στη Βύσσα και το έχω τιμή μου.
Και όταν απολύθηκα το 1991 αγοράσαμε θηλυκά μοσχάρια για να αποκτήσουμε περισσότερες αγελάδες και να πάρουμε επιτέλους αρμεκτικές μηχανές.
Και το 1992 μου λέει ο πατέρας μου, μας είπαν από το συνεταιρισμό ότι πρέπει να δίνουμε στάνταρ μία ποσότητα γάλα από δω και πέρα, πχ 10 τόνους το χρόνο.
Να εμείς που δεν τα υπολογίσαμε σωστά και δώσαμε παραπάνω γάλα από αυτό που μας είχανε πει.
Η γαλακτοβιομηχανία τότε ήτανε η Αγνό και η Μεβγάλ το πήραν κανονικά και μας το πληρώσανε.
Όμως να που μας έρχεται ένα πρόστιμο που ήταν δεκαπλάσιο από το κέρδος του γάλακτος που δώσαμε.
Πήγα στη διεύθυνση γεωργίας και μου λέει πρέπει να το πληρώσετε γιατί δώσετε παραπάνω γάλα από ότι δικούσασταν.
Πάω σε δικηγόρο και μου λέει δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα καλύτερα να το πετάτε παρά να το ξαναδώσετε.
Και εκείνα τα δισεκατομμύρια δραχμές που έγραφα πιο πάνω ήταν χρήματα που έπρεπε να πληρώσουν οι κτηνοτρόφοι, και εκείνη την εποχή η δραχμή είχε ακόμα μεγάλη αξία, δηλαδή μας αποτελείωσαν όλους.
Αλλά έχει και συνέχεια..
Είχαμε θηλυκά μοσχάρια που θα γινόταν αγελάδες.
Το θηλυκό μοσχάρι το έχει πλάσει ο Θεός για να γίνει αγελάδα και να μας δίνει το γάλα της και τα μοσχαράκια της.
Το θηλυκό μοσχάρι είναι ασύμφορο για κρεατοπαραγωγή γιατί δίνει πολύ λιγότερο κρέας από αυτό που τρώει.
Και όμως οι σατανάδες μας ανάγκασαν να σφάζουμε θηλυκά μοσχάρια, γιατί ποιος να τα αγοράσει και τι να κάνει το γάλα τους που δεν μπορούσε να το δώσει κανένας.
Εις πείσμα εμείς είπαμε θα αρκεστούμε σε αυτά που έχουμε και από δω και πέρα θα κάνουμε το κουμάντο μας να δίνουμε το γάλα που μας επιβάλλουν.
Γιατί όπως είπα πιο πάνω αγαπούσαμε πολύ τα ζώα και δεν ήταν μόνο το κέρδος τους.
Να όμως που ο σατανάς άμα δεν σε αποτελειώσει τελείως δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα.
Να κάνω μία παρένθεση.
Ο άνθρωπος ό,τι αμαρτία και να κάνει και την πιο μεγάλη που υπάρχει, ο σατανάς δεν είναι ευχαριστημένος γιατί φοβάται μήπως κάποια στιγμή μετανοήσει και σωθεί, μόνο όταν τον οδηγήσει στην αυτοκτονία θα ησυχάσει, γιατί γνωρίζει ότι τότε μετάνοια δεν υπάρχει.
Δεν θυμάμαι πόσος καιρός πέρασε μήνες ή κάποια χρόνια.
Πηγαίνω στο συνεταιρισμό να δώσω το γάλα μας και μαθαίνω ότι σε λίγους μήνες ο συνεταιρισμός κλείνει.
Ρωτάω.
Και πού θα το δίνουμε εμείς το γάλα μας;
Και μου λένε μην ανησυχείτε θα έρχεται το φορτηγό να το παίρνει από το στάβλο σας.
Και όταν έρχεται εκείνη η ώρα μας ενημερώνουν ότι πρέπει να έχουμε από μία ποσότητα γάλακτος και πάνω για να έρθει το φορτηγό.
Δηλαδή όποιος είχε 10 αγελάδες το φορτηγό δεν πήγαινε να του πάρει το γάλα γιατί ήταν λέγανε ασύμφορο και για τα καύσιμα και για το χρόνο που σπαταλούσε ο οδηγός.
Μα και να θέλαμε να έχουμε παραπάνω γάλα, αφού δεν μπορούσαμε, μας είχαν βάλει την ΠΟΣΌΣΤΩΣΗ.
Και εκεί αρχίζει το δράμα.
Αναγκαστήκαμε εκατοντάδες οικογένειες στο χωριό να πουλήσουμε τα ζώα γιατί πλέον δεν μπορούσαμε να πουλήσουμε το γάλα.
Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος και μπορούσαμε να επιβιώσουμε.
Δυστυχώς όμως υπήρχαν οικογένειες που η κύρια πηγή εσόδων ήταν η κτηνοτροφία.
Από νοικοκυραίοι άνθρωποι, γίνανε ζητιάνοι.
Για πέστε μου ένας άνθρωπος 40 και 50 χρονών, που η μόνη του ασχολία ήτανε τα ζώα, πιο εργοστάσιο θα τον πάρει για να εργαστεί;
Τώρα καταλαβαίνετε με τι διάολάνθρωπους έχουμε να κάνουμε;
Ίσως να σας κούρασα, δεν με αρέσει ποτέ να περιαυτολογώ, όμως πρέπει να τα γνωρίζετε.
Θα γράψω κάτι ακόμα κλείνοντας.
Επειδή είναι πολλά τα σχόλια που έγραψα επειδή δεν τα έπαιρνε ολόκληρα.
Θα κάνω αντιγραφή από το τρίτο σχόλιο που είναι και η ουσία όλων αυτών που γράφω:
Υπενθυμίζεται ότι η χώρα μας έχει ποσόστωση παραγωγής αγελαδινού γάλακτος για 625.000 τόνους. Δηλαδή δεν της επιτρέπεται να παράγει περισσότερο γάλα και επιβάλλονται τα πρόστιμα όταν αυτό συμβαίνει.
(Και όχι απλώς πρόστιμα, αλλά δισεκατομμύρια δραχμές, που έπρεπε να πληρώσουν οι ίδιοι οι κτηνοτρόφοι και όχι το κράτος).
Η εθνική ποσόστωση της Ελλάδας υπολείπεται όμως ακόμη και έναντι των αναγκών της χώρας.
Υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα η κατανάλωση αγελαδινού γάλακτος και προϊόντων του (τυρί, γιαούρτι κλπ.) υπερβαίνει τους 1.000.000 τόνους.
Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες θα πρέπει να καλυφθούν από τις εισαγωγές, κάτι που στην περίπτωση του νωπού γάλακτος είναι αδύνατο λόγω της απόστασης της χώρας μας από τις βορειοευρωπαϊκές γαλακτοπαραγωγές χώρες.
Το καταλάβατε;
Η Πατρίδα μας είχε ανάγκη πάνω από ένα εκατομμύριο τόνους γάλα για τις δικές μας ανάγκες.
Και μας ανάγκασαν οι διάολάνθρωποι να δίνουμε μόνο 650.000 τόνους.
Δηλαδή όχι μόνο να μην εξάγουμε πλέον, αλλά να είμαστε αναγκασμένοι να εξαρτόμαστε από τους άλλους, σε εισαγωγή σκόνη γάλακτος.
Αυτό το τονίζω, σκόνη γάλακτος.
Ευλογημένε Πέτρο με το πιστόλι στον κρόταφο μας αποκόψανε από τις ρίζες μας.
Όσοι μεγαλώναμε σε κτηνοτροφικές οικογένειες αγαπούσαμε τα ζώα (η κάθε αγελάδα είχε το όνομά της, φυσικά όχι χριστιανικό, τη μία την λέγαμε μαύρη, την άλλη ασπρόμαυρη, την άλλη ολλανδέζα, την άλλη κόκκινη, και ούτε κάθε εξής και γνώριζε η κάθε μία το όνομά της και ερχότανε όταν τη φωνάζαμε).
Μετά από 30 χρόνια, εγώ τώρα να περάσω έξω από ένα στάβλο θα κρατάω τη μύτη μου.
Γιατί μιλάμε για κοπριές και για κάτουρα.
Όταν εγώ έχω ξεχάσει την μυρωδιά από το στάβλο που θυμάμαι τον εαυτό μου από όταν γεννήθηκα εκεί μέσα, πώς τα παιδιά μου που είναι φοιτητές και δεν έχουνε δει ποτέ τους αγελάδα, να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία;
Δυστυχώς στο χωριό μου από τις εκατοντάδες οικογένειες που είχαμε ζώα, έχουνε μείνει μόνο τρεις ή τέσσερις κτηνοτροφικές μονάδες.
Όλα αυτά τα έγραψα με πόνο ψυχής.