Γράφει ο Γεώργιος Κωστάκης
Ημερομηνία Εορτής: 4 Νοεμβρίου.
Τύπος Εορτής: Σταθερή. Εορτάζει 4 Νοεμβρίου εκάστου έτους.
Βιογραφία
Ὁ Πορφύριος εὐστόλιστος ἐκ ξίφους, Λαμπρὰν στολισθεὶς πορφύραν ἐξ αἱμάτων.
Οι μυριάδες καλλίμαχοι Μάρτυρες του Χριστού, στα πρωτοχριστιανικά χρόνια προέρχονταν από όλες τις φυλές, κοινωνικές τάξεις και επαγγέλματα. Ορισμένοι μάλιστα, με την ομολογία τους στο Χριστό και το αίμα του μαρτυρίου τους, εξαγίαζαν κάποια ταπεινά και ταυτισμένα με την ακολασία, επαγγέλματα, όπως ήταν αυτό του μίμου. Άλλωστε έτσι φανέρωναν πως η σωτηρία είναι δωρεά προς όλους τους ανθρώπους, παρά τις καταβολές τους και του πρώην άσωτου βίου τους. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο Άγιος Μάρτυς Πορφύριος ο Μίμος, ο οποίος εξαγιάστηκε την ώρα που ασκούσε το επάγγελμα του ηθοποιού.
Ο Άγιος Πορφύριος γεννήθηκε στην Έφεσο της Μ. Ασίας και καταγόταν από οικογένεια ειδωλολατρών και ασκούσε το επάγγελμα του μίμου (ηθοποιού). Ο πατέρας του ήταν φημισμένος ηθοποιός και είχε δικό του θίασο, στον οποίο εργαζόταν από παιδί ο Πορφύριος. Το επάγγελμά τους τους ανάγκαζε να περιπλανιόνται σε όλη τη Μ. Ασία, δίνοντας παραστάσεις.
Η τέχνη της ηθοποιίας είχε εφευρεθεί στην Ελλάδα και είχε κατά κανόνα, θρησκευτικό χαρακτήρα. Ήταν συνδεδεμένη με τις διονυσιακές εορτές και θεωρούνταν ως θρησκευτική λατρεία. Τον 5ο π.Χ. το θέατρο είχε αναχθεί σε υψηλή τέχνη και εμπλουτίστηκε με αξιοθαύμαστα θεατρικά έργα, από μεγάλους ποιητές (Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευρυπίδη, Αριστοφάνη, κλπ). Όμως στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια είχε καταπέσει σε παρακμή και είχε συνδεθεί και ταυτιστεί με την ανηθικότητα και την ακολασία. Οι παραστάσεις γινόταν σε κακόφημα καταγώγια και η θεματολογία ήταν συνυφασμένη με την αισχρότητα. Για τούτο το επάγγελμα των ηθοποιών θεωρούνταν περιθωριακό. Παρά ταύτα η παρηκμασμένη ειδωλολατρία συνέχιζε να δίνει στην ηθοποιία λατρευτικό χαρακτήρα.
Ο Πορφύριος έδρασε στα χρόνια που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Αυρηλιανός (270 – 275 μ.Χ.) Σε μια εποχή που οι Χριστιανοί βρισκόταν στην παρανομία και διώκονταν απηνώς. Λίγα χρόνια νωρίτερα ο θρησκομανής αυτοκράτορας Δέκιος (249 – 251 μ.Χ.), το 250 μ.Χ. είχε εγκαινιάσει τη δεύτερη και πιο σκληρή περίοδο των διωγμών, με υποχρεωτική δήλωση (λίβελο) όλων των υπηκόων της αυτοκρατορίας πίστης στην ειδωλολατρία και την υποχρέωσή τους να θυσιάζουν δημόσια στους «θεούς» του κράτους. Όμως ο Αυρηλιανός είναι ο πρώτος αυτοκράτορας, ο οποίος κράτησε μια κάποια μετριοπαθή στάση κατά των Χριστιανών, εισάγοντας μια μορφή μονοθεΐας, τη λατρεία του Αήτητου Ήλιου (Solus Invictus). Αλλά οι κατά τόπους διοικητές, φανατικοί ειδωλολάτρες, εφάρμοζαν συχνά δικές τους τακτικές και πρακτικές κατά των Χριστιανών διώκοντάς τους, κατ’ επιταγή των ειδωλολατρικών ιερατείων.
Στις αισχρές και φθηνές παραστάσεις τους οι ειδωλολάτρες ηθοποιοί, συχνά, προσπαθούσαν να περιγελάσουν, να γελοιοποιήσουν και να εξευτελίσουν στα μάτια του ειδωλολατρικού όχλου τους διωκόμενους Χριστιανούς, με συκοφαντικά και κωμικά δρώμενα. Προφανώς αυτές τις παραστάσεις υποδαύλιζαν τα αδίστακτα ειδωλολατρικά ιερατεία, τα οποία έβλεπαν να ερημώνουν τα «ιερά» τους και να χάνουν προσόδους. Επίσης τις υποστήριζαν και χρηματοδοτούσαν και οι τοπικοί ειδωλολάτρες άρχοντες, γελοιοποιώντας τους Χριστιανούς των ειδωλολατρικών όχλων, με σκοπό να ανακόβουν τη μεταστροφή τους στην χριστιανική πίστη. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, οι ειδωλολάτρες ιερείς φρόντιζαν να διαδίδουν τερατώδεις συκοφαντίες κατά των Χριστιανών, όπως λ.χ. ότι διαπράττουν «οιδιπόδειες μίξεις» και «θιέστια δείπνα», διαστρέφοντας την πρωτοφανή για εκείνους έμπρακτη χριστιανική αγάπη και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, διεγείροντας αποστροφή και μίσος των ειδωλολατρών κατά των Χριστιανών. Εδώ να αναφέρουμε την περίπτωση του ειδωλολάτρη σατιρικού συγγραφέα Λουκιανού του Σαμοσατέα (125-180 μ.Χ.), ο οποίος έγραφε θεατρικά έργα με συκοφαντικό και εξευτελιστικό κατά των Χριστιανών περιεχόμενο, όπως το «Περί Περεγρίνου τελευτής», το οποίο σατιρίζει τη χριστιανική πίστη και σαρκάζει την ζωή των Χριστιανών.
Μια τέτοια παράσταση οργάνωσε και ο φανατικός ειδωλολάτρης έπαρχος της Καισαρείας Καππαδοκίας, Αλέξανδρος. Σε μια περιοδεία του θιάσου του Πορφυρίου στην περιοχή, ο Αλέξανδρος είχε παρακολουθήσει παραστάσεις του νεαρού ηθοποιού και διαπίστωσε το υποκριτικό του ταλέντο. Σκέφτηκε λοιπόν να τον χρησιμοποιήσει, προκειμένου να συκοφαντήσει και να περιγελάσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι πλήθυναν κατά χιλιάδες στην περιοχή της αρμοδιότητάς του.
Επιπλέον σε μερικούς συναξαριστές προστίθεται και η πληροφορία ότι ο Πορφύριος είχε και μία κόρη την οποία έχασε από αιφνίδιο θάνατο. Η απώλειά της πλήγμα στην καρδιά του. Η πραγματική παρηγοριά στην καρδιά του ήρθε από τους κόλπους των Χριστιανών, που τόσο είχε εμπαίξει πριν να γίνει τελικά Χριστιανός με το θαυμαστό τρόπο όπως περιγράφεται παρακάτω.
Κάλεσε ο έπαρχος λοιπόν τον Πορφύριο και του ανέθεσε να ανεβάσει συκοφαντικές παραστάσεις κατά των Χριστιανών, στις οποίες θα γελοιοποιούσαν την πίστη τους και τα Ιερά Μυστήριά τους, στα μάτια των υπηκόων του ειδωλολατρών. Μάλιστα του έταξε γενναιόδωρη χορηγία. Ο μίμος Πορφύριος δέχτηκε και αποφάσισε να ανεβάσει μια παράσταση, η οποία θα διακωμωδούσε το Ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος.
Το θέατρο της πόλεως είχε γεμίσει από ειδωλολάτρες θεατές, οι οποίοι είχαν συρρεύσει για να διασκεδάσουν με την εμπαικτική παράσταση. Ο Πορφύριος υποδύθηκε τον βαπτιζόμενο και κάποιος άλλος μίμος τον χριστιανό επίσκοπο. Με αστείες κινήσεις και γελοιότητες, ο μίμος, επαναλάμβανε τα λόγια του Βαπτίσματος, βυθίζοντας τον Πορφύριο σε κάποια λεκάνη. Τελειώνοντας τον έντυσε με λευκό χιτώνα, με τον οποίο έντυναν τους νεοφώτιστους Χριστιανούς και άρχισε να γελοιοποιεί την περιφορά γύρω από την κολυμβήθρα.
Αλλά τη στιγμή εκείνη, που το πλήθος των θεατών αλάλαζε από τα γέλια, συνέβη κάτι το συνταρακτικό. Παρουσιάστηκε στρατιά λευκοφορεμένων αγγέλων, οι οποίοι προπορεύονταν στην περιφορά, κρατώντας λαμπάδες και ψάλλοντας: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτήσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, αλληλούια»! Το θαύμα αυτό συντάραξε τον Πορφύριο και ταυτόχρονα ένοιωσε μια πρωτοφανή ευτυχία και χαρά. Αμέσως κατάλαβε ότι βιώνει ένα πρωτόγνωρο θαύμα, το οποίο προκάλεσε ο αληθινός Θεός, τον Οποίο ως τότε δε γνώριζε και λοιδορούσε. Τον επισκίασε η χάρις του Θεού, το Άγιο Πνεύμα μετέβαλε το ψεύτικο βάπτισμα σε αληθινό. Αμέσως συντελέστηκε στην ψυχή του συνέβη μια συνταρακτική αλλαγή και γι’ αυτό άρχισε να φωνάζει: «ο Θεός των Χριστιανών με επισκέφτηκε, τον Οποίο εγώ ως τώρα λοιδορούσα! Αυτός είναι ο αληθινός και μοναδικός Θεός. Γίνομαι Χριστιανός»! Οι παριστάμενοι άγγελοι του έδειξαν να κάμει το σημείο του σταυρού και αυτός σταυροκοπήθηκε με ευλάβεια!
Το πλήθος των θεατών απόρησε από το απρόσμενο γεγονός και σταμάτησε τους γέλωτες. Η εμφάνιση των αγγέλων και δημόσια μεταστροφή και ομολογία του μίμου Πορφυρίου, άλλους εξόργισε και άλλους προβλημάτισε. Πολλοί πίστεψαν στο Χριστό και δήλωσαν τη μεταστροφή τους στη νέα πίστη. Αντίθετα, ο φανατικός ειδωλολάτρης έπαρχος Αλέξανδρος έμεινε ασυγκίνητος. Κάλεσε αμέσως τον Πορφύριο και του ζήτησε να ανακαλέσει πάραυτα την ομολογία του και να θυσιάσει στους «θεούς» της πόλεως. Όμως εκείνος έμεινε αμετάπειστος και σταθερός στην απόφασή του να ανήκει στο Χριστό και να είναι μέλος της αγίας Του Εκκλησίας. Μάλιστα τον ήλεγξε για την σκληροκαρδία του και το αμετάπειστο της γνώμης του. Ήλεγξε την πίστη στα άψυχα είδωλα, τα οποία χαρακτήρισε λατρεία των διαμόνων.
Ο θηριώδης ειδωλολάτρης έπαρχος, όπως ήταν αναμενόμενο, εξαγριώθηκε με τη στάση του Πορφυρίου και για τούτο τον παρέδωσε στους σκληροτράχηλους στρατιώτες και δημίους, να τον υποβάλλουν σε σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια, με σκοπό την επάνοδό του στην ειδωλολατρία. Ο νεοφώτιστος Χριστιανός Πορφύριος τα υπόμεινε με μεγάλη καρτερία, δοξάζοντας και υμνώντας ακατάπαυστα το Θεό, για τη μεγάλη ευεργεσία, να τον βγάλει από τα σκοτάδια της πλάνης και να τον σώσει. Όταν ο έπαρχος είδε ότι τα βασανιστήρια δεν στάθηκαν ικανά να τον μεταστρέψουν, έδωσε διαταγή να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι ο μακάριος Πορφύριος αντάλλαξε την πρόσκαιρη γήινη ζωή με την ουράνια και αιώνια αληθινή ζωή, την οποία εξαγόρασε με το αίμα του, λαμβάνοντας τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.
Ο Άγιος Πορφύριος αναφέρεται ως ο πρώτος Άγιος ο οποίος προέρχεται από το χώρο των μίμων και είναι ο αρχαιότερος γνωστός μίμος που έγινε χριστιανός. Τον ακολούθησαν πολλοί άλλοι μίμοι, δίνοντας άλλη μορφή στο επάγγελμα. Άλλοι γνωστοί μάρτυρες «από μίμων» είναι οι ακόλουθοι: Γελάσιος ο Ηλιοπολίτης (297 μ.Χ.), Αρδαλίων ο μίμος (298 μ.Χ.), Φιλήμων ο Αιγύπτιος, Πορφύριος «ο από μίμων» (362 μ.Χ.) και η «εκ μιμάδων» Πελαγία – Μαργαριτώ από την Αντιόχεια (5ος αι. μ.Χ.). Οι Άγιοι αυτοί μετάλλαξαν τον ανήθικο χαρακτήρα της υποκριτικής τέχνης, σε σοβαρή και παιδευτική τέχνη, όπως αυτή επικράτησε και καλλιεργήθηκε στο χριστιανικό Βυζάντιο, το περίφημο χριστιανικό θέατρο. Άλλαξαν επίσης τη γνώμη που είχαν οι άνθρωποι για τον κλάδο των μίμων.
Το 1992 ανακηρύχτηκε προστάτης των ηθοποιών και καλλιτεχνών. Την ασματική του ακολουθία συνέθεσε ο μακαριστός μεγάλος υμνογράφος, αγιορείτης μοναχός, π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Ο Άγιος Πορφύριος που εορτάζει στις 4 Νοεμβρίου δεν πρέπει να συγχέεται με τον Άγιο Πορφύριο τον Μίμο που εορτάζει στις 15 Σεπτεμβρίου. Οι δύο Άγιοι είναι διαφορετικοί αφού και διαφορετικό δίστιχο έχουν και έζησαν σε διαφορετικές εποχές.
Λειτουργικά Κείμενα
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὡς ἐδέξω τὸ φέγγος τῆς θείας χάριτος, ἐξ αἱμάτων πορφύραν λαμπρὰν ἐφοίνιξας, ἐναθλήσας ἀνδρικῶς Μάρτυς Πορφύριε· ὅθεν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, κοινωνὸς ἀναδειχθείς, ἱκέτευε Ἀθλοφόρε, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Προτραπεὶς τὸ βάπτισμα Χριστοῦ ἐμπαῖξαι, τὸν ἐχθρὸν ἐνέπαιξας, ὁμολογίᾳ ἀληθεῖ, τῆς εὐσεβείας Πορφύριε, καὶ μαρτυρίου, τὸν δρόμον διήνυσας.
Μεγαλυνάριον
Αἵμασι φοινίξας ἀθλητικοῖς, πορφύραν ἁγίαν, ἀφθαρσίας μαρτυρικῶς, Πορφύριε χαίρων, παρέστηκας Κυρίῳ, ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύων, τῶν εὐφημούντων σε.
Πηγές:
- Ορθόδοξος Συναξαριστής – www.saint.gr
- Μέγας Συναξαριστής – www.synaxaristis.gr
- Ιστοσελίδα Ιερού Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου – Άρθρο Λάμπρου Κ. Σκόντζου – Θεολόγου – Καθηγητού – www.impantokratoros.gr
- Πεμπτουσία – www.pemptousia.gr – Άρθρο Φιλόλογου – Θεολόγου Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου
