Βίος Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη

Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,
Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος.
Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.

 

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 – 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.

Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

 

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.

Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Αὐτόμελον.

Τοῖς τῶv αἱμάτων σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴv Ἐκκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεv, ὁ δούς σοι τὸ κράτος ἀήττητοv, καὶ περιέπωv τὴν πόλιv σου ἄτρωτοv· αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις τὸ στήριγμα.

 

Μεγαλυνάριον

Τὸν μέγαν ὁπλίτην καὶ ἀθλητήν, τὸν στεφανηφόρον, καὶ ἐν μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν λόγχῃ τρωθέντα, πλευρὰν ὡς ὁ δεσπότης, Δημήτριον τὸν θεῖον ὕμνοις τιμήσωμεν.

 

Έτερον Μεγαλυνάριον

Φύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, μάρτυς μυροβλύτα τοὺς ὑμνοῦντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ρῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ ταῖς ἱκεσίαις σου.

 

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λογον.

Εὐσεβείας τοῖς τρόποις καταπλουτῶν, ἀσεβείας τὴν πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, τῶν τυράννων τὰ θράση, καὶ τῷ θείῳ πόθῳ, τὸν νοῦν πυρπολούμενος, τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην, εἰς χάος ἐβύθισας· ὅθεν ἐπαξίως, ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων, ἐδέξω τὰ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

 

Έτερον Κάθισμα

Βασιλεῖ τῶν αἰώνων εὐαρεστῶν, βασιλέως ἀνόμου πᾶσαν βουλήν, ἐξέκλινας Ἔνδοξε, καὶ γλυπτοῖς οὐκ ἐπέθυσας· διὰ τοῦτο θῦμα, σαυτὸν προσενήνοχας, τῷ τυθέντι Λόγῳ ἀθλήσας στερρότατα· ὅθεν καὶ τῇ λόγχῃ, τὴν πλευρὰν ἐξωρύχθης, τὰ πάθη ἰώμενος, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

 

ΠΗΓΗ: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Σχετικές δημοσιεύσεις

2 Άποψη για τα “Βίος Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη”

  1. Χρήστος

    Ο Μεγαλομάρτυρας Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης και Πολιούχος μας έζησε την εποχή που αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν ο Γαλέριος Μαξιμιανός Αύγουστος.

    Ο Μεγαλομάρτυς Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης ήταν Ανθύπατος σε όλη την Μακεδονία και Θεσσαλία. (Δηλαδή ήταν μετά τον Αυτοκράτορα).
    Ήταν γενναίος Στρατηγός όμως δεν σαγηνεύτικε από τις τιμές, τις δόξες και τα πλούτη, του αιώνος τούτου, του απατεώνος.

    Όσοι έχετε έρθει στη Θεσσαλονίκη σίγουρα γνωρίζετε την (καμάρα) ή αλλιώς αψίδα του Γαλερίου.
    Χτίστηκε το 305 μ.Χ. ύστερα από την οριστική νίκη του αυτοκράτορα κατά των Περσών.
    Η ημερομηνία που φτιάχτηκε είναι ταυτόσιμη με το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου του Πολιούχου μας.

    Θέλησε ο αυτοκράτορας να περάσει από την Θεσσαλονίκη να συναντήσει τον Στρατάρχη του και Ανθύπατο Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη για να συνεορτάσουν μαζί την τεράστια νίκη κατά των Περσών.

    Όμως μαθαίνει ο αυτοκράτορας ότι ο Ανθύπατος του είναι Χριστιανός και μάλιστα οδηγεί ανθρώπους και ειδικά νέους στον Χριστό και περιφρονεί τους ψεύτικους θεούς δηλαδή τα είδωλα.

    Δεν θέλει να το πιστέψει περιμένει να ακούσει από τον Ίδιο ότι είναι ψευδής όλες αυτές οι κατηγορίες.
    Και όταν ακούει έκπληκτος από τον Ανθύπατο του Άγιο Δημήτριο ότι είναι Χριστιανός προσπαθεί με κάθε μέσο και τρόπο να τον μεταπείσει δίνοντάς του ακόμα περισσότερη δόξα και πλούτη.

    Όμως ο Άγιος Δημήτριος πέταξε τα παράσημα του και εγκατέλειψε τις τιμές και τις δόξες για τον Κύριον του.
    Η μεγαλύτερη δόξα του ήταν να μαρτυρήσει για τον Κύριον μας Ιησού Χριστό.

    Όταν έχουμε τέτοιον Προστάτη στην Πόλη μας τι έχουμε να φοβηθούμε;

    Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Αμήν.

  2. Χρήστος

    Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ.

    Όποιος διαβάζει τα φρικτά βασανιστήρια που υπέμειναν οι Άγιοι Μάρτυρες για την Πίστι τους στον Χριστό, τόσο πολύ μένει κατάπληκτος για την καρτερία και την αντοχή που επέδειξαν.

    Ας θέσουμε ένα ερώτημα και εμείς στον εαυτό μας Αδέρφια μου:
    Αν καλέσουν κ΄ εμάς σήμερα να μαρτυρήσουμε για την Πίστι μας, αν μας βάλουν το κοφτερό μαχαίρι στον λαιμό και μας υποχρεώσουν να αρνηθούμε τον Χριστό,
    αν μας υποβάλουν σε βασανιστήρια φοβερά, όπως τον Άγιο Δημήτριο πού ήταν νέος μόλις 23 ετών και είχε τέτοια αξιώματα, δόξες και πλούτη που θα ζήλευαν οι πάντες σήμερα, ήταν γενναῖος καὶ ἀθλητικός.

    Ήταν νέος και ωραίος, τι πιο ωραίο να φύγουμε και εμείς τώρα που είμαστε νέοι και ωραίοι και να πάμε κοντά στον Κύριό μας.
    Άντε και ζήσαμε άλλα 20 και 30 χρόνια.
    Θα γίνουμε γέροι και άσχημοι, και τι θα κερδίσουμε;

    Θα μείνουμε πιστοί «άχρι θανάτου»;

    Αδέρφια μου, μπορεί να έλθει σύντομα τέτοια στιγμή.
    Τίποτα δεν αποκλείεται.
    Όμως ας μη φοβόμαστε κι ας μη τρομάζουμε. Εκείνη τη στιγμή δεν θα είμαστε μόνοι.
    Εκείνος που είπε «ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας» (Ματθ. 28,20)
    Δεν θα μας εγκαταλείψει.
    Θα δώσει και σε μας τη δύναμι, όπως την έδωσε και σ΄ όλους τους Μάρτυρες, ώστε να Τον ομολογήσουμε, και αν χρειαστεί και να μαρτυρήσουμε.

    Αλλά οι μεγάλες Ομολογίες αρχίζουν από τις μικρές.

    Πως θα ομολογήσουμε τον Χριστό τότε μπροστά στους δημίους, αν τώρα ντρεπόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας δειλιάζοντας σ΄ ένα ειρωνικό
    χαμόγελο,
    όταν ντρεπόμαστε να διαμαρτυρηθούμε τη στιγμή που ακούμε να βλασφημείται το Άγιο όνομά Του,
    όταν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την Πίστι μας μπροστά σε κοσμικούς ανθρώπους;

    Μόνο εμείς οι Χριστιανοί έχουμε γίνει μουγκοθόδωροι.
    Χριστιανός και δειλός είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα.

    Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα μικρά και εύκολα ώστε, όταν έλθουν τα μεγάλα και δύσκολα, να Τον Ομολογήσουμε με παρρησία στους ανθρώπους, για να μας ομολογήσει και Αυτός σαν δικούς Του μαθητές μπροστά στον Πατέρα Του τον Ουράνιο όταν έλθει στην Βασιλεία Του. Αμήν.

    Και κάτι ακόμα που ίσως κάποιοι δεν το γνωρίζουν.
    Η Θεσσαλονίκη μας απελευθερώθηκε ανήμερα την εορτή του Αγίου Δημητρίου του Πολιούχου μας και Προστάτη μας.

    Έκανε το θαύμα του ο Άγιος Δημήτριος και δεν πρόλαβαν οι Βούλγαροι να μπουν στην Πόλη μας. (Διαβάστε την Ιστορία της απελευθερώσεως μας).
    Και δυστυχώς εμείς οι Μακεδόνες στενάζαμε 500 χρόνια κάτω από τον τουρκικό ζυγό. (Και τον βουλγαρικό είχαμε διπλό ζυγό).

    Ίσως και αυτός είναι ένας λόγος που έχει θεριέψει πιο πολύ μέσα μας το αίσθημα της ελευθερίας, είμαστε πολύ πιο ανυπότακτοι.

    Οι Μακεδόνες δεν μπορούν
    να ζούνε σκλαβωμένοι,
    όλα και αν τα χάσουνε
    η Λευτεριά τους μένει.

Αφήστε ένα σχόλιο