Χαίρε, Ευαγόρα.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος, ωσάν άλλο αποφώλιο τέρας, άγγελος κακών επών, στυγνός εντολοδόχος και υπάκουος κομιστής του αιμοσταγούς παραγγέλματος της κατάπτυστης «ευγενούς αριστοκρατίας», αποφασίζει ανηλεώς, μαρτυρικώς και ασεβώς την κοπή του νήματος του βιολογικού ζην του δεκαεννιάχρονου ατιθάσευτου ιδεαλιστού, ονειροπόλου αοιδού, φιλόκαλλου ραψωδού, γλαφυρού ποιητού και καλλιεπούς μύστου της Ελληνικής γλώσσης, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, φέρνοντας εις πέρας την εκπλήρωση της οριστικής πράξης του επαίσχυντου δράματος.
Εξερχόμενος του λιλιπούτειου και ανήλιαγου κελιού του, ο παραναφαρθείς αγγελόπλαστος νέος, ευρισκόμενος εις την ακμή της ηβής του και παραμένων λυγερόκορμος και ευθυτενής, μέχρι την υστατην, βαδίζει προς το δικό του θυσιαστήριο, εγκαταλείποντας, εντός αυτού, το κύκνειό του άσμα ως ζώσα μαρτυρία και απόδειξη της γενναιότητος και της ανδρειοσύνης του. «Κρεμάται επί ξύλου» και διαβαίνει την ενάρετη οδό των Ηλυσίων Πεδίων, δωρίζοντας αφειδώς εις τη γήινη πλάση το σεπτό του σκήνωμα, τοποθετούμενο εντός της Αγίας Λάρνακας, επάνω εις την οποία πάλλεται ασυστόλως, ρυθμικώς και ανελλιπώς η φιλεύσπλαχνη καρδιά της Θεόπνευστης Ρωμιοσύνης μας.
Ζήτωσε ο Βαγορής των βουνών μας!
