Γράφει ο Πασχάλης Μουλάς, μέλος της Ε.Ο.Ν. Λάρισας
Κάθε 28η Οκτωβρίου, κάποιοι «εκπαιδευτικοί» και «διανοούμενοι» σπεύδουν να μας πουν ότι δεν πρέπει να γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου, αλλά τη λήξη του. Ότι το «Όχι» του Μεταξά δεν αξίζει δοξολογίες και σημαίες, γιατί —λένε— «ο πόλεμος δεν είναι για γιορτή».
Αλήθεια; Και ποιος σας είπε πως οι Έλληνες γιορτάζουν τον πόλεμο; Εμείς δεν πανηγυρίζουμε το αίμα — αλλά το φρόνημα. Δεν τιμούμε τη μάχη — αλλά το μεγαλείο της ψυχής που την κάνει ιερή. Ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός του φώναξαν «Όχι» για δόξα ή εκδίκηση· το φώναξαν γιατί δεν ήξεραν, ούτε μπορούσαν, να πουν «Ναι».
Το «Όχι» εκείνο δεν ήταν διπλωματική άρνηση — ήταν κραυγή αιώνων. Ήταν ο ίδιος παλμός που έκανε τον Λεωνίδα να σταθεί στις Θερμοπύλες, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να μείνει στην Πύλη του Ρωμανού, και τον Μακρυγιάννη να ομολογήσει πως «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία» πολεμούσε.
Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς απάντησε το ιστορικό «Alors, c’est la guerre», δεν μιλούσε μόνο ως πρωθυπουργός. Μιλούσε ως Έλληνας. Και όταν το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου το «Όχι» αντήχησε από στόμα σε στόμα, από την Κρήτη ως τη Μακεδονία, τότε φάνηκε καθαρά: αυτός ο λαός δεν χρειάζεται να του πεις να πολεμήσει — αρκεί να του πεις ότι προσβάλλεται η τιμή του.
Αυτήν την ημέρα λοιπόν —την έναρξη, όχι τη λήξη— γιορτάζουμε. Γιατί ο Έλληνας δεν περιμένει το τέλος για να υψώσει τη σημαία· την υψώνει στην αρχή, πριν ακόμα ξέρει το αποτέλεσμα. Ο Έλληνας δοξάζει τη στιγμή που επιλέγει το δύσκολο δρόμο, όχι τη στιγμή που ο δρόμος τελειώνει.
Εμείς γιορτάζουμε το ΟΧΙ γιατί εκεί αρχίζει η υπερηφάνεια — όχι όταν πέφτουν τα πυρά. Η λήξη ενός πολέμου μπορεί να είναι υπόθεση συνθηκών, συμφωνιών και υπογραφών· αλλά η αρχή του, όταν είναι δίκαιη, είναι υπόθεση ψυχής.
Και είναι σχεδόν ειρωνεία της Ιστορίας: εκείνοι που σήμερα διδάσκουν τα παιδιά μας να μη γιορτάζουν το ΟΧΙ, είναι οι ίδιοι που δεν θα τολμούσαν ποτέ να το πουν. Θέλουν να ξεμάθουν τον Έλληνα να αντιστέκεται· να του μάθουν να «κατανοεί», να «συμβιβάζεται», να «συζητά» ακόμα και όταν το δίκιο του ποδοπατείται.
Αλλά το αίμα των προγόνων δεν αλλάζει με σχολικά προγράμματα. Ο Έλληνας δεν χρειάζεται να διδαχθεί το ΟΧΙ — το έχει μέσα του.
Γιατί λοιπόν γιορτάζουμε την έναρξη;
Γιατί ο πόλεμος μπορεί να τον λήξει οποιοσδήποτε, αλλά μόνο ένας ελεύθερος άνθρωπος τον αρχίζει με αξιοπρέπεια.
Γιατί η νίκη δεν είναι η υπογραφή της ειρήνης — είναι η απόφαση να μην προδώσεις την ψυχή σου.
Γιατί κάθε ΟΧΙ που ξεκινά με τιμή, γράφει την ιστορία ενός λαού που αρνείται να γίνει υπήκοος της ανάγκης.
Ο Έλληνας γιορτάζει την αρχή, γιατί εκεί είναι η γέννηση της Ελευθερίας.
Γιορτάζει τη στιγμή που όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στο «τετελεσμένο», στο «αναπόφευκτο», στο «μην προκαλέσουμε».
Κι αν κάτι μας διδάσκει το ΟΧΙ του 1940, είναι ότι ο άνθρωπος δεν νικά όταν επιβιώνει, αλλά όταν αρνείται να προσκυνήσει.
Ο Μεταξάς είπε ένα ΟΧΙ που έγινε ελληνικότερο απ’ τον ίδιο.
Το ΟΧΙ που έγινε σύμβολο ενός λαού που δεν φοβάται να ξεκινήσει, ακόμα κι αν ξέρει πως θα ματώσει.
Και αυτό το ΟΧΙ — όσο υπάρχουν Έλληνες που στέκουν όρθιοι — δεν τελειώνει ποτέ.
ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1940!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
