Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Νομικός
Την προηγούμενη Κυριακή στη Γαλλία το 37% των ψηφοφόρων επέλεξαν την αλλαγή μέσω της ψήφου στην Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν, η οποία ήρθε πρώτη σε συνολικό αριθμό ψήφων, ωστόσο αυτή σε σύνολο εδρών βρέθηκε στην τρίτη θέση λόγω του ιδιαιτέρου συστήματος κατανομής εδρών, που έχει το κράτος αυτό. Από την άλλη μεριά, το 2016 όταν και εκλέχτηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τράμπ, αυτός σε σύνολο αριθμού ψήφων ήρθε δεύτερος, αφού η Χίλαρι Κλίντον έλαβε το 48,2% των ψήφων, ενώ ο τέως Πρόεδρος το 46,1%. Βλέπουμε λοιπόν πως σε δύο από τις μεγαλύτερες δημοκρατίες της υφηλίου το ιδιαίτερο σύστημα αυτών, μπορεί να φέρει στο τιμόνι της χώρας κόμματα και υποψηφίους που δεν συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους, αλλά κέρδισαν τις περισσότερες περιφέρειες ή τις μεγαλύτερες.
Το ερώτημα που γεννάται είναι εάν έτσι αφ’ ενός διασφαλίζεται η λαϊκή κυριαρχία και αφ’ ετέρου εάν έχει ληφθεί η νομιμοποίηση εκ πολιτικής οπτικής γωνίας προς διακυβέρνηση του τόπου. Ως προς το δεύτερο, έχουμε εστιάσει πλειστάκις αναφορικά όμως με τα υψηλά ποσοστά αποχής κι αν οι εκλεγμένοι έχουν λάβει πράγματι την αναγκαία νομιμοποίηση. Από ακραιφνώς πολιτικής άποψης, ερειδόμενοι και στα καθ’ ημάς ακράδαντα απουσιάζει η λεγόμενη πολιτική νομιμοποίηση, αφού η συνολική φωνή του λαού παραμερίζεται και γίνεται μονάχα εστίαση στη νίκη των περισσοτέρων περιφερειών. Βέβαια, τούτο ενδεχομένως να έχει και έναν ωφέλιμο χαρακτήρα, αφού έτσι δίδεται μεγαλύτερη δύναμη στους ψηφοφόρους της επαρχίας, οι οποίοι κατά βάση είναι οι λιγότεροι. Σκεφτείτε πως στην Ελλάδα πάντοτε αναμένουμε την ενσωμάτωση των Αθηνών, ώστε να εξάγουμε καλύτερα αποτελέσματα για την έκβαση των αποτελεσμάτων, αφού η Αθήνα ένεκεν του μεγάλου πληθυσμού της δύναται να διαμορφώσει σε μεγάλη κλίμακα το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ως προς το πρώτο ερώτημα, ήτοι εάν διασφαλίζεται η λαϊκή κυριαρχία, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι εστί λαϊκή κυριαρχία. Είναι η αρχή ότι η εξουσία ενός κράτους και της κυβερνήσεώς του έχουν δημιουργηθεί και διατηρούνται με τη συναίνεση του λαού, ο οποίος όρισε τους αποτελούντες την εξουσία μέσω εκλογικών διαδικασιών. Η λαϊκή κυριαρχία, τέλος, συνδέεται άμεσα με τον λαό, ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο συλλήβδην των εξουσιών. Όθεν, εδώ αδιαμφησβήτητα διακυβεύεται η υπόσταση της λαϊκής κυριαρχίας, ιδίως μάλιστα ως προς τη Γαλλία, αφού η διανομή των εδρών στο Κοινοβούλιο δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των επιθυμιών των Γάλλων, αλλά αντιθέτως αντικρίζουμε ένα σύστημα που ευνοεί τους καλούς σκακιστές, καθ’ ότι, όπως είδαμε προ μιάς εβδομάδας η παραίτηση εκατοντάδων υποψηφίων ευνόησε την έκβαση αυτού του αποτελέσματος.
Μία ενδεχόμενη αλλαγή τόσο στη Γαλλία όσο και στις ΗΠΑ, ώστε να υπάρχει σίγουρη διασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόμαστε εμείς λόγω ενδεχομένως και της κουλτούρας, που μας έχει μεταλαμπαδεύσει το εκλογικό μας σύστημα, θα γεννούσε ατελεύτητες αντιδράσεις, αφού τα συστήματά τους αποτελούν αποτελέσματα αγώνων και μία τέτοια οιονεί συνήθεια δύσκολα τροποποιείται.
