Ανέκαθεν στην κοινωνία και κυρίως σε ένα μεγάλο μέρος του πατριωτικού και του εκκλησιαστικού χώρου, υπήρχαν δύο άκρα όσον αφορά την πολιτική δράση και την ενασχόληση με τα κοινά.
Το ένα άκρο, το οποίο συναντάται λανθασμένα σε μερίδα Χριστιανών Πιστών, υποστηρίζει ότι ο πνευματικός άνθρωπος δεν πρέπει να ασχολείται καθόλου με τα κοινά. Να μην δραστηριοποιείται, να μην αγωνίζεται, να μην ψηφίζει ή συμμετέχει σε κάποιον κομματικό φορέα και να διαφοροποιείται από καθετί πολιτικό. Ο Πιστός για αυτούς πρέπει να ασχολείται αυστηρά με τα θρησκευτικά του καθήκοντα και να αδιαφορεί για τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις θέσεις που εκφράζει ή επιβάλλει η εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία.
Βεβαίως, ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνιστά ισχυρή πλάνη. Όλα τα ζητήματα της καθημερινότητάς μας είναι και πνευματικά. Ιστορικά κάθε κυβέρνηση, καθεστώς, πολιτική κίνηση, ιδεολογία είτε διευκόλυνε είτε δυσκόλευε το έργο της Σωτηρίας των Πιστών. Οι Άγιοι όχι απλά δεν αδιαφορούσαν για τα πολιτικά και εθνικά ζητήματα, αλλά εξέφραζαν και την άποψή τους, χωρίς ποτέ να ταυτίζονται τυφλά με κάποιον κομματικό σχηματισμό ή πρόσωπο. Αυτό που τους ενδιέφερε είναι να θίξουν εκείνες τις πολιτικές οι οποίες πρόδιδαν την Ορθόδοξη Πίστη και το Έθνος μας. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι θα δώσουμε λόγο στο Θεό για την ψήφο μας, ενώ ο ίδιος είχε κατέβει σε συγκέντρωση κατά μιας βλάσφημης παράστασης. Ο Άγιος Πορφύριος είχε προσευχηθεί να πέσει Πρωθυπουργός ο οποίος είχε φέρει αντίχριστα νομοσχέδια.
Από την άλλη άτομα κυρίως που λόγω συμφέροντος είτε αφελούς προσκόλλησης σε κάποιο κόμμα του πατριωτικού χώρου, υποστηρίζουν φανατικά ότι μόνο δια της ψήφου μπορούν να έρθουν αλλαγές.
Γεγονός που προφανώς είναι τελείως επιφανειακό. Βεβαίως, σήμερα, η κυβέρνηση προκύπτει μέσου της ψήφους μιας σχετικής πλειοψηφίας. Όμως, ένα κόμμα δίχως κίνημα, δομές, οργάνωση, λαϊκά ερείσματα, τεκμηριωμένες προτάσεις και συγκεκριμένη ιδεολογία, στηριζόμενη μόνο στην “εξυπνάδα” ή την “ομορφιά” ενός ηγετίσκου, είναι καταδικασμένο είτε να αποτύχει εκλογικά είτε σε περίπτωση που βρεθεί σε θέση ευθύνης να επιφέρει καταστρεπτικές συνέπειες για την χώρα.
Ένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να δημιουργήσει Κίνημα και άρα να διεκδικήσει με αξιώσεις την διακυβέρνηση της χώρας. Αντίθετα, από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα μπορούν να προέλθουν δεκάδες κόμματα και ανατρεπτικές εναλλακτικές διακυβέρνησης. Είδαμε την τελευταία 15ετία πως οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία επέβαλαν ουσιαστικά τις κυβερνητικές αλλαγές και καθόρισαν τις πολιτικές εξελίξεις. Μπορεί το σύστημα να κατάφερε να κατευθύνει αυτές τις διαμαρτυρίες σε επιλογές που εκείνο πάλι ήλεγχε, όμως αποδείχθηκε ότι ο ελληνικός λαός εάν ενωθεί μπορεί να πετύχει πολλά.
Σήμερα, αυτό που λείπει, είναι ένα οργανωμένο πατριωτικό κίνημα, το οποίο να έχει ως βάση του τη Ορθόδοξη Πίστη, την εθνικιστική οικονομική πολιτική και με προμετωπίδα τις Αξίες και τη Ταυτότητα του Γένους μας.
Ένα τέτοιο Κίνημα με μπροστάρηδες τους Νέους αγωνίζεται να δημιουργήσει και να γιγαντώσει η Ε.Ο.Ν.. Και με την βοήθεια του Θεού θα επιτύχουμε!
