Από την πρώτη στιγμή της παραίτησης Τσίπρα από την Προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε εκφράσει την άποψη ότι ο Αλέξης είναι πολύ εγωιστής για να κάτσει στην άκρη του πολιτικού περιθωρίου.
Ήμασταν σίγουροι για την επιστροφή του. Επί πέντε έτη δημιούργησε ένα αριστερό καθεστώς και δέθηκε όσο κανείς άλλος στην πρωθυπουργική καρέκλα παρά τις τεράστιες λαϊκές αντιδράσεις για την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών από εκατομμύρια Έλληνες πολίτες.
Δεν άντεξε ποτέ την πτώση του από την Πρωθυπουργία. Έκατσε άλλα τέσσερα χρόνια (2019-2023) ως Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, παρακολουθώντας απαθής τον Μητσοτάκη, και αβαντάροντάς τον, να επιβάλλει σκληρές καραντίνες, υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, συρρίκνωση της ελληνικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, να δημιουργεί με τις πολιτικές του αβάσταχτη ακρίβεια για τα ελληνικά νοικοκυριά.
Βύθισε τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2023 στο 17%, ενώ παρέδωσε το κόμμα στο νεοφιλελεύθερο παιδί του, τον Κασσελάκη. Η “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση όχι μόνο πρόδωσε την Μακεδονία, γέμισε τη χώρα εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, έκαψε 102 ανθρώπους στο Μάτι, παρέδωσε όλη τη δημόσια περιουσία της χώρας στο Υπερταμείο των δανειστών για 99 χρόνια, αλλά κατέβασε και κάθε προσωπείο της Μεταπολίτευσης περί “δημοκρατίας”. Το ΟΧΙ που ψήφισε με 62% ο ελληνικός λαός στο τρίτο μνημόνιο, έγινε ένα μεγάλο ΝΑΙ από την μαρξιστική φράξια του Αλέξη.
Εμείς στην Ε.Ο.Ν. το 2019 αγωνιστήκαμε να πέσει η προδοτική συμμορία της Αριστεράς που πούλησε τη Μακεδονία μας. Κι ο ελληνικός λαός έδωσε την απάντηση που έπρεπε. Από τότε κινητοποιούμαστε ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία συνεχίζει ως “Γαλάζιος ΣΥΡΙΖΑ” τα αντεθνικά σχέδια προερχόμενα εκ των Βρυξελλών. Ήτοι το μοίρασμα του Αιγαίου με τους Τούρκους και η παράδοση σε αυτός κάθε εθνικού μας κυριαρχικού δικαιώματος στην ΝΑ Μεσόγειο.
Μητσοτάκης και Τσίπρας, Δεξιά και Αριστερά δεν έχουν απολύτως ΚΑΜΙΑ ουσιαστική διαφορά στα κρίσιμα πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά και οικονομικά διακυβεύματα. Όλο το σημερινό συστημικό πολιτικό κατεστημένο συμφωνεί στα μνημόνια, στους “γάμους” των λοατκι, στον ψηφιακό ολοκληρωτισμό μέσω των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και του προσωπικού αριθμού, στην μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε πολυπολιτισμική χαβούζα, στην υποχωρητικότητα απέναντι σε Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια, στην αποχριστιανοποίηση της Παιδείας και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Η ντόπια ολιγαρχία βλέποντας ότι η κλεψύδρα του Μητσοτακισμού αδειάζει και ότι η τωρινή κυβέρνηση με τις καταστρεπτικές πολιτικές της δεν ξεζουμίζει οικονομικά μόνο τον ελληνικό λαό, αλλά απειλεί και τα συμφέροντά της, έχει αποφασίσει να “αναστήσει” το πτώμα της κεντροαριστεράς. Επειδή όμως Φάμελλος και Ανδρουλάκης έχουν ελάχιστο εκλογικό εκτόπισμα στους ψηφοφόρους, έχουν βαλθεί να επαναφέρουν στο προσκήνιο το πρόθυμο παιδί για όλες τις δουλείες. Τον σίγουρο. Τον δεδομένο. Τον αγαπημένο των ξένων. Τον Αλέξη. Εκείνον οποίος θα κάνει ό,τι τον διατάξει το ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο. Εκείνον που μπορεί να περνά αδιαμαρτύρητα νομοσχέδια λιτότητας, έχοντας πλήρως με το μέρος του όλο το αναρχοκομμουνιστικό τόξο.
Τον φέρνουν για να αποτελειώσει την Ελλάδα. Να συνεχίσει το μητσοτακικό ξεπούλημα του Αιγαίου στους Τούρκους, να ανοίξει τα σύνορα σε όλες τις φυλές της Γης, να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.
Ευτυχώς αυτά τα σχέδια, είναι σίγουρο, ότι θα πάνε στον κουβά. Πλέον μόνον μια μερίδα ηλικιωμένων επιμένει να στηρίζει παλαιά σχήματα, κόμματα και πρόσωπα. Η νέα γενιά στρέφεται στην Παράδοση, στην Ταυτότητα, στην Πίστη, στο Έθνος. Το σημερινό πολιτικό κατεστημένο πνέει τα λοίσθια. Μόνο ένα Εθνικό Κράτος μπορεί να ανασυγκροτήσει και να αναγεννήσει την Πατρίδα μας.
