Αυτή η χώρα με το γλοιώδες, φοβικό και βαθέως συμπλεγματικο πολιτικό της σύστημα κήδευσε δημοσία δαπάνη ερπετά, όπως τον Μάρκο Βαφειάδη, τον Χαρίλαο Φλωράκη, πράκτορα της Σοβιετικής Ενώσεως, ο οποίος ήθελε να μετατρέψει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο της και να αποσπάσει την Μακεδονία από την εθνική επικράτεια, ενώ εξακολουθεί να ενταφιάζει τοιουτοτρόπως βίζιτες, τραγουδιστές, λαμόγια βουλευτές της πασοκοκρατίας και μεταπολιτευτικά πολιτικά ανδρείκελα με μηδενική προσφορά στην Πατρίδα, αλλά αρνήθηκε εφάμιλλη μεταθανάτια αντιμετώπιση στον διατελέσαντα νόμιμο και συνταγματικό Ανώτατο Άρχοντα Κωνσταντίνο ΙΓ’.
Κάθε φορά που ένα σκύβαλο της συγχρόνου χωματερής της δημοσίας σφαίρας αποβιώνει το καθεστώς ήταν εκεί, για να κηρύξει τριήμερα πένθη και να διατάξει τον μεσίστιο κυματισμό των σημαιών, αλλά στην περίπτωση του Βασιλέως εγκλωβισμένο από την στυγνή ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς επέδειξε όχι απλώς εγκληματική αγνωμοσύνη προς την σεπτή μνήμη και τον ιστόρικό του ρόλο, αλλά απάνθρωπη εκδικητικότητα, επαρχιωτικό κομπλεξισμό και παθολογική ζηλοφθονία.
Η απόφαση της κυνοβολευτικής ολιγαρχίας να ταφεί ως απλός κοινός ιδιώτης αποδεικνύει για πολλοστή φορά πως η κατ’ επίφασιν Δημοκρατία εκδικείται, συκοφαντώντας, ενοχοποιώντας και εξωθώντας στην περιθωριοποίηση και τον θάνατο κάθε θεσμό ή πρόσωπο από το οποίο αισθάνεται ότι απειλείται, ακόμα και φαντασιακώς.
Ένα Εθνικό κράτος έχει χρέος να αναστηλώσει την λαβωμένη μνήμη του και να αποδώσει, όταν εγκατασταθεί, τις δέουσες προβλεπόμενες τιμές, ξαναγράφοντας την βιαίως παρακεχαραγμένη ιστορία στη συνείδηση και τα συγγράμματα του λαού μας.
