Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης, Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Η φράση-καραμέλα που παρασκευάσθηκε στα εργαστήρια κυβερνητική προπαγάνδας και εμφανίσθηκε στη ανάρτηση του ετοιμόρροπου Κυρ. Μητσοτάκη, προκειμένου να αποδυναμώσει το μήνυμα που εξέπεμψαν τα συλλαλητήρια-μαμούθ της 28ης Φεβρουαρίου, ήταν τα εξής:
«Οι πολίτες ζήτησαν τα αυτονόητα: αλήθεια και δικαιοσύνη για τα θύματα, […] ασφαλείς και σύγχρονες συγκοινωνίες που να αξίζουν στην χώρα». Η δε προπαγανδιστική φυλλάδα της Ν.Δ., το «Μανιφέστο», μίλησε για την «επανάσταση του αυτονόητου»! Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος πολιτικός εγκέφαλος είχε την έμπνευση να αναδείξει το «αυτονόητο» ως όρο-κλειδί για την εξήγηση της πρωτοφανούς συμμετοχής των μέχρι πρότινος αδρανοποιημένων Ελλήνων σε αυτά τα συλλαλητήρια.
ΒΡΕΦΟΠΟΙΗΣΗ
Εκείνο, όμως, που μετά βεβαιότητος μπορώ να συμπεράνω είναι ότι επρόκειτο για μία ατυχέστατη έμπνευση προερχόμενη από έναν πολιτικά ελλιποβαρή εγκέφαλο, ο οποίος αφ’ ενός υποτιμά την νοημοσύνη του λαού, αφ’ ετέρου συνομολογεί ότι η παρούσα κυβέρνηση πάσχει από σοβαρά ελαττώματα. Ειδικότερα: Το δήθεν αίτημα για εκπλήρωση του αυτονόητου υποβαθμίζει το νοητικό επίπεδο του λαού, διότι τον εμφανίζει ικανό να μπορεί να ξεσηκωθεί μόνο για ό,τι αποτελεί θεμέλιο λίθο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. κατά τούτο, οι πολίτες που συνέρρευσαν στις πλατείες της Ελλάδος και των άλλων χωρών παρουσιάσθηκαν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μοιάζουν με βρέφη που, αφού έχουν μόλις ξυπνήσει από έναν μακάριο ύπνο, αρχίζουν και κλαίνε ασταμάτητα ζητώντας από την μητέρα τους να τους ταΐσει αυτό που χρειάζονται μόλις βρεθούν για πρώτη φορά στην αγκαλιά της, δηλαδή φρέσκο γαλατάκι, είτε από το μητρικό στήθος είτε από το μπιμπερό.
Κάτι περισσότερο δεν ζητά εκείνη την ώρα το βρέφος και, αντιστοίχως, κάτι ανώτερο, πέραν της αυτονόητης τριπλέτας για αλήθεια, δικαιοσύνη και ασφάλεια, δεν θεωρούν οι φωστήρες της Νέας Δικτατορίας ότι είναι σε θέση οι πολίτες να ζητούν από τους κομματόπληκτους γονείς.
ΑΝΙΚΑΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Από την άλλη, όμως, πλευρά, αν ισχύει ότι ένας λαός ξεσηκώνεται για να ζητήσει μόνο τα αυτονόητα, τότε αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνησή του δεν είναι ικανή να τα διασφαλίσει. Και το ακόμη χειρότερο: αναγνωρίζοντας η κυβέρνηση ότι ο λαός έχει το δικαίωμα να ζητήσει μέσω της συμμετοχής του σε συλλαλητήρια-μαμούθ την εκπλήρωση του αυτονόητου, τότε παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η ίδια δεν έχει ανταποκριθεί μέχρι τώρα στο θεμελιώδες καθήκον της έναντι του λαού, θυμίζοντας ακριβώς την μητέρα, η οποία αρνείται τόσο τον θηλασμό όσο και την παροχή φρέσκου γάλατος από το πολιτικό μπιμπερό της.
Άρα, στο μέτρο που αυτή η κυβερνητική μητέρα αδιαφορεί προκλητικά για την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών του, κατ’ αυτήν, βρεφοποιημένου λαού, συμπεριφέρεται σαν ένας ανάλγητος κακοποιητής, ο οποίος στη γλώσσα της πολιτικής ιστορίας αποκαλείται τύραννος.
Ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει τα χαρακτηριστικά ενός τυραννικού κακοποιητή είναι πέρα ως πέρα αληθές, και τούτο διότι, ιδίως με αφορμή τη συμφορά των Τεμπών, έχει αποδείξει με πόση περιφρόνηση, αναίδεια, σκληρότητα και φαρισαϊσμό αντιμετωπίζει τους οικείους των θυμάτων αλλά και των υποστηρικτών τους, οι οποίοι έχουν πλέον αντιληφθεί άριστα τους άπειρους τόνους προπαγανδιστικής μελάνης που χύνουν καθημερινά οι ένοχοι κουκουλοφόροι της κυβερνητικής ατμομηχανής, ούτως ώστε να την κρατήσουν με νύχια και με δόντια πάνω στις αιματοβαμμένες ράγες των Τεμπών, καθώς, αν η ατμομηχανή τους εκτροχιαστεί, οι πολιτικοί μηχανοδηγοί και το λοιπό πλήρωμά της θα βρεθούν εγκλωβισμένοι μέσε σε ένα ζοφερό τούνελ αποτελούμενο από αμέτρητα ικριώματα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η ως άνω ερμηνεία περί αυτονόητου αιτήματος για αλήθεια, δικαιοσύνη και ασφάλεια των συγκοινωνιών δεν είναι παρά ένα ερασιτεχνικό τέχνασμα κάποιου ανόητου προπαγανδιστή, μέσω του οποίου επιχειρείται να συσκοτιστεί το πραγματικό κίνητρο που ξεκόλλησε τους Νεοέλληνες από τους αναπαυτικούς καναπέδες τους και το οποίο, βεβαίως, δεν είναι καθόλου κολακευτικό ή ανώδυνο για τον πρωθυπουργό και τα μέλη της κυβέρνησής του, που, επί δύο τουλάχιστον χρόνια, επιδίδονται νυχθημερόν σε ένα προσχηματικό σαφάρι για την εύρεση του αυτονόητου, δηλαδή για το παράνομο-εκρητικό περιεχόμενο της εμπορικής αμαξοστοιχίας.
Επί παραδείγματι, αντί να δοθεί εντολή για άνοιγμα αυτής της αμαξοστοιχίας αμέσως μετά την σύγκρουση, ώστε να διενεργηθεί αυτοψία στο περιεχόμενό της, αντί να διατηρηθεί ως κόρην οφθαλμού, το βιολογικό υλικό των νεκρών, αντί να αξιοποιηθεί το οπτικοακουστικό υλικό από την νυχτερινή σύγκρουση των δύο τρένων, αντί να μείνει ανέπαφος ο τόπος του εγκλήματος, αντί να ερευνηθεί σε τι οφείλονταν τα εγκαύματα στο σώμα των πυροσβεστών, αντί να επιτραπεί η εκταφή παιδιού που ζητήθηκε από το γονέα του κ.λ.π., η κυβέρνηση έκανε όλα τα ανάποδα, με αυτονόητο σκοπό (εδώ βρίσκεται το γνήσιο αυτονόητο!) να καταστρέψει ή να κουκουλώσει κάθε αποδεικτικό στοιχείο που θα αποκάλυπτε οποιοδήποτε ίχνος θα μπορούσε να οδηγήσει στο κρυμμένο πτώμα του κυβερνητικού φωριαμού, το οποίο αποτελείται από τα δικά της, σε βαθιά σήψη ευρισκόμενα μέλη της.
Εν όψει, λοιπόν, αυτού του διαρκούς και συνεχούς επιδεινούμενου εμπαιγμού του, ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους για να βροντοφωνάξει συνθήματα, ενώπιον των οποίων η κυβέρνηση εκώφευσε προκλητικά, επιλέγοντας να προβεί στην ερμηνεία που την συμφέρει, δηλαδή στην βρεφοποιητική ερμηνεία περί του αυτονόητου αιτήματος για την στήριξη των πυλώνων ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στα συνθήματα αυτά (δέσποζε το «Κυριάκο, γ…, άντε παραιτήσου») αποτυπώθηκε η οργή του κόσμου για το γεγονός ότι δεν αντέχει άλλο να ζει υπό ένα αυταρχικό καθεστώς, που φορά συνεχώς την φθαρμένη μάσκα της ψευτοδημοκρατίας, πάνω στην ούγια της οποίας είναι γραμμένες βαρύγδουπες και φανταχτερές λέξεις άνευ περιεχομένου, όπως δημοκρατία, ελευθερία, ειρήνη, πρόοδος, ευημερία, ασφάλεια κ.ο.κ..
Το οξυγόνο που έχει στερέψει είναι εκείνο το οποίο θα έπρεπε να περιέχεται σε μία γνήσια δικαιοκρατική φιάλη, προορισμένη να συνδεθεί με τους πνεύμονες κάθε πολίτη που θέλει να ξέρει ότι οι αντιπρόσωποι του λαού τιμούν στο έπακρο την ψήφο του και δεν ανταποκρίνονται μόνο στα αυτονόητα, αλλά του προσφέρουν και τα απαραίτητα ψυχοπνευματικά εφόδια, ώστε να μπορεί να αποτελεί ένα υποδειγματικό έμψυχο υλικό μιας πατρίδας αντάξιας της λαμπρής ιστορίας της.
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Δυστυχώς, όσα έπραξε και εξακολουθεί να πράττει η παρούσα προδοτική κυβέρνηση βρίσκονται σε ουρανομήκη απόσταση από τις προαναφερθείσες ανάγκες ενός τέτοιου λαού και έθνους.
Οι αλλεπάλληλοι ανασκολοπισμοί του Συντάγματος, ο έλεγχος του μεγαλύτερου τμήματος των ΜΜΕ από την κυβέρνηση, η συστηματική απαξίωση των διαφωνούντων ως ψεκασμένων και συνωμοσιολόγων, η παρακολούθηση των πολιτών με παράνομα λογισμικά της κυβέρνησης, οι φρικτές κωλοτούμπες του πρωθυπουργού και των μελών της όχι μόνο ως προς την ύπαρξη woke-αντζέντας, αλλά πρωτίστως ως προς την διαχείριση της πρωτοφανούς και και υπερσκανδαλώδους συμφοράς των Τεμπών, η αδιανόητη συγκάλυψη των αιτιών της συμφοράς με ταυτόχρονη εφαρμογή όλων σχεδόν των τεχνικών που είναι καταγεγραμμένες σε ένα εγχειρίδιο προπαγάνδας, αλλά και οι πλάτες που βάζουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς στην παρεμπόδιση ορθής και έγκαιρης απονομής της δικαιοσύνης, όχι μόνο στην υπόθεση των Τεμπών, αλλά και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις όπου το κράτος-Λεβιάθαν επιτίθεται στους πολίτες, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο απορίας σχετικά με την μηδενική εμπιστοσύνη που δείχνει ένα μεγάλο μέρος του λαού προς την εξουσία.
ΘΕΑΤΡΟ ΞΑΝΑ
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, στην ελληνική Βουλή έχει στηθεί μία ακόμη θεατρική παράσταση με σκοπό να δοθεί η λαϊκίστικη εντύπωση ότι η κυβέρνηση έχει την πρόθεση να συνδράμει στην αποκάλυψη και τιμωρία όσων συνέβαλαν στην απώλεια των 57+ νεκρών των Τεμπών. Καθώς βοούν οι ενδείξεις ότι στα Τέμπη έχει διαπραχθεί το έγκλημα της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο από πολλά πρόσωπα, η ποινική εστίαση έγινε μόνο στον κ. Τριαντόπουλο, σε σχέση με ένα έγκλημα που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης του Ποινικού Κώδικα, δηλαδή (το απολύτως επικουρικό) πλημμεληματάκι της παράβασης καθήκοντος. Άρα, διυλίζεται ξανά ο κώνωψ και καταπίνεται η κάμηλος, τέχνασμα που είναι προσφιλές στους (αμετ)ανόητους προπαγανδιστές.
Σε ό,τι αφορά δε την επικείμενη πρόταση δυσπιστίας, στον ανάποδο κόσμο λειτουργεί παγίως ως σωσίβιο που προσφέρεται από το «πασοκικό φιλαράκι» στην δήθεν αντίπαλο Ν.Δ.! Μήπως, όμως, αυτήν την φορά το σωσίβιο του κ. Μητσοτάκη θα είναι ακριβώς η ευκαιρία για την υπερψήφιση της πρότασης δυσπιστίας;
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στις 9/3/2025.
