Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Ο Απρίλιος στην Επανάσταση του 1821 είναι ένας ματωμένος μήνας, πονεμένος για τον σκλάβο Ρωμιό. 10 Απριλίου 1821 ο Πατριάρχης του γένους βρίσκεται απαγχονισμένος. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ αφήνει την τελευταία του πνοή με την αγχόνη να τού σφίγγει τον λαιμό μπροστά από την Πύλη του Πατριαρχείου, η οποία σήμερα παραμένει εις ένδειξη σεβασμού κλειστή. Μέρες πασχαλιάτικες ήταν και οι Τούρκοι είχαν συνήθεια να δείχνουν την βαυναυσότητα τους την περίοδο μεγάλων θρησκευτικών γεγονότων για τους χριστιανούς. Αξίζει να αναφερθεί ένα και μόνο γεγονός για την ζωή και την δράση του Πατριάρχη μας. Ο Άγιος πλέον Γρηγόριος στήριξε την επανάσταση με κόστος την ζωή του. Δεν αφόρισε τον ξεσηκωμό, όπως του προσάπτουν οι ιστορικοί της ντροπής, αλλά στο υποτιθέμενο έγγραφο αφορισμού επίτηδες δεν ανέφερε πουθενά τις λέξεις αφορισμός, κατάρα, αναθεματισμός, κάτι που οδήγησε τον λαό να καταλάβει τον ψεύτικο χαρακτήρα του εγγράφου που ήταν στη κυριολεξία για τα μάτια του Σουλτάνου.
Ο Πατριάρχης έκανε τα πάντα προς ενίσχυση του Αγώνος αλλά και προστασίας των Κωνσταντινουπολιτών. Γι’ αυτό και μαρτύρησε, ρίχτηκε στον Κεράτιο Κόλπο έπειτα από τον απαγχονισμό του και οι Ρωμιοί με κίνδυνο τις ζωές τους τον βρήκαν, τον έκλαψαν και τον αποχαιρέτισαν με την υπόσχεση να εκδικηθούν. Ο Άγιος Γρηγόριος Ε’ είναι αδιαμφισβήτητα από τα μεγαλύτερα σύμβολα του αγώνος. Ο θάνατος του ώθησε, ενίσχυσε, ενδυνάμωσε και συσπείρωσε τους Έλληνες.
10 Απριλίου 1826, άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, όπως οιονεί το γνωστό άσμα γραμμένο για την μεγάλη μάχη ψυχών και σωμάτων, την έξοδο του Μεσολογγίου, και γιατί μάχη και ψυχών και σωμάτων; Διότι ο Τούρκος πολεμούσε με το σώμα του, ο Έλληνας όμως με την ψυχή του. Οι Μεσολογγίτες, αφού άντεξαν έναν ολόκληρο χρόνο πολιορκίας, χωρίς τρόφιμα, με λιγοστό νερό, τρομακτικές ασθένειες από τους νεκρούς που ήταν χιλιάδες όλων των ηλικιών, τρώγοντας άλογα, ποντίκια και ότι έβρισκαν μπροστά τους, καταστάσεις που ούτε να τις φανταστούμε μπορούμε και ούτε θέλουμε. Αποφάσισαν την έξοδο. Ήταν ξημέρωμα Κυριακή των Βαΐων, ήταν όλοι αποφασισμένοι πως καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή, πως ελευθερία ή θάνατος είναι η μόνη επιλογή. Και πραγματικά ήταν. Όμως, από τα δύο διάλεξαν το πρώτο, την ελευθερία, γιατί μπορεί να χαθήκαν χιλιάδες, όμως ελεύθεροι πέταξαν στα ουράνια παλάτια, συγκινώντας και τον πιο σκληρόκαρδο άνθρωπο πάνω στην Γη.
Απρίλης ματωμένος. Αξίζει να αναφερθεί και η θυσία του Διάκου στις 24 – Απριλίου 1821 έπειτα από την μάχη της Αλαμάνας, όπου ο Μέγας αυτός όχι μόνο ήρωας αλλά Νεομάρτυρας Αθανάσιος Διάκος, πολέμησε τον στρατό του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυώνη, σπάζοντας το σπαθί και ορμώντας σαν λιοντάρι για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία, και σε ηλικία 33 ετών πέθανε με τον πιο ατιμωτικό, απάνθρωπο, βάναυσο και φρικτό τρόπο τον ανασκολοπισμό, τον σούβλισαν ζωντανό έπειτα από πολλά βασανιστήρια, καθιστώντας τον Μέγα Ηρωομάρτυρα.
23 Απριλίου 1827 ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου του Αγίου του αφήνει την τελευταία του πνοή ο τεράστιος Γεώργιος Καραϊσκάκης, αυτός ο θρύλος, ο γιός της Καλόγριας, ο πιστός μα και αθηρόστομος Αρχιστρατήγος της Ρούμελης, ο άνθρωπος στο πρόσωπο του οποίου συγκεντρώνονταν οι ελπίδες του Ρωμιού. Ένας στρατηγός αγαπητός, έξυπνος, με αγάπη για τους στρατιώτες τους, έμπειρος, γενναίος, ο οποίος αν και Αρχιστρατήγος ορμούσε πρώτος στη μάχη. Έφυγε αφήνοντάς ορφανή την επανάσταση και αφήνοντας πίσω μια σπουδαία υστεροφημία, ένα πρότυπο και ένα όνομα θρυλικό.
Αχ αυτός ο Απρίλιος, πόσες πικρές και δάκρυα μας έφερε! 10 χρόνια κράτησε ο αγώνας, και ο Απρίλης είναι ο πιο δύσκολος μήνας. Τον Απρίλιο ορφανέψαμε από τον πατέρα μας, κλάψαμε μα και θαυμάσαμε τα αδέλφια μας τους Μεσολογγίτες, πονέσαμε για τον χαμό της ιερής πόλης, έπειτα τον Απρίλιο χάσαμε και δύο στυλοβάτες τον Διάκο και τον Καραϊσκάκη μας.
Πόσο δύσκολος μήνας, πάντα μαζί με την σταύρωση του Χριστού κλαίμε και την πατρίδα μας, αλλά και με την Ανάσταση Του προσμένουμε την δική μας.
Καλή Ανάσταση αδέλφια !
